Drodzy Czytelnicy, skoro czytacie teraz moje słowa, to dobry znak – mianowicie: jeszcze mnie nie opuściliście. Dziękuję Wam za to pięknie, a w dowód wdzięczności przesyłam mój najwspanialszy uśmiech (taki z dołeczkami w policzkach i chochlikami w niebieskich oczkach).
Dlaczego tak się podlizuję? Ano po prostu mam świadomość, że ostatnio bardzo zaniedbałam mój „Pamiętnik ”. Schudł biedaczyna, zmizerniał!
Kiedyś był taki okazały – moje liczne przygody i rozmyślania rozpychały mu „brzuszek”, a teraz dziennik niknie w oczach…

Bo wiecie, najpierw były wakacje, a potem zaczęła się szkoła.
Do tego doszły zajęcia dodatkowe i… czasu jakby ubyło!
Zatem mój cudny uśmiech jest zarówno formą przeprosin, jak też prośbą o wyrozumiałość.

Pamiętacie, jak w ostatniej notatce pisałam o wrześniowym stresie i obowiązkach?
Nie wiem, jak to możliwe, ale tym wpisem chyba wywołałam wilka z lasu!
Bo dopiero wtedy tak naprawdę wszystko się zaczęło! Wilk przyszedł i zaczął wyć.
A mama z nim, bo bolał ją ząb. Mama z bolącym zębem wcale, ale to wcale,  mi się nie podobała. Uważam, że rodzice zawsze powinni być w dobrej formie.
Nic nie powinno przeszkadzać im w opiece nad dziećmi.
Przecież sensem istnienia rodziców jest zabawianie swych pociech, prawda?
A mamie z bolącym zębem daleko do bycia fajną i zabawną, serio!

A potem doszły jeszcze inne smutki i zmartwienia (bo ponoć nieszczęścia chodzą parami), ale… nie będę tutaj o nich pisać.
Zachowam ostrożność i dyskrecję… w obawie przed leśnymi wilkami!

Ale co ja tyle o tych wilkach…? Już wiem! To pewnie przez dzisiejsze Halloween!
Niektórzy opowiadają straszne historie, inni wystawiają wyszczerzone dynie w oknach…
A mnie te dynie jakoś wcale nie przerażają, co najwyżej wywołują burczenie w brzuszku i tęsknotę za zupą dyniową lub ciastem z dyniowego puree.
Zresztą Holendrzy jakoś specjalnie nie przywiązują wagi do Halloween.
Oni celebrują własne święta i tradycje!
Już wkrótce, w dniu świętego Marcina, holenderskie dzieciaki będą chodzić po domach i śpiewać piosenki. A zaraz potem z Hiszpanii przypłynie święty Mikołaj ze Czarnymi Piotrusiami. Jest więc na co czekać i o czym myśleć…
Ponoć w życiu warto koncentrować się właśnie na dobrych rzeczach, bo wówczas one się spełniają. Mamusia mówi, że „dobro rodzi dobro”. I jeszcze: „dobro wraca”.

A zatem, żeby nie być gołosłowną (i na wszelki wypadek nie budzić wilków) skupię się teraz na samych pozytywnych wiadomościach, zgoda? No to jedziemy!
Po pierwsze – w ubiegłym tygodniu w Holandii trwały jesienne ferie.

Nie jakoś długo, bo zaledwie tydzień, ale tyle wystarczyło, aby odpocząć, wyspać się, poleniuchować. Dopisało nam ogromne szczęście, ponieważ udało się nam wyjechać do Parku Landal.
Nie wiecie, co to takiego? Już wyjaśniam.
Landal to jest takie małe miasteczko, w którym znajduje się wszystko to, co tygrysy (czyli dzieci) lubią najbardziej.
Mieszka się w maleńkim (albo większym) domku i wesoło spędza czas.

Pływa się w basenie, skacze na trampolinie, szaleje w sali z kulkami.
Można chodzić na spacery po pięknej okolicy, bawić się na placach zabaw, których przeważnie jest kilka do wyboru. Rzecz pewna: nudy tam nie ma!
Zresztą Miś Bolo (gospodarz Parków Landal) dba o wszystkie dzieciaki.
Czyta im książeczki, tańczy, proponuje rozmaite zajęcia.

Wiecie, że ja się go już wcale nie boję?
Rodzice opowiadali, że gdy miałam niecałe dwa lata, to też byliśmy w Parku Landal (tylko w innej miejscowości). Ponoć w tamtym czasie na widok Misia Bolo reagowałam tak wielkim płaczem i tak potężnym krzykiem, że stojącym w sąsiedztwie ludziom pękały bębenki w uszach. Ma się tę moc, co?
Od maleńkości byłam dzieckiem wyjątkowym! Po prostu nadzwyczajnym…
Tak mi zostało do dziś…

Tylko misia już się nie boję! Kumplujemy się.
To chyba dobra wiadomość, prawda?
To teraz zaserwuję Wam jeszcze lepszego newsa: otóż, moje rodzeństwo zdało kolejny egzamin z pływania. Iskra i Groszek nie są gorsi od holenderskich dzieciaków (pływających i jeżdżących na rowerze od kołyski) i w końcu także mogą pochwalić się dyplomem C.

