A kuku! Ostatni dzień czerwca się kłania, zatem najwyższy czas na nową notatkę w moim dzienniku. Muszę się pośpieszyć, bo do północy zostało niewiele czasu.
A ja nie chcę znowu przepraszać Czytelników za opóźnienia.
Wszak Okruszek to „solidna firma”! Pewną trzyletnią panienkę (dobrze znaną wszystkim tu obecnym) cechuje nie tylko wdzięk, uśmiech i urok osobisty, ale również – obowiązkowość, pracowitość i sumienność.

Choćby za oknem nie wiem, jak pięknie świeciło słonko – ona siedzi przy komputerze i pisze. Choćby za drzwiami tłum koleżanek zapraszał do wspólnej zabawy – ona… nie przerywa pisania. Choćby… nieważne, ona trwa na posterunku. Aż do ostatniej kropki.
No właśnie, cała ja!

Tematów jak na razie mi nie brakuje.
W bieżącym miesiącu w Holandii odbyło się mnóstwo różnorodnych imprez.
O, na przykład wczoraj!

Wiedzieliście, że 29 czerwca przypada „Międzynarodowy Dzień Błota” ?
Jeśli nie, to właśnie się dowiedzieliście. Na tę okoliczność, wczoraj do „peuterspeelzaal”, musiałam włożyć kalosze oraz wygodne i raczej znoszone ubranie.
Panie wychowawczynie przygotowały na podwórku wielkie błotne kałuże, w których my, dzieci, mogłyśmy skakać do woli. Nawet świnka Peppa mogłaby nam pozazdrościć!
Zabawa była przednia, a jej efekty, cóż , spektakularne!
Przez całe popołudnie mama próbowała wydobyć kawałki błota z moich, bądź co bądź, całkiem długich włosów (naprawdę całkiem, całkiem ).
Gdy w końcu ślady błotnego szaleństwa zostały zupełnie zatarte, pognałyśmy do szkoły, w której uczy się moje starsze rodzeństwo.
Tam odbywała się wielka impreza (już nie błotna, a cyrkowa).
Uroczyście żegnano panią dyrektor, która odchodzi na emeryturę.

Moja mamusia (razem z innymi rodzicami) pomagała w malowaniu uczniowskich twarzy. Dzieci z poszczególnych klas trzeba było bowiem zmienić w akrobatów, tancerki, lwy, słonie, magików…
Oczywiście moja artystyczna natura nie pozwoliła mi patrzeć na to wszystko w bezczynności. Jak się domyślacie, za wszelką cenę próbowałam mieć swój udział w uczniowskich metamorfozach i co rusz chwytałam za pędzle i farby, co – niestety – nie spotkało się ani z entuzjazmem dorosłych, ani, tym bardziej, dzieci.
Phi, ignoranci!
Gdy charakteryzacja zaczynała się niebezpiecznie przedłużać w czasie – pani dyrektor, która notabene jest wspaniałą osobą, wspomogła nas posiłkami, a konkretnie przyniosła nam naleśniki. Na jednym talerzu dwa dla mnie, na drugim – tyle samo dla mojej mamy.
A jako że mamcia była zajęta malunkami, to ja sama w mig zjadłam obie porcje. A co!
Jak nie mogę malować, to niech chociaż porządnie się najem, prawda?
W ten sposób wszystkim wyświadczę przysługę.
Mama schudnie, a pozbawiona “przerwy na lunch” pomaluje więcej twarzy, bo nie będzie musiała przerywać pracy. Dobrze mówię? Pewnie, że tak!

W miesiącu czerwcu, w tulipanowym kraju, swoje miejsce w kalendarzu ma jeszcze jedna impreza – „Narodowy Dzień Zabaw na Dworze” („Nationale Buitenspeeldag”).
Już od 23 lat, zawsze w drugą środę czerwca w niderlandzkich miastach i wioskach są organizowane różne zabawy dla dzieci.

Ja, co prawda, tego nie pamiętam (byłam wtedy Okruszkiem maleńkim jak okruszek), ale ponoć dwa lata temu, właśnie podczas takowej imprezy, zdarzył się wypadek i runął dmuchany pałac (mama opisała to w tym miejscu).
Od tego czasu w naszej dzielnicy już nie ma tak zwanych „dmuchańców”, czego trochę mi szkoda. Z braku laku musiałam zadowolić się innymi aktywnościami np. kręceniem
hula – hop, toczeniem piłki, celowaniem do tarczy, biegami…

A propos, wspominałam Wam ostatnio, że mama zapisała mnie na gimnastykę?
Taką samą, na którą uczęszcza moja starsza siostra, zwaną “turnen”.
Zawsze zazdrościłam Iskierce, że w każdą środę ma te swoje “fikołki” z sympatyczną, młodziutką panią Rebeką. Ja też chciałam brykać na materacach i zwisać na drążkach, ale mama zawsze powtarzała:
„Okruszku, jesteś jeszcze za mała.
Poczekamy aż skończysz trzy lata i wtedy też zapiszemy ciebie na takie zajęcia”.
No i mamusia dotrzymała słowa!

Gdy zdmuchnęłam trzy świeczki na torcie, zaprowadziła mnie na gimnastykę dla maluszków do pani Rebeki. I wiecie – wtedy stało się coś dziwnego!
Odkąd mogłam, a nawet musiałam (bo „zapłacone”) ćwiczyć w grupie rówieśników, to w ogóle przestało mi na tym zależeć, a nawet więcej – zaczęłam robić wszystko co w mojej mocy, by nie uczestniczyć w zajęciach.
Mama czasem już ręce załamuje…
Mówi, że nie potrafi mnie zrozumieć.
Jak nie mogłam chodzić, to płakałam, że chcę ćwiczyć, a jak w końcu mogę chodzić, to płaczę, bo nie chcę ćwiczyć!

Nasuwają się dwa wnioski:
Po pierwsze – natura kobiety jest skomplikowana już od najmłodszych lat,
a po drugie – wcale nie jest powiedziane, że jedna kobieta jest w stanie zrozumieć drugą kobietę.

I właściwie tą mądrą złotą myślą powinnam zakończyć dzisiejszą notatkę w pamiętniku.

Tylko trochę mi szkoda, bo naprawdę mam jeszcze sporo do opowiadania!
Po raz pierwszy w życiu byłam w prawdziwej Filharmonii na występach dzieci uczęszczających do szkoły tańca. Wiecie, moja siostra w soboty chodziła na zajęcia baletu, więc również jej grupa prezentowała krótkie widowisko taneczne.

Mogłabym Wam jeszcze opowiedzieć o swojej wizycie u Czerwonego Kapturka i u smoka w największym holenderskim parku rozrywki Efteling, ale wiem, że poniekąd zrobiła to moja mamusia.
O tradycyjnych czerwcowych wieczornych marszach, zwanych Avondvierdaagse, też Wam pisała, więc szkoda byłoby się dublować.
A co tam, niech się cieszy staruszka, że tym razem ona mnie ubiegła!
Dwa punkty dla niej.

Ale mnie również należą się słowa uznania, ponieważ nie zawiodłam i na czas „spreparowałam” czerwcową notatkę. A że do północy zostały jeszcze dwie godziny, toteż na pewno nie grozi mi los Kopciuszka gubiącego pantofelek na schodach.
Zresztą nawet jakbym zapodziała jakąś literkę, kropkę bądź przecinek – nie miejcie mi tego za złe ze względu na moje młode lata; uśmiechnijcie się i wybaczcie małemu Okruszkowi.
Udanych wakacji!