Z łazienki dochodzi odgłos wirowanego prania. Na stole stoi kubek ze świeżo zaparzoną herbatą. Kap! Kap! Kap! – kilka zabłąkanych kropel z hałasem spadło w otchłań umywalki. Parę metrów od domu ścielą się kanały.
Co prawda dzisiaj świeci słońce, ale być może już jutro zastąpi je deszcz…
Jedno jest pewne: w Holandii wody nie brakuje!
By zaspokoić pragnienie, wystarczy odkręcić kran. Kranówka jest czysta i pyszna, od razu zdatna do picia. Luksus, tak normalny, że aż spowszedniał i stał się zwyczajnym elementem codzienności.

Europejskie „kap, kap!” – wywołuje wzruszenie ramion lub, co najwyżej, irytację.
Bo znowu ktoś nie dokręcił kranu!
Bo dźwięk kapiącej wody potrafi być wściekle denerwujący!
I na dodatek rozprasza! Drażni.

Ale nie wszędzie tak jest…
W wielu krajach afrykańskich i azjatyckich nie usłyszymy monotonnego odgłosu kapiącego kranu z prostej przyczyny – tam brakuje kranów, brakuje czystej wody, brakuje kanalizacji, toalet, ba, nawet brakuje wiedzy na temat higieny!
Dane statystyczne są bezlitosne, a wielkość liczb zatrważająca: 1,8 miliarda ludzi na świecie nie ma dostępu do bezpiecznej pitnej wody; 2,4 miliarda osób nie ma dostępu do czystych toalet; codziennie 2 tyś. dzieci umiera przez brudną wodę!

Woda jest skarbem, eliksirem życia i dlatego trzeba o niej mówić, pisać… jak o celebrytce! Poza tym parę dni temu, 22 marca, obchodziliśmy Światowy Dzień Wody.
Holandia, zaprzyjaźniona z tlenkiem wodoru od zarania swego istnienia, chętnie włącza się w różnorodne działania charytatywne niosące pomoc ludziom cierpiącym z powodu niedostatku h2O.

W wielu holenderskich szkołach podstawowych rokrocznie odbywa się piękna akcja edukacyjna o nazwie „Wandelen voor Water. Kinderen helpen kinderen” (Spacer po wodę. Dzieci pomagają dzieciom).
Szkoła, w której uczą się nasze dzieciaki również wzięła udział w wymienionym projekcie. Najpierw w klasach zostały przeprowadzone interaktywne lekcje.
Uczniowie dowiedzieli się, jak ważna dla życia jest czysta woda.
Poznali migawki z codziennego życia swoich rówieśników z Tanzanii, Ugandy i Kenii; dla przykładu historia jednego z nich:

„Cześć nazywam się Jeremiah i mam 16 lat.
Mieszkam w tanzańskiej wiosce razem z rodzicami, dwoma braćmi i siostrą.
Moi rodzice są rolnikami, ja w przyszłości chciałbym zostać nauczycielem.
Moimi ulubionymi przedmiotami w szkole są Swahii (język) i matematyka.
Niestety, opuściłem wiele zajęć, bo przez większą część roku chorowałem.
Bardzo często boli mnie brzuch i głowa. Tak się dzieje z powodu zanieczyszczonej wody. Wodę bierzemy z rzeki. Jest ona brudna, piją z niej również zwierzęta.
Mam nadzieję, że wkrótce blisko mojego domu będzie bezpieczna woda do picia…”.

A oto historia Anity:

„Mam 11 lat. Mieszkam w wiosce w Tanzanii razem z rodzicami, starszym bratem i siostrą. Moi rodzice są rolnikami, ale ja w przyszłości chcę zostać lekarzem.
W ten sposób będę mogła pomagać chorym ludziom polepszyć ich życie.
W szkole uczyłam się, że wiele chorób bierze się z powodu picia zanieczyszczonej wody. Mieliśmy także lekcje z zakresu higieny; dowiedziałam się, kiedy należy myć ręce.

Dzięki projektowi „Wandelen voor Water” w ubiegłym roku w naszej wsi pojawiła się czysta woda oraz toalety. Obecnie dwie minuty drogi od naszego domu znajduje się kran z czystą wodą. Wcześniej musieliśmy iść po wodę ponad godzinę.”

Zgodnie z wytycznymi projektu „Spacer dla wody” po odbytej lekcji każdy uczeń dostał formularz, w którym znajduje się miejsce na nazwiska „sponsorów” i deklarowane przez nich kwoty. Słowo „sponsor” brzmi poważnie, ale tak naprawdę „sponsorem” może być każdy! Rodzic, sąsiad, znajomy rodziny, nauczyciel, sprzedawca w sklepie…

Wszystko zależy od przedsiębiorczości, kreatywności i oczywiście od śmiałości dzieciaków. Zadaniem uczniów było uzbieranie jak największej kwoty, która zostanie przeznaczona na pozyskanie punktu z czystą wodą w oraz na założenie toalety w szkole w Tanzanii.
Liczy się każdy cent, aczkolwiek nie ma też żadnej presji i przymusu.

Dzieci opowiadały o szczegółach akcji sąsiadom i członkom rodziny, mogły prosić o drobną kwotę w zamian za wykonanie jakiejś pracy (zakupy, pielenie ogródka), mogły również wyjść z jakąś własną inicjatywą jak np. sprzedaż ciastek domowego wypieku, organizacja prac plastycznych, zorganizowanie loterii…
Zakończeniem akcji był wspólny międzyszkolny marsz.
Marsz oczywiście „dla wody”.

I tak oto, w Światowym Dniu Wody, uczniowie starszych klas podstawowych (10 – 12 lat) – w tym mój syn i córka – zebrali się w śródmiejskim parku naszego miasteczka.

Każdy uczeń musiał przejść 6 km z plecakiem wypełnionym 6 l wody.
Był to wyraz solidarności z afrykańskimi dziećmi, które często, dzień w dzień, pokonują podobny dystans z takim właśnie ciężarem.
Najlepiej zrozumieć odczucia drugiego człowieka poprzez doświadczenie tego samego, prawda? Choć i tak to nie było to samo!

„Nasze” dzieci miały przecież na nogach wygodne buty!
Nie szły też w spiekocie dnia, odganiając się od brzęczących owadów. W międzyczasie miały przerwę na krótką regenerację sił. Mogły napić się, zjeść jabłko, przekąsić ciastko.
Na dodatek cały czas towarzyszyła im znana holenderska dziennikarka, Duwertje Blok, która jest patronką projektu (być może stali czytelnicy bloga pamiętają, jak od połowy listopada do 5 grudnia, codziennie o 18, oglądaliśmy „Sinterklasjournal” – dziennik telewizyjny dotyczący Mikołaja i Czarnych Piotrusiów? – ten program prowadziła właśnie Duwertje Blok).

Dotychczas dzięki akcji „Wandelen voor Water” 510 tyś. rodzin w Afryce i Azji uzyskało dostęp do bezpiecznej wody pitnej.
Ten wynik bardzo cieszy i… niech cały czas rośnie!
Oby w wiosce Jeremiaha z Tanzanii, jak najszybciej, pojawił się punkt z czystą wodą!
I w sąsiednich wsiach…

A my, Europejczycy?
Szanujmy to, co mamy i bądźmy wdzięczni za każdą kroplę tak swobodnie i beztrosko płynącą z naszych europejskich kranów.
A jeśli możemy, w jakikolwiek sposób, pomóc innym ludziom – po prostu to róbmy!