Wraz z mamą kibicowałam im w czasie trwania egzaminu.
Oczywiście na początku musieli nurkować i pływać w butach, długich spodniach i kurtkach. To takie holenderskie dziwactwo; ja już przyzwyczaiłam się do tego widoku, więc nie będę się nad tym specjalnie rozwodzić.
Zresztą kiedyś moja mama pisała o tym tu i tam (wprawdzie nie z takim polotem jak ja, ale co tam, niech się cieszy staruszka, że córka ją reklamuje).

Ale, ale… Czy Wy też TO widzicie?
Co? Oczywiście moje dobre serce (cóż by innego?)!
Przymilam się mamie, wychwalam moje rodzeństwo…
Najwyższa pora, by w końcu wyrazić uznanie samej sobie!
Przecież ja również zasłużyłam na oklaski!

Posłuchajcie mojej historii, a potem bijcie brawo skandując me piękne imię.
Otóż, co roku na początku października, w całej Holandii odbywa się „Tydzień z książkami dla dzieci (Kinderboekenweek)”, którego głównym celem jest popularyzowanie czytelnictwa. Biblioteki i szkoły organizują w tym czasie liczne atrakcje i zawody. U nas, szkolną tradycją, stał się turniej pięknego czytania oraz konkurs plastyczny, w którym walczy się o „złoty pędzel”.
Moja, ponoć kreatywna i artystycznie uzdolniona, siostra zgromadziła w swej kolekcji już dwa zwycięskie pióra. Ba, w zeszłym roku także mój brat zdobył pierwszą nagrodę!

On naprawdę potrafi nieźle rysować (oczywiście pod warunkiem, że ma na to ochotę).
Natomiast w tym roku wszyscy uczniowie wykonywali prace o przyjaźni (rzecz jasna, każda klasa na innym poziomie trudności).

Iskierka długo rozmyślała, jak „ugryźć” temat.
I w końcu wymyśliła (moim zdaniem – jej pomysł był pierwszorzędny).
Postanowiła, że narysuje las, w którym wszystkie zwierzęta żyją w zgodzie i przyjaźni.
W centrum chciała umieścić wilka i owcę – przytulonych, objętych i  wspólnie patrzących w tym samym kierunku.
Niestety, zanim swój pomysł zrealizowała, „sprzedała” go najlepszej koleżance.
A psiapsiółka nie omieszkała skorzystać z takiej okazji.
Z małymi modyfikacjami, wykonała naprawdę ciekawą pracę.

Moja “sister” też to dostrzegła i jeszcze przed ogłoszeniem wyników, przeczuwała, że tym razem w konkursie zwycięży właśnie jej przyjaciółka.
Zresztą mój brat też bez przerwy mówił o wykonanych pracach.
Od kilku dni zapowiadał, że w tym roku „złoty pędzel” znów będzie należał do niego…

Tylko ja milczałam…
Zupełnie jakby ten temat w ogóle mnie nie interesował.
Aż mama dopytywała: „Okruszku, a czy wasza klasa nie bierze udziału w konkursie o przyjaźni?” 
Uparcie ignorowałam wszelkie pytania, aż w końcu mamusia machnęła ręką i sama sobie odpowiedziała: „Widocznie jesteście jeszcze za mali.”

Czy, wobec powyższego, możecie sobie wyobrazić, jakie było zdziwienie całej rodziny – mamy, taty, siostry i brata – gdy, po kilku dniach niecierpliwego czekania, okazało się, że złoty pędzel należy do… Okruszka?!

Tak, tak… Dokładnie. Taką niespodziankę wszystkim sprawiłam.
Mimochodem, z łatwością, poniekąd przy okazji, niemalże od niechcenia, tak zwyczajnie, że aż banalnie, PO PROSTU zajęłam pierwsze miejsce w swojej kategorii wiekowej.
Teraz poproszę o oklaski (i dlaczego muszę się ich sama dopraszać?)!

Żeby oddać sprawiedliwość rodzeństwu dodam, że brat i siostra zostali nagrodzeni „brązowym” pędzlem.
Jednak Iskierka sprawiała wrażenie, jakby się wcale z tego nie cieszyła, a wprost przeciwnie. Nie wiem, co ją bardziej bolało: czy to, że zajęła trzecie miejsce, czy że jej przyjaciółka otrzymała pierwsze?
Przez kilka dni wyglądało na to, że przyjaźń rozsypie się jak domek z kart.
Na szczęście tak się nie stało, dziewczynki chwilę popatrzyły na siebie wilkiem (ach, znów ten niedobry wilk przypomina o sobie), po czym pogodziły się i  kolegują się po dziś dzień.
I niech już tak zostanie (w końcu ja też lubię koleżankę siostry i byłoby mi przykro, gdyby nagle przestała nas odwiedzać)! Dlatego trzymałam kciuki za pojednanie. Jak widać – skutecznie, bo… – pamiętacie? – “dobro rodzi dobro”…
A tymczasem żegnam się z Wami z uśmiechem (tym, który lubicie najbardziej).