W tym roku Boże Narodzenie pomyliło daty w kalendarzu i przyszło do nas dzisiaj, dwudziestego siódmego grudnia, po świętach.
Przybiegło zdyszane i uśmiechnięte.
Stanęło w progu domu, nabrało powietrza w płuca i, z całych sił, krzyknęło:
– Oto słowo ciałem się stało! Pan się narodził! Miłość zwyciężyła!
Powietrze przeciął uroczysty dźwięk trąb, robiąc miejsce dla anielskiego chóru.
– Słowo ciałem się stało. Miłość zwyciężyła – głosy aniołów drżały jak maleńkie dzwoneczki….

W pewnym królestwie zdarzyło się straszne nieszczęście. Nawiedził je okrutny smok. Pojawił się znienacka w pokoju maleńkiej księżniczki i nie chciał się stamtąd wynieść.

– Teraz ja tu będę rządził – zagrzmiał, a jego głos przeraził wszystkich, a najbardziej króla i królową.
– Idź sobie, smoku – prosiła księżniczka, ale smok nie słuchał.
– Idź sobie! – krzyczała tupiąc książęcą nóżką, ale smok nadal nie słuchał.
Królowa przeniosła łóżko swej córeczki do innej komnaty, ale to nie pomogło, smok podążał za księżniczką nieustannie…
Całe królestwo pogrążyło się w smutku.
Król i królowa dniami i nocami rozmyślali, jak pokonać smoczysko.
Prośby, groźby, tłumaczenie, straszenie… Nic nie pomagało!
W pałacu zapanował przeraźliwy chłód.
Król posiwiał, królowa gubiła łzy w koronkową chusteczkę i tylko mała księżniczka zachowała swój piękny uśmiech i pocieszała rodziców, jak tylko umiała.

Pewnego dnia zwróciła się bezpośrednio do smoka:
– Co mamy zrobić, byś wrócił, skąd przybyłeś?
Smok milczał. Księżniczka nie poddawała się.
– No powiedz! Damy ci, co zechcesz.
Smok łypnął spod oka na dziewczynkę.
– Chcę złota! Duuużo złota. Cały skarbiec pełen złotych monet. Milion złotych – przeżuwał każde słowo delektując się nim jak rzeczywistym skarbem.
Po chwili dodał:
”Niestety, wiem, że to niemożliwe. Nikt nie dysponuje taką kwotą. Nawet król i królowa”.   Po czym smok ziewnął i zasnął znudzony.

Milion złotych. To suma nie do zdobycia. Milion złotych to Święty Graal.

Król i królowa zwiesili głowy. Cały zamek pogrążył się w smutku.
Tylko księżniczka zachowała uśmiech.
– Mamusiu, tatusiu, nie płaczcie. Pokonamy smoka – przekonywała.
– Jak, córeczko?! Jak?!
– Po prostu pokonamy i już – odpowiedziała dziewczynka z pewnością właściwą tylko dzieciom. Ale widząc strach w oczach rodziców, łaskawie dodała (w końcu była księżniczką o bardzo dobrym sercu): „Niech każdy robi, co może”.
– Niech każdy robi, co może – powiedziała w zadumie królowa.
– Niech każdy robi, co może – zawtórował jej król.
– Niech każdy robi, co może! – krzyknęła jednocześnie cała trójka.
I nagle wszyscy zaczęli tańczyć w kółko i chichotać, a księżniczka śmiała się najgłośniej, w końcu była małą dziewczynką.

W komnacie od razu zrobiło się cieplej.
A potem król i królowa zebrali się w sali tronowej z wszystkimi dworzanami, rycerzami i wiernymi sługami.
– Musimy pokonać smoka – w głosie króla brzmiała powaga.
„Jak, panie?” – w oczach ludu kłębiło się pytanie. – „Przecież…”
– Niech każdy robi, co może – oznajmił uroczyście król.
– Niech każdy robi, co może – wsparła go królowa.
– Niech każdy robi, co może – dodała cieniutkim głosem księżniczka.
– Niech każdy robi, co może? – zdumieli się dworzanie.
– Niech każdy robi, co może! – powtarzali już po chwili.
– Niech każdy robi, co może – dzielili się tym zdaniem jak chlebem.

