Święta Wielkanocne są już w gotowości…
Przeczekują refleksyjny czas Triduum, by po raz kolejny wziąć nas w objęcia i otrzeć łzy ze wzruszonych twarzy, zapewnić, iż Jezusa już nie boli, pocieszyć, że to wszystko dla nas…
A w końcu – całkiem przyziemnie – znowu zadziwić barwami pisanek, zaskoczyć wzorem mazurka, zachwycić smakiem sernika.

Już wkrótce będziemy dzielić się jajkiem patrząc sobie w oczy przy rodzinnym stole.
Mam nadzieję, że w spojrzeniach moich bliskich odnajdę miłość, akceptację i… zwyczajną sympatię… Obym i ja umiała im to sprezentować.
Jak co roku, sałatka jarzynowa będzie swojsko pachnieć, a aromat żurku rozniesie się po całym domu. I będziemy zastanawiać się, czego by tu jeszcze skosztować?
Sałatki czy żurku? A może by tak skusić się na kolejny kawałek ciasta?

Dla naszej rodziny będzie to już czwarta Wielkanoc na emigracji.
Prawdopodobnie samotność i tęsknota będą robiły wszystko, aby zakłócić nam radość świętowania, a z kolei – my – spróbujemy zagłuszyć nostalgię luzem i zbytnią wesołkowatością. Będziemy sobie wmawiać, że nasze święta nie są idealne, ale za to – bezstresowe, swobodne, takie nasze…

Teraz czekam na radość ze Zmartwychwstania i wierzę, wierzę gorąco, że jej doświadczę. Bardzo tego pragnę…
Ale czekanie na Przyjście Pana jest strasznie trudne!
Męczeńska śmierć Jezusa na krzyżu wzbudza mój podziw i miłość, ale zarazem na dnie serca rozbrzmiewa pytanie: „Panie, czy nie było innego sposobu, by zbawić ludzkość? Musiał to być krzyż? Zroszony łzami, oblany potem, cały krwią zbroczony…
Nie można było tego dokonać jakoś inaczej? Lżej? Łatwiej?
A najlepiej bezboleśnie?”

Golgota mnie boli i zawstydza.
Bo to przecież przeze mnie, przez nas…

Najgorsze, że ta Golgota jakoś wciąż nie może się skończyć.
Co rusz widzę ją w nowej formie i kolejnej odsłonie.

Las krzyży…
Niektóre tak straszne, że sam ich widok rozrywa emocje na strzępy…

Syryjski chłopiec… Ma pięć lat, powinien beztrosko bawić się autami.
Tymczasem on siedzi na krześle i patrzy wzrokiem pełnym przerażenia, ale bez jednej kropli łzy. Właśnie został ocalony z bombardowania…
Przypadkowi ludzie, którzy znaleźli się zbyt blisko terrorysty na moście w Londynie czy na ulicy w Sztokholmie.
Chrześcijanie z palmami w egipskim kościele.
I dzieci, które zawiniły tylko tym, że: płakały, przeszkadzały, akurat znalazły się „pod ręką” kata, małe i bezbronne – idealne na ofiarę.
Nie umiem przestać myśleć o tych wszystkich Barankach….

Drodzy Czytelnicy, nie chcę Was zasmucać…
Jednak uważam, że przy okazji Świąt nie można zapominać o ludziach cierpiących, dotkniętych tragedią.
Można pomodlić się za nich.
Docenić własne szczęście. Nawet te nasze nieidealne święta.
Dom, który nie lśni na błysk.
Od kilku lat to samo „dyżurne” świąteczne ubranie, bo znowu zabrakło czasu albo pieniędzy, by kupić nowe.
Potrawy świąteczne, które co roku za szybko znikają ze stołu…
To wszystko drobiazgi!

„Pomalujmy wielkanocne pisanki kolorami tęczy
Tchnijmy radość w barwy wiosny
w żółty, zielony, niebieski…
Rozdajmy uśmiechy, w empatię twarze obleczmy
Niech te Święta będą piękne
a my wszyscy – lepsi…”

I niech coś z tej dobroci, miłości, empatii zostanie nam na „po świętach”…

Wszystkim Czytelnikom życzę spokojnych, radosnych Świąt Wielkanocnych!

Ps. W tym roku nie będę ponownie opisywać, jak wygląda świętowanie Wielkanocy w Holandii. Ciekawych odsyłam do mojego ubiegłorocznego wpisu „Holenderska Wielkanoc”.

Od teraz mój laptop również udaje się na świąteczny odpoczynek.
Żadnego czytania blogów, sprawdzania poczty, przeglądania Facebooka!
Za to w drugie święto przygotuję ucztę dla Waszych oczu w postaci zdjęć słynnych holenderskich kwitnących pól.