W ubiegłą sobotę miałam nietypową pobudkę. Zaiste bajkową…
Otóż, gdy tylko otworzyłam oczy, na poduszce, ujrzałam… krasnoludka!
Takiego zwyczajnego, malutkiego, z głową ozdobiona spiczastą czapką.
Niezwykły przybysz połaskotał mnie po policzku i poprosił, abym wstała. Na wpół śpiąca, początkowo zignorowałam jego obecność, odwracając głowę w drugą stronę.
Jednak mój gość nie dał się tak łatwo zbyć.
Zaczął mnie budzić w bardziej stanowczy sposób.
Ale dopiero gdy jego oblicze przyoblekło się w gniew, zerwałam się z łóżka.

Oho, chyba „przegięłam” – pomyślałam.
Żeby zatrzeć złe wrażenie, przywołałam na twarz przymilny uśmiech i przemówiłam najłagodniejszym tonem, na jaki było mnie stać w sobotni wczesny poranek.

-Czemu zawdzięczam twoją wizytę, jaśniepanie krasnoludku i w jaki sposób mogę poprawić ci humor?

Czy przybyłeś do nas w celu czynienia posługi w charakterze pomocy domowej?
Oj, widząc twoją marsową minę, to raczej nie…
Nie chciałam cię obrazić, po prostu w baśniach małe ludki, ciemną nocą, wyręczają ludzi we wszelkich pracach, dlatego pomyślałam, że może ty też przyszedłeś do mojej rodziny z takową misją, bo w sumie to ja nie mam nic przeciwko, a nawet bardzo się cieszę. Wiesz, roboty ci u nas nie zabraknie, na nudę również narzekać nie będziesz.
Co ty na to?

Paplałam i paplałam.
Niestety, okazało się, że maleńki człowieczek pojawił się z rana w moim łóżku z całkowicie innego powodu. Bardziej prozaicznego…
Chcecie posłuchać?

Otóż krasnoludek przyjechał do nas z Wrocławia.

Właściwie nic w tym dziwnego, powszechnie wiadomo, że ten malusi ród szczególnie upodobał sobie stolicę Dolnego Śląska i to właśnie tu założył swoją siedzibę, o czym miałam okazję przekonać się „naocznie” całkiem nie tak dawno.

W sierpniu bieżącego roku, spędziłam cztery urocze dni we Wrocławiu.
Szukałam wtenczas krasnoludków na rynku, na chodnikach, na framugach kamienic, w rynnach, w ptasich dziuplach, pod krzakami… Oj tak!
A jak już znalazłam jakiegoś stworka, to oczywiście nałogowo robiłam mu zdjęcia.

Pamiętam, że upał był wtedy niemożliwy, słońce odbijało się w chodniku, asfalt parował, a wrocławianie i turyści leniwie snuli się po mieście szukając choćby skrawka cienia. Krasnoludkom, odzianym w ciepłe czapki, niełatwo było znosić upał i nieustanne pozowanie do zdjęć. Biedactwa nie mogły odpocząć od gorąca. Dzień w dzień, w pogodę i w niepogodę, muszą dzielnie tkwić w wyznaczonych dla nich miejscach i już.
Dopiero nocą…
Ach, w nocy harcują, ale swoje sekrety zdradzają tylko nielicznym…

W sierpniu, we Wrocławiu, nawiązałam kontakt z tym przemiłym ludkiem.
Gdy nowi znajomi, bez cienia skargi, wdzięcznie pozowali mi do zdjęć, obiecałam im, że w zamian napiszę kilka pochwalnych zdań o ich mieście Wrocławiu, a fotografii nie schowam do szuflady, lecz podzielę się nimi z innymi…

Jednak nie dotrzymałam danego słowa.
Tak się jakoś stało, że zawiodłam. Skłamałam? Oszukałam?
Maleńki ród wyróżnia się cierpliwością. Moi przyjaciele dali mi czas, dużo czasu.
Czekali spokojnie. I… znów czekali. I jeszcze…

A tu nic! Wciąż cisza w eterze.
Cóż, nic dziwnego, że w końcu ich wyrozumiałość wobec mojego milczenia wyczerpała się całkowicie. I właśnie stąd wzięła się dzisiejsza poranna wizyta krasnoludka w moim domu! To delegacja wypływająca nie tylko z braku cierpliwości, ale też z troski.

Igomama nie pisze, bo może coś złego jej się przytrafiło?
Bo może jakiejś pomocy potrzebuje?…

I co powiesz, Igomamo, w obliczu takiego zatroskania i niepokoju? No?
Ano nic nie powiesz, bo wstyd cię zżera!
I nawet nie waż się wymyślać na poczekaniu jakichś nędznych alibi!
Nie, nikt nie uwierzy, że poleciałaś na inny kontynent w celu ratowania zwierząt zagrożonych wyginięciem! Nikt nie da też wiary, że brałaś udział w próbnych lotach na Marsa. Nic z tych rzeczy!

Nie miałam wyboru.
Raz po raz oblewając się rumieńcem ze wstydu, przepraszałam gościa kilkakrotnie i obiecywałam poprawę. Napiszę o krasnoludkach! Zamieszczę zdjęcia.
Tym razem nie zawiodę. Już nie!

