Raz, dwa, trzy za siebie! Obecna, zdążyłam! Melduję się – jeszcze w marcu.
Witam się z Wami tuż, tuż przed Wielkanocą…
Co prawda wpadam zaledwie na chwilę, ale to lepsze niż nic, prawda?
Zresztą domyślam się, że Wy, drodzy Czytelnicy, macie równie mało czasu co i ja. Ale to nie szkodzi, przeciwnie, nawet dobrze się składa.
Obiecuję – będę dziś oszczędna w słowach!
Poza niedostatkiem czasu, teraz zupełnie nie mam warunków do pisania.

Absolutnie nie umiem się skupić, bo w naszym domu panuje gwar, harmider i zamieszanie. Dziadkowie z Polski przyjechali do nas na święta!
Wiecie, że ostatni raz widzieliśmy się w sierpniu?
Dlatego teraz staramy się nie zmarnować ani jednej minuty!
Chodzimy na spacery, gramy w planszówki, bawimy się lalkami, czytamy…

No i wspólnie czekamy na święta!
Swoją drogą mam wrażenie, że to czekanie na święta nigdy się nie skończy.
Przecież czekam na Wielkanoc już cały marzec! To stanowczo za długo!
Zwłaszcza, że mama w Wielkim Poście odpoczywała od pieczenia ciast, bo moje rodzeństwo odmówiło sobie jedzenia słodyczy. Do bani są takie postanowienia!
Siłą rzeczy ja, niczemu niewinna istotka, musiałam dostosowywać się do reszty domowników. Wcale mi się to nie podobało!

Wiecie, tak naprawdę to ja nie do końca rozumiem istotę Świąt Wielkanocnych.
Z Bożym Narodzeniem było mi łatwiej. Tam wszystko wyglądało prościej.
W stajence narodziło się Dzieciątko. Śpiewaliśmy kolędy…

A teraz?

Mama opowiadała nam o zmartwychwstaniu Jezusa. O Wielkim Tygodniu.
Starałam się słuchać uważnie, toteż sporo zapamiętałam.
O, na przykład to, że Jezus jadł kolację ze swoimi przyjaciółmi, a ci przyjaciele przyszli do niego z brudnymi nogami i Jezus najpierw musiał umyć im stopy.
A potem łamał chleb i przemieniał go w swoje ciało, a krew w wino.
To brzmi trochę jak zabawa, ale wcale nie było zabawą.

Później Jezus wyszedł do ogrodu.
Wtedy jeden z przyjaciół zdradził Go i wydał na pastwę złym ludziom, którzy zrobili Mu wielką krzywdę, tak wielką, że On musiał umrzeć. To bardzo smutne!
Chce mi się płakać, ale mama przytula mnie i pociesza.

Mówi, że Pan Jezus zmartwychwstał i nadal żyje.
Można Go dostrzec w drugim człowieku. W każdym z nas…
Jakie to wielkie szczęście! To powód do radości i do świętowania!
Właśnie na to wszyscy czekamy.
By mieć Jezusa w sercu.

Niby to rozumiem, a jednak czekanie dłuży mi się wprost nieznośnie.
Dziś – w Wielką Sobotę – dopadł mnie prawdziwy kryzys. Nie dziwcie mi się!
Zobaczcie: dom był już praktycznie wysprzątany, a zewsząd unosił się smakowity zapach babki i mazurka.

My, dzieciaki, próbowałyśmy dekorować jajka, co wcale nie było łatwe!
Nasze jaja nie miały ochoty stać się pisankami; buntowały się, nie chciały wkładać farbowanych sukienek i foliowych tunik z barankami i kurczakami.
Ot, takie uparciuchy!
Ostatecznie dały się jednak jakoś przekonać na te „małe przebieranki” i w koszyku prezentowały się całkiem szykownie.

Gdy dzisiaj w kościele ksiądz poświęcił pokarmy, byłam pewna, że od razu po powrocie do domu, zrobimy sobie ucztę. Kiełbaski pachniały tak znakomicie, że burczało mi w brzuchu już od samego wdychania różnych woni z koszyka.

