Zdaje się, że dziś przypada jakieś święto kobiet.
Co prawda nie posiadam kalendarza, ale to nie szkodzi. I tak sporo wiem o świecie. Codziennie (a zdarza się, że i w nocy) obserwuję ludzi.
Zapewniam im chwilę odpoczynku; wysłuchuję monologów, dialogów i rozmów telefonicznych. Służę swym płaskim siedziskiem i rączką do podparcia łokci.
Jestem ławką. Zwyczajną, drewnianą, jakich pewnie wiele na świecie.
No, może nie do końca przeciętną, wszak mieszkam w centrum Amsterdamu!
Na brak spacerowiczów na pewno nie narzekam.
Godzinami mogłabym snuć opowieści o ludziach, których dane było mi poznać.
Jednak z racji żeńskiego święta chcę Wam opowiedzieć o dwóch kobietach, które muszą mieszkać gdzieś w pobliżu, bo często je widuję.

Agnieszka pochodzi z Polski, natomiast Kim urodziła się w Holandii.
Być może, w tym momencie, w Waszych głowach pojawi się ocena, stereotyp pięknej Polki i brzydkiej Holenderki, czyż nie? To mit.
Nie wiem, kto go wymyślił i po co?
Może – by dodać pewności siebie Polkom, a „przytrzeć nosa” Holenderkom?
Nieistotne. Zaufaj Ławce.
Znam wiele kobiet różnych narodowości i jedno wiem na pewno: wszędzie żyją panie ładne i mniej urodziwe, mądre i mniej bystre, szczupłe i pulchne, dominujące i uległe, ekstrawertyczki i introwertyczki, z doskonałym gustem i zupełnie pozbawione dobrego smaku…
Długo można by tak wyliczać.
Kobiecość niejedno ma imię, a jej esencja tkwi w różnorodności…

Wróćmy jednak do naszych bohaterek.
Wczoraj widziałam Agnieszkę. Piękna, zadbana kobieta.
Na co dzień chodzi w dżinsach, ale w weekendy nosi sukienki, spódnice i żakiety.
Wkłada do nich buty na szpilkach, a ja mogę być pewna, że w takim stroju przysiądzie na mnie nieco dłużej niż zazwyczaj.
Aga regularnie odwiedza fryzjera, farbuje włosy i nosi twarzowe uczesanie.
Maluje paznokcie, a na twarz nakłada makijaż. Moim zdaniem spokojnie obeszłaby się bez warstwy pudru, bez wydłużonych i pogrubionych (ach i jeszcze podkręconych) rzęs, bez czerwonej szminki na ustach.
Cóż, Polka ma inne zdanie na ten temat!
Słyszałam, jak wspominała koleżance, że bez „mejkapu” nawet po bułki nie skoczy.
Trzeba zawsze być przygotowaną na spotkanie księcia z bajki (bądź wścibskiej sąsiadki).

Pod tym względem Agnieszka bardzo różni się od Kim, która zdaje się nie przywiązywać wagi do wyglądu. Jej styl ubierania można określić jako casualowy (codzienny, wygodny, sportowy, luźny). Garderoba Holenderki składa się ze spodni, kurtki i wygodnych butów. Co ciekawe, kozaki nosi także latem (po tym można rozpoznać na wakacjach typową „Daczkę”).
Natomiast w spódnicy i szpilkach jeszcze Kim nie widziałam, choć – uwierzcie mi – stoję tu od wielu lat.
Holenderka ceni sobie świeżość i naturalność.
Z tego względu w ogóle się nie maluje, jedynie czasem lekko wytuszuje rzęsy i to wszystko. Włosów także nie farbuje. W pełni akceptuje siebie i swój wygląd.
Siwiznę przyjmuje z godnością, jako nieuchronną oznakę przemijania.
Rzadko odwiedza fryzjera.
Może po części wynika to z wysokich cen usług fryzjerskich w Holandii (a naród ten słynie z oszczędności)?
Kim jest blondynką (z rudawym akcentem).
Długie włosy najczęściej upina w kok, związuje w kitka bądź zostawia rozpuszczone.
Nie stosuje pianek i lakierów.
Trzeba Wam jednak wiedzieć, że na półce w jej łazience, stoją dwa opakowania żelu. Jeden dla męża, drugi (ten z piratami lub autami na opakowaniu) dla małego synka, czyli tej „piękniejszej płci” w Holandii (cha cha – znów stereotypy).
W kraju wiatraków kobietom układa włosy wiatr, natomiast mężczyźni, od najmłodszych lat, starannie modelują sobie fryzury nie oszczędzając przy tym żelu.

