Wakacje wróciły w październiku do Holandii! Znowu? Cóż to za szatańskie sztuczki, zapytacie…? Cóż, dla nas to już norma, wakacje może krótsze, za to częstsze. Miast więc ratować się długimi weekendami, w czasie których człek rozdarty jest pomiędzy obowiązkiem i tradycją listopadowych świąt a pragnieniem, by wyrwać się gdzieś, gdzie wciąż słońce i piękna pogoda – my bez wyrzutów sumienia wyruszyliśmy pod koniec października w podróż, tym razem z Iskierką, Groszkiem i Okruszkiem (zestawem głośnomówiącym) na pokładzie. Niestety, do kraju równie ciepłego co Holandia. Zmiana otoczenia mimo wszystko dobrze zrobiła nam wszystkim.

Zacznijmy jednak od początku. Już przeszło rok temu, gdy Igomama spędziła cudowny tydzień w Portugalii w czasie październikowych wakacji z Iskierką i Groszkiem, marzył nam się lot (tym razem już z Okruszkiem) do ciepłych krajów w okresie, gdy lato staje się powoli mglistym wspomnieniem i człek łaknie ciepła, słońca i spacerów w szortach. Niestety, troszkę przedłużyły nam się formalności paszportowe i okazało się, że samolot odpada. Zamieniliśmy więc ciepłe kraje na coś nieco mniej upalnego, ciepło znajdując raczej w przytulnych wnętrzach. Z drugiej strony, od dłuższego czasu nosiliśmy się z pomysłem by odwiedzić jeden z parków Landal – ostatnia wizyta w jednym z nich okazała się wyjątkowo udana. Oczywiście, parki w Holandii są w czasie wakacji silnie oblegane i zwykle ceny rosną stosownie do popytu (wszak podaż, z oczywistych względów, musi być ograniczona). Szczęśliwie, sąsiedzi wakacji nie mieli i ceny oferowali bardziej przyjazne – zapadła więc decyzja: ruszamy do Walonii!

Walonia, czyli francuskojęzyczna część Belgii, to kraina różniąca się znacznie od Holandii. Ardeny zaglądają miejscowym do okien, ziemia faluje więc rozkosznie a zakrętom nie widać końca. Lasy są leśne, daleko im do tego, co mieszkańcy Holandii zwykli zwać lasem (owych parków, w których nawet jeśli drzewa nie rosną „od linijki”, to i tak ich chaotyczna na pozór natura wynika ze świadomej decyzji sądzących drzewa ludzi). Jest tylko jeden minus owej dzikości tej krainy: drogi wydają się również polem walki między człowiekiem i naturą (zakończonej bolesną porażką tego pierwszego).

Drugim minusem wynikającym z wyboru tej części Belgii była bariera językowa. Belgowie posługują się na ogół biegle i francuskim, i flamandzkim (nie mylić, broń Boże, z niderlandzkim! ), ale nam zdarzyło się natknąć na osoby, które znały jedynie język francuski. Szczęśliwie, w Landalu sytuacja prezentowała się odwrotnie. Widać było wyraźnie, że osoby zatrudnione w tym miejscu doskonale zdawały sobie sprawę z tego, że w tym okresie czeka ich zalew gości z północy. Większość aktywności prowadzonych była po flamandzku, dzięki czemu nasze dzieci bez trudu mogły włączyć się w zabawę. Do tego, na czym aktywności te polegały jeszcze wrócimy. Najpierw krótko o samym parku. Landal Village l’Eau d’Heure powstał na brzegu największego ze sztucznych jezior (Lac de la Plate Taille) współtworzącego z czterema innymi jeziorami grupę o tej samej nazwie, co sam ośrodek (Lacs de l’Eau d’Heure). Zespół ten to największy tego rodzaju obszar w Belgii. Nasz domek znajdował się nad samym brzegiem tego jeziora…

W parku tym, podobnie jak w innych obiektach z sieci Landal, niemal wszystko dostosowane jest do rodzin z dziećmi. Masa placów zabaw, małe bramki do gry w piłkę nożną, wielka trampolina, domek ulubieńca dzieci Misia Bollo, kryty basen z masą drobnych udogodnień dla milusińskich (i raczej niewielką przestrzenią dla osób, które po prostu chciałyby popływać…) czy wreszcie małpi gaj, gdzie dziatwa może dokonywać przemiany energii: dziecięcy entuzjazm i belgijskie frytki na ciepło i maaaasę dźwięków… aż do rodzicielskiego bólu głowy.

