Dziś u mnie nietypowo…
Inaczej, bo wcale nie po holendersku. Dlaczego?
Ano tak wyszło, że w miniony weekend zaszalałam.
Wyjechałam na całe trzy dni do Belgii. Bez dzieciaków. Bez męża. Dacie wiarę?
No i … I wszystko jest w porządku (może poza stanem mieszkania, ale mniejsza o drobiazgi)! Najważniejsze, że dzieciaki są uśmiechnięte i zdrowe, mąż – zadowolony, a mnie wypełnia pozytywna energia; przy okazji mam wiele nowych przeżyć, wspaniałych wspomnień, a zdjęć – to już w ogóle bez liku!
Najciekawszymi wrażeniami oczywiście podzielę się z Wami na blogu, gdy tylko pozwoli mi na to czas i wena.

Niestety, lojalnie uprzedzam, że w tym tygodniu oba te dobra są u mnie towarem deficytowym za przyczyną ferii zimowych (tzw. “krokusvakantie”), które właśnie się rozpoczęły w Holandii Północnej.
Siłą rzeczy, w bieżącym tygodniu, moja energia i uwaga skupia się wokół pewnej trójki łobuziaków, a blog schodzi na plan dalszy. Gwoli pójścia na kompromis, żeby całkowicie nie zaniedbać biedaka, będę pisać zwięźle i krótko.

A zatem… Belgia jest południową sąsiadką Holandii, obie łączy 450 km linii granicznej. Relacje między mieszkańcami obu państw określić można mianem (hmm…)„życzliwego dystansu”. Holendrzy spoglądają na Belgów nieco z góry, z pewnego rodzaju pobłażliwością. Zarzucają im brak inteligencji oraz skłonność do objadania się i pijaństwa, co uwidacznia się w wielu dowcipach.

O, na przykład takim jak ten:

„Napis na kartonie z mlekiem w Holandii brzmi: „Tu otwierać”,
zaś w Belgii: „Otwierać w domu”.

Oczywiście Belgowie nie pozostają dłużni.
Głównie naśmiewają się z holenderskiego skąpstwa.

„Kiedy Holender wygrał w lotto, jego żona powiedziała, że chciałaby teraz zobaczyć świat. Mąż… kupił jej atlas.”

I tak na zmianę…
Cóż, międzynarodowe sąsiedzkie dowcipy to nic nowego, są powszechnie spotykane i zapewne zawsze będą.

O Belgii można usłyszeć bądź przeczytać wiele skrajnych opinii, że „nudna”, że „dziwna”, że „podzielona”, że w zasadzie… „nawet niepotrzebna”.
Serio, ponoć naród belgijski, jako taki, nie istnieje.
Terytorium Królestwa Belgii jest zamieszkane przez Flamandów, Walończyków i mieszkańców regionu stołecznego. W urzędach obowiązują trzy języki: niderlandzki, francuski, niemiecki; a codzienne życie regulują oddzielne prawa…

Jednocześnie Belgię uważa się za jeden z najbardziej rozwiniętych krajów zachodnioeuropejskich. Siedziba Unii Europejskiej nie znajduje się w Brukseli przez pomyłkę.

Belgowie cieszą się życiem i lubią biesiadować.
Na potęgę konsumują frytki z majonezem oraz małże.

Potrafią wyczarować pyszną czekoladę i pieką znakomite gofry.
Wielbiciele piwa kochają smak i różnorodność tutejszego trunku.
A flamandzkie malarstwo i architektura są znane na całym świecie i doceniane nie tylko przez miłośników sztuki…

Cóż, najlepiej wyrobić sobie opinię na jakiś temat poprzez własne doświadczenie.
Tym sposobem postanowiłam naocznie sprawdzić, czy warto odwiedzić Belgię.
Zważywszy, że mieszkam w Holandii Północnej, podróż do frytkowo – czekoladowego raju zajęła mi raptem dwie godziny jazdy pociągiem.
To był weekend pełen atrakcji.
Zwiedziłam dwa piękne miasta: Antwerpię i Brugię.

Poznałam dzieła Rubensa, Picassa i Salvadora Dali.
Podziwiałam cudowne katedry i kościoły.
Spacerowałam malowniczymi uliczkami pełnymi uroczych kamieniczek.
Wpatrywałam się w sklepowe wystawy, kuszące najróżniejszymi cacuszkami i skarbami: począwszy od wyrobów czekoladowych, poprzez rękodzieła koronkarstwa, aż po biżuterię z diamentów.
Wdrapałam się na wieżę widokową, pokonując 366 schodów, a wcześniej tracąc godzinę czasu na czekanie w kolejce.
Pływałam łódką po kanale.
Objadałam się frytkami próbując dociec tajemnicy ich wyjątkowości.
Rozkoszowałam się czekoladą według średniowiecznej receptury Madame Sevigne serwowanej w oryginalnej filiżance.

Ale nie wszystkie moje przygody były godne pozazdroszczenia!
Już pierwszej nocy, niemal udało mi się spaść z łóżka, czego konsekwencję – w postaci bólu i sztywności szyi – odczuwałam do końca pobytu.
(Nie śmiejcie się, bolesność karku znacząco zawęziła moje pole manewru i ograniczyła widoczność jedynie do strony frontowej. )
Jednak nawet ta drobna niedyspozycja (oraz brak sportowych butów i ubrań) nie powstrzymały mnie przed wzięciem udziału w dziesięciokilometrowym nocnym biegu ulicami średniowiecznego miasta.
I nazajutrz nawet zakwasów nie miałam, tylko dalej chodziłam i zwiedzałam…

Wiecie, o czym się przekonałam?
Że Belgia nie jest nudna, lecz ciekawa i warta zobaczenia.

Mam nadzieję, że już wkrótce zaproszę Was na mały spacer po Antwerpii i Brugii na kartach bloga.