Kim jest wysokiego wzrostu, podobnie jak jej mąż i syn.
Nie ma w tym niczego dziwnego, gdyż Holendrzy są najwyższym narodem na świecie. Wiedzieliście o tym?
Kim nie stosuje żadnej diety, nadmiar kalorii spala podczas codziennej jazdy na rowerze.

Zupełnie inaczej wygląda to w przypadku Agnieszki.
Chociaż jest zgrabna, to wciąż czuje się „za gruba” i jest niezadowolona ze swojej figury. Narzeka na cellulit i rozstępy (co to takiego?).
Po ciąży próbowała trochę ćwiczyć z Chodakowską, ale po kilku tygodniach miała dosyć. Umęczyła się, a efektów nie było.
W wolnym czasie Aga lubi spotykać się z koleżankami, chodzić po sklepach, przeglądać kobiece magazyny.
Uwielbia gotować i ponoć robi to znakomicie, mąż chwali jej eksperymenty w kuchni. Prowadzą „otwarty” dom, pełen gości i zaprzyjaźnionych dzieci.
Pani domu daje popis swej kulinarnej wirtuozerii przygotowując wszystkie dania własnoręcznie od A do Z, łącznie z deserem.
Aga chętnie wszystkich karmi i nie pozwala, by ktokolwiek wyszedł głodny z jej domu.

Z kolei Kim twierdzi, że szkoda jej czasu na przesiadywanie w kuchni.
Kupuje gotowe półprodukty, które wstawia do mikrofali i proszę, obiad gotowy!
Gotuje głównie zupy i dania jednogarnkowe, bo tak jest prościej i ekonomiczniej.
Nie ma mowy o samodzielnym obieraniu i krojeniu warzyw, skądże znowu!
Jak przystało na nowoczesną gospodynię, świeże jarzynki kupuje od razu pokrojone w kostkę lub paski i zapakowane w próżniowy woreczek.
Tak samo ma się rzecz z ciastami.
Z reguły nie piecze, ale gdy, raz na jakiś czas, najdzie ją ochota na domowe wypieki, kupuje pudełko z odpowiednią mieszanką, dodaje wodę, czasem wbija jajka, miksuje, wlewa całość do foremki i wstawia do piekarnika.
Gości na ogół do domu nie zaprasza.
Preferuje spotkania „na mieście”, w restauracji, pubie lub kawiarni.
Gdy do jej synka przychodzą koledzy, częstuje ich jednym ciasteczkiem. Wystarczy.
Po co karmić całą okolicę?

Niejednokrotnie słyszałam, jak Agnieszka opowiadała o swoim dzieciństwie.
Od maleńkości oczekiwano, że ma być grzeczna, posłuszna i miła.
Szkoła nauczyła ją sztuki dostosowywania się do innych i pokornego wykonywania poleceń. „Nie rób takiej naburmuszonej miny, zobaczysz, żaden chłopak nie będzie cię chciał” – nieraz powtarzała jej matka i Adze wydawało się, że staropanieństwo to najgorsza kara, jaka może spotkać kobietę.
Słyszała, że mężczyźni lubią czuć się zdobywcami, toteż w ich towarzystwie udawała „sierotkę”; zazwyczaj działało.
Wyszła za mąż stosunkowo wcześnie, bo jak trafił się ten jedyny to, na co czekać?
Obrączka na palcu zapewnia prestiż i społeczne poważanie, nawet jeśli ukochany, po ślubie, zaczyna zbyt często zaglądać do kieliszka.
Agnieszka ceni sobie spokój i poczucie bezpieczeństwa, boi się zmian i podejmowania ryzyka.
Tymczasem los zadecydował inaczej.
Wyjechała z rodziną do Holandii „za chlebem”.
Aga ma tu pracę, dom, dzieci i… nie czuje się szczęśliwa.
Jej torebka jest po brzegi wypełniona kompleksami i brakiem pewności siebie. W pracy nie jest szanowana, przylgnęła do niej łatka „kobiety ze wschodu”…
Nieraz byłam świadkiem jej łez, skrywanych za szkłami okularów słonecznych.