Do tego wspomniane aktywności: czytanie z Misiem Bollo (jak już wspominałem – po flamandzku), tańce z sympatycznym gościem w zielonym kapeluszu, a dla dzieci starszych – tworzenie barwnego karmnika czy strzelanie z laserowej broni „na punkty” – już bez ulubieńca najmłodszych a jedynie z grupą animatorów, którzy wszystkie te zabawy przygotowywali. Nie mogło też oczywiście zabraknąć akcentów związanych ze zbliżającym się Helloween, które choć w Holandii czy Belgii nie jest traktowane z taką powagą jak w krajach anglosaskich, to jednak swoje miejsce w globalnej świadomości wywalczyło.

Miś Bollo, jako oficjalny gospodarz Landalu, dokonał też przywitania i pożegnania najmłodszych gości. Wielka zmiana w tych ceremoniach z naszego punktu widzenia to reakcja Okruszka. Zaczęło się tradycyjnie: od łez, krzyków i ucieczki w bezpieczny azyl tatusiowych ramion. Po chwili refleksji jednak, gdy wielki Miś nie rzucił się na nią a wręcz przeciwnie – życzliwie machał, uśmiechał się i przybijał „piątki” z innymi malcami, Okruszek krok po kroku ruszył w stronę wielkoluda. Wreszcie, wspierany przez rodzeństwo zdobył się na odwagę i sam „przybił piątkę” z panem na włościach. Przy pożegnaniu nie były już konieczne żadne podchody – Okruszek śmiało ruszył w stronę miśka a gdy na jej czuprynce spoczęła kosmata łapa – na buźce malucha zagościł rozkoszny uśmiech, nie grymas przerażenia.

Oczywiście, wakacje w równym stopnie co dziatwie, potrzebne były Igorodzicom. Nie dało się wygrzać w słonku tropików, korzystając więc ze wspomnianych promocji w belgijskich Landalach postanowiliśmy zaszaleć! Zwykle takie luksusy są poza naszym wakacyjnym budżetem, ale skoro oszczędziliśmy na przelotach i kilkugwiazdkowych hotelach, postanowiliśmy wybrać domek z sauną, z której skorzystać mogły również maluchy. Wielka zaleta przybytku, w którym samemu reguluje się temperaturę – można ją dostosować do możliwości najmłodszych, a gdy dziatwa zniknie w wyrkach – podnieść nieco temperaturę. Dokumentacji fotograficznej z odmrażania Igorodziców brak…

Oczywiście, Igorodzice wynegocjować musieli na dziatwie nieco aktywności poza samym ośrodkiem. Zaczęliśmy od spaceru wokół jeziora, w kierunku tamy i wieży widokowej, z której przy dobrej pogodzie rozpościera się przepiękny widok na okolicę…

Nam przyszło zadowolić się widokiem z samej tamy – platforma widokowa w okresie, w którym odwiedziliśmy tę okolicę dostępna jest jedynie we środy i weekendy. Niestety, w środę pogoda zrobiła się mało „widokowa” – chmury i mgły skutecznie przesłoniły całą okolicę. Ośrodek musieliśmy opuścić już w piątek, weekend więc też odpadał. Pozostało nam więc jedynie wyobrazić sobie jak jesienna mieszanina barw prezentowała się z punktu położonego tak wysoko nad okolicą. Dla zainteresowanych o nieco mniejszym współczynniku pe-cha polecam stronę ośrodka, który wycieczki na wieżę widokową organizuje. Atrakcji w tym miejscu jest więcej, ale większość z nich jedynie po francusku i po flamandzku, o angielskim można raczej zapomnieć. Sam spacer do tamy  był mimo wszystko bardzo udany – jeden z ostatnich tak pogodnych dni, jedyny w czasie całego naszego pobytu, doceniliśmy więc świeżość powietrza, błękit nieba, malownicze widoki z jeziorem w tle…

Spacer ten był swoistym „butem wsuniętym w drzwi” – później przekonaliśmy pociechy do wycieczek nieco dalszych. Wszak o Walonii wiemy bardzo niewiele, nigdy wcześniej nie byliśmy w tej części świata, byłoby więc głupotą ograniczyć się jedynie do atrakcji oferowanych przez animatorów, czy wypadów na basen (który w tym ośrodku, niestety, nie był „w cenie”, w przeciwieństwie do ośrodka, który odwiedziliśmy poprzednio). Nie obyło się bez przekupstwa, o które w Belgii nietrudno. Wszak kraina to czekoladą i frytkami płynąca, do obu tych przysmaków dziatwy namawiać nie trzeba – tylko belgijskie piwo pozostało poza zestawem pokus. Może trzeba było udać, że jestem równie oporny, by Igomama tym przysmakiem przekupiła mnie…?

Oczywiście, trudno tych kilka wypadów uznać za wystarczające, by Walonię „odfajkować” – dość jednak, by poczuć ochotę na więcej. Do Walonii więc jeszcze wrócimy w jednym z kolejnych postów, tym razem z przewodnikiem w ręku.