A tymczasem mama, jak gdyby nigdy nic, odstawiła koszyk na szafkę!
I dalej kazała nam czekać!
O nie, tego było mi za wiele! Zdenerwowałam się.
Krzykiem domagałam się świąt. Nie działało…
„Przykro mi, kochanie, na Wielkanoc trzeba poczekać do jutra” – do znudzenia powtarzała mama i widać było, że tym razem, wyjątkowo,  nie ma zamiaru zmienić zdania.

Wówczas wpadałam na lepszy pomysł!
Poszłam sama do swojego pokoju i … wróciłam całkowicie odmieniona!
Przebrałam się w świąteczny strój. Samodzielnie włożyłam rajstopy, sweterek w wiosenne kwiatki i moją ulubioną tiulową spódnicę. Na nogach miałam srebrne pantofle, które dostałam od sąsiadki. To nic, że za duże o dwa numery!
I tak zawsze robią piorunujące wrażenie na wszystkich.
Jak przystało na prawdziwą damę, nie zapomniałam również o biżuterii.
Włożyłam najdłuższy sznur korali, jaki znalazłam w szkatułce.

Mówię Wam, wyglądałam lepiej niż modelka na wybiegu!
Domownicy patrzyli na mnie w osłupieniu, a ja z gracją usiadłam przy stole i rzekłam spokojnie (jak przystało na damę): „Jestem gotowa. Zaczynamy święta. Dość czekania.”

Prawda, że idealnie to wymyśliłam?
Cóż z tego, skoro i ten sposób nie podziałał…
Moja rodzinka jest naprawdę niereformowalna!

Doszłam do wniosku, że rodzice po prostu lubią czekać.
I wcale im się do świąt nie spieszy, bo widocznie oni wolą czekanie od świętowania.

Brat i siostra tym razem stanęli po mojej stronie. Również stracili cierpliwość!
Babcia podpowiedziała im, że powinni zająć się szykowaniem gniazdek.
Ona w dzieciństwie zawsze tak robiła, a potem w gniazdku znajdowała prezent od zajączka. Mojemu rodzeństwu nie trzeba było tego dwa razy powtarzać!
Brat „uwił” ogromne gniazdo.
Wydawało się tak bardzo mięciutkie i milutkie, że aż nabrałam ochoty, by je wypróbować.

Bo skoro wciąż każą mi czekać, to chociaż będę sobie czekać w ciepłym gniazdku!
Tak jest zdecydowanie przyjemniej.
A przy okazji pobawię się w ptaka!
Ukradkiem wyjęłam jajko z poświęconego koszyka. Tylko jedno.
Mama nawet nie zauważy… A nuż „wysiedzę” kurczaka? Pi pi pi…
Z wesołym kurczątkiem u boku czekanie na Wielkanoc na pewno stanie się łatwiejsze.
I zabawniejsze…
Zgrzyt, zgrzyt. Acha, pierwszy kawałek skorupki już pękł!

Cóż. Pora kończyć pisanie! Muszę wracać do gniazdka. I do dziadków.

Rodzice nadal są w kuchni…
Mama macha do mnie, uśmiecha się i prosi o przekazanie od niej świątecznych życzeń i pozdrowień.
Tylko czego Wam życzyć, drodzy Czytelnicy?
Pięknych pisanek? Kurczaków biegających pod stołem? Zajączków kicających po mieszkaniu w poszukiwaniu gniazdek? Umytych nóg?
Bo już sama nie wiem…

Tak naprawdę, to mała jestem. Jeszcze czterech lat nie skończyłam, a mama myśli, że może się mną wyręczyć. Pstryk – Okruszek to, pstryk – Okruszek tamto…
A przecież Okruszek jest zmęczony czekaniem. I wysiadywaniem jajka.

Więc… Życzę Wam, kochani Czytelnicy, by Was CZEKANIE nigdy nie męczyło, nie bolało i nie nudziło. Byście potrafili dobrze i mądrze wykorzystać dany Wam czas.
I żebyście doczekali się swoich kurczaków.
Najpiękniejszych. „Wysiedzianych” własną pracą, talentem, cierpliwością, wiarą i miłością. Nie zapominajcie, że jesteście wspaniali!
Wszyscy musimy być wspaniali, skoro Jezus dobrowolnie zdecydował się oddać za nas życie. I zmartwychwstał. Dla nas.
Alleluja!