Czasu było mało, ale nadziei – znacznie więcej.
Rycerze, damy dworu, giermkowie, prości ludzie, jednym słowem wszyscy, wyszli na ulicę szeptając jak mantrę: „Pokonamy smoka. Niech każdy, robi, co może”.
A wiatr pochwycił te słowa i zaniósł daleko…
I ptaki mu pomagały, i woda w rzece.
„Niech każdy robi, co może” – powtarzano w sąsiednich królestwach.
„Niech każdy robi, co może” – już wkrótce brzmiało w zamorskich krajach.

A słowo ciałem się stało…

Za słowem poszły czyny. Kobiety upiekły ciasta, ustawiły je na ulicznym straganie nawołując: „Kto zje ciasto lub babeczkę, pokona smoka, choć troszeczkę”.
I ludzie jedli ciasto, a babeczki układali w pojemnikach.

Inne panie zajęły się wytwarzaniem rękodzieł: szyły lalki, lepiły anioły, malowały kartki, robiły świeczniki. Z atłasu, z gazety, z jedwabiu… Nawet z ziaren kawy czy szyszek.
Podczas pracy śpiewały: „Niech każdy robi, co może. Niech robi, co może. Niech robi, co może”. A potem wychodziły na ulicę nawołując: „Przygarnij anioła, dobro przywołaj”,
„W tych świecznikach ogień miłości płonie, podaruj je mężowi, podaruj je żonie”,
„Kartki, kartki – wszystko ręczna robota! Razem pokonamy smoka.”
A tłumy się gromadziły. Oglądały, przebierały, kupowały. Pomagały, wspierały.

Mały chłopiec wziął akordeon i wyszedł na rynek. Puszkę przed sobą postawił z napisem „Pokonamy smoka”. Muzyka spłynęła z klawiszy instrumentu niczym welon, otulając serca zasłuchanej gawiedzi. Brzęk monet mieszał się z nutami.

Królewscy sportowcy rozdawali szczęśliwe koszulki i piłki, zawsze bezbłędnie trafiające do bramki czy do kosza.

Malarze malowali portrety, fotografowie robili sesje zdjęciowe, dzieci biegały ze skarbonkami prosząc wujków, ciocie i sąsiadki o grosik dla świnki.

Król i królowa byli bardzo zajęci, coraz częściej się uśmiechali.
Księżniczka też nie próżnowała.
„Każdy robi, co może” powtarzała zapełniając kolejną kartkę rysunkami. Wyczarowywała motyle, misie, kotki. Ubrane w uśmiech, przepasane tęczą. Rysunki księżniczki były piękne i tak radosne, że kto tylko na nie spojrzał, zarażał się uśmiechem.

Wszyscy pracowali jak pszczoły w królewskiej pasiece.
Zamkowy skarbiec napełniał się dukatami tak szybko, jak nigdy dotąd.
Deszcz złota kapał o pałacową posadzkę, a każda bryłka, mała czy też wielka wybijała znajomy rytm: „Każdy robi, co może; każdy robi, co może. Każdy robi, co może…”

Udało się! Znudzony, lekko zdzwiony smok wyniósł się z komnaty księżniczki, opuścił zamek królewski już na zawsze.
Gdzie jest teraz? Nie wiem. Pewnie wrócił tam, skąd przyszedł.
Może właśnie tarza się w złocie?

W zamku znów zrobiło się ciepło.
Król się uśmiecha, królowa w koronkową chusteczkę łapie jedynie łzy szczęścia.
A księżniczka? Biega po komnatach, bawi się z przyjaciółmi i nadal tworzy swoje rysunki. Magiczne obrazki, które zarażają uśmiechem.

W tym roku Boże Narodzenie pomyliło daty w kalendarzu i przyszło do nas dzisiaj, dwudziestego siódmego grudnia, po świętach.
Słowo ciałem się stało.
Jest milion złotych. Dla Kornelki.
Niech da życie.

Dziękujemy Wam Kochani Blogowi Przyjaciele za Wasze wsparcie!