I dlatego… chociaż na dworze króluje, przyodziany w rdzawe liście, październik; ja wracam myślami do, skąpanego w słońcu, Wrocławia.

Oglądam zdjęcia i wspominam.
Zwiedzałam to nadodrzańskie miasto cztery dni – za mało, by je poznać, ale wystarczająco, by pokochać…
Nie będę wymieniać wrocławskich zabytków, bo można je znaleźć w każdym przewodniku. Zresztą tak naprawdę nie pojechaliśmy tam dla pomników, kościołów i muzeów. Wspominałam ostatnio, że szanowny małżonek napisał książkę i owa pozycja została wydana właśnie we Wrocławiu. Autor musiał osobiście stawić się w wydawnictwie.

Zatem postanowił połączyć pożyteczne z przyjemnym i przy okazji zwiedzić miasto. Najlepiej w towarzystwie swojej… muzy? Hi, hi.
A może by tak jednocześnie dało radę odpocząć od dzieci?
No i, szczęśliwie, dało, dało!
Przebywająca akurat na urlopie babcia sama zadeklarowała chęć integracji z najmłodszą wnusią, na co dzień zamieszkałą zdecydowanie za daleko, by dać się lepiej poznać.
Trzeba było nadrobić straty wyrządzone przez odległość i mierzone w kilkuset kilometrach…

Mnie też nie było łatwo. Moja dwuletnia córeczka dotąd nie spędziła ani jednej nocy bez mamy. Ba, a tym bardziej czterech nocy, a na to się zapowiadało!
Bałam się rozłąki z moją kruszyną, ale gdzieś w głębi serca czułam, że krótkie rozstanie dobrze zrobi nam obu. Pragnęłam odrobiny swobody, niezależności, złamania rutyny wyznaczonej dziecięcymi drzemkami, zupkami, spacerkami.
No i chciałam się w końcu porządnie wyspać, nie musząc wstawać skoro świt, bo oto najmłodsze pisklę woła „am”.

Na początku małżeńskiego wyjazdu, już jadąc pociągiem do Wrocławia, wciąż nie mogliśmy uwolnić swoich myśli od trójki naszych pociech.
Wszystko się z nimi kojarzyło, nieustannie ktoś, lub coś, przypominał o ich istnieniu.
Na usta cisnęło się mnóstwo pytań: czy najmłodsza kruszyna zasnęła bez problemu, czy zjadła, czy aby nie płacze, czy babci za bardzo nie umęczyła?

Ale potem miasto Wrocław zrobiło swoje.

Porwało nas, uwiodło, oczarowało, zasypało atrakcjami.
A my?
Pierwszego dnia, z ostrożnością i niedowierzaniem, na nowo odkrywaliśmy smak wolności i swobody. Zastanawialiśmy się, czy w ogóle potrafimy jeszcze funkcjonować bez dzieci?
Czy umiemy rozmawiać na tematy niedotyczące małych ludzi?
Na szczęście wątpliwości szybko minęły.

Drugi i trzeci dzień upłynął nam radośnie i intensywnie. Stopy bolały od dreptania w tę i we w tę po wrocławskim rynku. Zwiedziliśmy Muzeum Narodowe i Panoramę Racławicką.

Wieczorem delektowaliśmy się przedstawieniem „Boeing boeing” w Teatrze Komedia (wspaniałe!). Zaliczyliśmy kino i wystawę mody z czasów PRL- u.
Ganialiśmy po mieście rankiem, w południe, po południu i wieczorem podziwiając piękne iluminacje Ostrowa Tumskiego.

Czasem niemal kładliśmy się na chodniku w pogoni za krasnoludkiem, innym razem wspinaliśmy się na kościelną wieżę (a nawet dwie) w poszukiwaniu najpiękniejszej miejskiej panoramy…
Czwartego dnia żałowaliśmy, że oto zbliża się koniec wypadu we dwoje.
Czuliśmy olbrzymi niedosyt. Tak wiele jeszcze było do zobaczenia!
Tyle spacerów do odbycia.
I… tyle smaków pączków do odkrycia!

Koniec turnusu, nie po raz pierwszy zresztą, nadszedł stanowczo za szybko.
Trzeba było się pożegnać z pięknym Wrocławiem i… z sobą nawzajem.
Mąż wrócił do pracy do Holandii.
Zza szyby samolotu ostatni raz sycił wzrok widokiem miasta z góry.

Z kolei mnie pociąg (nie jeden) zawiózł do domu rodzinnego, do najbliższych…
Koła rytmicznie stukały o tory, a w mojej duszy szalały rozmaite emocje: radość na myśl o rychłym spotkaniu z dziećmi, tęsknota za mężem, żal z powodu rozstania z Wrocławiem i krasnoludkami.
Wystarczyło jednak, że pojawiłam się w domu i przytuliłam małe ciałka, a… znów nie było czasu na nic. Nawet na wspominanie wrocławskiej sielanki!

Mieszanina różnych spraw i zajęć zdominowała wrzesień i połowę października do tego stopnia, że – w rezultacie – niezbędna okazała się właśnie interwencja krasnoludka.
No tak to się porobiło…
Aż do dziś.
Ej, wrocławskie krasnoludki, nie gniewajcie się już na Igomamę;)
Proszę…