Dwadzieścia siedem lat temu miałem mleko pod nosem i dopiero kształtowała się moja osobowość. Sam nie wiedziałem, czy bardziej byłem „Bad”, czy „Sad But True”. W tamtym czasie regularnie oglądałem „Róbta co chceta” i do dziś pamiętam ekscytację, jaką wywoływały pierwsze finały Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. W tych pierwszych latach skala zbiórki powalała. Przypuszczam, że organizatorzy byli równie mocno zaskoczeni co uczestnicy. Wszak Polacy dźwigali się z kryzysu, skutków zmian ustrojowych i hiperinflacji. Ale każdy dawał, co miał…. I licznik bił.

Z początku akcja była w dużej mierze spontaniczna (przynajmniej dla nieuzbrojonego oka).

Koncerty niemal wyłącznie rockowe. Czuło się atmosferę wolności, która nie waha się olać instytucji, organizacji rządowych i pozarządowych i po prostu zebrać pieniądze, bo ktoś tych pieniędzy pilnie potrzebuje…

Kiedy słyszysz o Anarchii, coś cię śmieszy coś cię bawi
Bo wiesz, że coś takiego nie istnieje
Że to bzdura wymyślona przez idiotów dla idiotów
A czasami nawet kojarzysz to z faszyzmem

A dla mnie jest symbol, coś w co wierzę
Co być nie może, a co trzyma mnie przy życiu
Bo ty masz swój kraj, ład i porządek
Ja mam wolność w mojej duszy – tylko tyle!*

Mijały lata. Ja bujałem się pomiędzy Dezerterem a Kaczmarskim, między Queen a Clawfingerem. Orkiestra też dojrzewała: kwoty rosły, rosło zainteresowanie, rosło też grono przeciwników akcji i osób, które dopatrywały się (nie mnie oceniać: słusznie czy nie) nieprawidłowości w funkcjonowaniu całego zjawiska. Jedno było niezmienne: co roku ludzie paradowali z serduszkami na plecakach, kurtkach, gdzie tylko dało się je przykleić. Nosiliśmy je jak manifest, jak deklarację, wyraz poparcia. A kwoty rosły, mimo przeciwników, mimo lepszej lub gorszej „prasy”. A może po części dzięki nim? Ludzie o różnych gustach, poglądach, wartościach jednoczyli się, by wspólnie patrzeć na światełko do nieba.

To było nasze światełko, nasze niebo, nasz dzień. Światełko nadziei dla tych, którym sprzęt medyczny zakupiony za gromadzone środki ratował życie…

Kiedy słyszysz o Pokoju coś cię drażni, coś cię złości
Bo wiesz, że coś takiego nie istnieje
Że pacyfiści to po prostu banda tchórzy
Dla których wojsko jest więzieniem

A dla mnie jest to symbol, coś w co wierzę
Co być nie może, a co trzyma mnie przy życiu
Bo wy macie swoje wojny, ból, cierpienie
Ja mam pokój w moim sercu – tylko tyle!*

Wydawało się, że Orkiestry nic nie zatrzyma. Że faktycznie grać będzie do końca świat i jeden dzień dłużej, zgodnie z hasłem, które Jurek powtarzał przez te wszystkie lata. Wczoraj jednak doszło do rzeczy strasznej – światełko do nieba pomknęło, ale w tym roku zabrakło przypisanej temu momentowi radości…

Kiedy słyszysz o Miłości coś cię wkurza,
masz chęć zabijać
Bo wiesz, że coś takiego wciąż istnieje
Mimo tylu wojen i tej twojej nienawiści
Która cię zgubi i która cię zabije

A dla mnie jest to symbol, coś w co wierzę!
Co być może i co trzyma mnie przy życiu
Bo wy macie swoje małe nienawiści
Ja mam miłość wielką, która mnie ocali – tylko tyle!*

Śmierć prezydenta Gdańska w tak niezrozumiałych okolicznościach to ogromny cios: dla jego zwolenników, przyjaciół i przede wszystkim – rodziny.

To cios dla demokracji, dla cywilizacji miłości, dla zaufania. Dla sceny nie odgrodzonej kordonem policyjnym. Każdy taki zamach wywołuje strach….

Nie wolno się bać, strach zabija duszę.
Strach to mała śmierć, a wielkie unicestwienie.
Stawię mu czoło.
Niech przejdzie po mnie i przeze mnie.
A kiedy przejdzie, odwrócę oko swej jaźni na jego drogę.
Którędy przeszedł strach, tam nie ma nic.
Jestem tylko ja.**

Sytuacji nie poprawia fakt, że Jurek Owsiak podał się dziś do dymisji. Sam Jurek przekonany jest, że jego decyzja pomoże akcji, pomoże Orkiestrze. A jam poważne wątpliwości. Czy bez jego energii i zaangażowania WOŚP nie zacznie przymierać? Czy wszyscy ci, którzy chcieli sprawie ukręcić łeb, właśnie odnieśli zwycięstwo? Chciałbym wierzyć, że nie. Że rozpędzonego pociągu nie da się zatrzymać wyrzucając przez okno maszynistę. I choć dziś umarła też cząstka mnie – i chyba każdego, kto od wielu lat grał (w mniejszym lub większym stopniu) z Orkiestrą, to za rok światełko znów pomknie w górę. I faktycznie, Orkiestra grać będzie do końca świata i o jeden dzień dłużej. I nie zabraknie ludzi odważnych, którzy mimo złej prasy, oskarżeń, przeciwności nie zawahają się pochylić nad tymi, których życie nie rozpieszcza. Nie dlatego, że tak wypada. Nie dlatego, że funkcja zobowiązuje. Ale tak, po prostu – w imię Miłości, Przyjaźni i Muzyki.

* – cytaty z utworu „Credo” zespołu „Włochaty”
** – cytat z „Litanii Bene Gesserit” z „Diuny” Franka Herberta w jedynym słusznym tłumaczeniu Marka Marszała