A Kim?
Od dziecka była wychowywana w duchu indywidualności, tolerancji i szacunku dla każdego człowieka (z sobą na czele).
Na holenderskiej ziemi pewność siebie nabywa się z mlekiem matki.
W szkole nauczono ją rozwiązywania problemów i samodzielności.
„W życiu licz wyłącznie na siebie” – powtarzała jej matka.
„Bądź szczęśliwa, spełniaj swoje pasje, żyj tak jak lubisz i nie przejmuj się facetami.”
Toteż Kim jest dobrą kumpelą i dziewczyną z sąsiedztwa, ale zupełnie nie potrafi flirtować. Jej bezpośredniość i szczerość niektórym mężczyznom imponują, innych jedynie peszą.
Kim nie wyszła za mąż, ale mieszka z partnerem, razem wychowują synka.
W przeciwieństwie do Agnieszki, która lubi być adorowana przez mężczyzn, wyemancypowana Kim tylko się wkurzy, gdy facet spróbuje przepuścić ją w drzwiach lub zaproponuje niesienie torby.
Zresztą żaden Holender nie zaryzykowałby takiego zachowania, co najwyżej – niczego nieświadomy Polak.
Jest w końcu równość między płciami, czyż nie?
Zauważa się ją w podziale obowiązków domowych.
Partner Kim gotuje, sprząta i zajmuje się dzieckiem na równi z nią.

U Agnieszki tak się nie dzieje.
Często skarżyła się przez telefon na nadmiar obowiązków.
Dom, praca, dzieci – wszystko spoczywa na jej wątłych barkach…
Gdy spytasz Agę „Co u Ciebie?”, przeważnie odpowiada: „stara bieda”, „bez zmian”, „jakoś leci”.

Na to samo pytanie, Kim odpowie z uśmiechem „goed”(dobrze) nawet, jeśli właśnie przeżywałaby tragedię. Popularna i akceptowana jest też odpowiedź „druk, druk, druk”, oznaczająca nawał pracy.

Agnieszka jest krucha i delikatna.
Często doskwiera jej ból głowy. Gdy czuje, że dopada ją przeziębienie, zapobiegawczo łyka mnóstwo pastylek, a kiedy nie pomagają, biegnie do lekarza po antybiotyk.

Z kolei Kim nigdy nie narzeka na swoje zdrowie.
Lekarzy unika jak ognia, zresztą paracetamol można dostać w każdej aptece bez recepty, a holenderski medyk nie przepisze niczego innego…
Holenderka jest silna i twarda.
Większość kobiet pracuje do końca ósmego miesiąca ciąży i z dużym brzuchem jeździ na rowerze. Rodzi dzieci w domu w obecności położnej, oczywiście bez żadnego znieczulenia.
Kim czuje się szczęśliwa. Jest niezależna i samodzielna.
Żyje tak jak chce, nie zawsze zwracając uwagę na innych.

Kiedyś miałam okazję przyjrzeć się zawartości jej torebki.
Z jej czeluści niemal wylewała się pewność siebie, granicząca z arogancją i butą.

Taka właśnie jest Kim.
Taka właśnie jest Agnieszka…

Wiecie, wpadłam na pewien plan…
Czasami zdarza się, że Agnieszka i Kim zasiadają na mnie o tej samej porze.
Myślę, że obie mogą nawet znać się „z widzenia”, mimo że jeszcze z sobą nie rozmawiały. Na ogół zawsze były zajęte swoimi telefonami, w których coś pisały, czytały…

Otóż pomyślałam sobie, że gdy następnym razem dziewczyny zajmą miejsce na obu mych końcach, to ja spróbuję… podmienić im torebki (albo chociaż trochę uporządkować ich zawartość)!
Wiem, że to nieetyczne, ale ja naprawdę mam dobre intencje.
Agnieszka powinna pozbyć się kompleksów i zaopatrzyć w pewność siebie, której Kim nie potrzebuje w takiej ilości.
Opróżnię zatem torbę Agi z tej niskiej samooceny,  przysypię piaskiem wszystkie “czarne myśli”, bo kompleksy nie są potrzebne nikomu, nawet Kim.

Aga mogłaby podzielić się z holenderską sąsiadką kobiecością, empatią i troskliwością wobec innych. Holenderce nie zaszkodziłaby również lekcja domowego gotowania.
Hm…
Muszę wymyślić coś, co sprawi, że dziewczyny przestaną spoglądać w ekran swoich telefonów i zaczną ze sobą rozmawiać.
Może wyniknie z tego całkiem wartościowa relacja albo nawet przyjaźń?
Tylko jakim sposobem tego dokonać?
Spokojnie! Poradzę sobie.
W końcu jestem holenderską ławką.
Bardzo pewną siebie ławką…

Ps. Droga polska Czytelniczko!
Chcę, żebyś wiedziała, iż Agnieszka i Kim są postaciami całkowicie fikcyjnymi.
Moim zamiarem było przedstawienie pewnych stereotypów narodowych.
Mam nadzieję, że nikogo nie uraziłam, bo szanuję i cenię wszystkie kobiety.
Wszystkiego najlepszego!