– Hej ho! Hej ho! Czy jest tu kto? Czy ktoś jeszcze mnie pamięta? Małego, słodkiego Okruszka? – Wytężam wzrok, rozglądam się przykładnie w lewo, w prawo i jeszcze raz w lewo, ale… nikogo nie widzę. Na blogu cisza i pustka.
Nasi drodzy Czytelnicy zapewne są jeszcze na wakacjach (szczęściarze! my już daaawno wróciliśmy). Rzecz jasna, gdy my „wakacjowaliśmy”, „wakacjował” również nasz blog. Słowa zapadły w sen (nie w zimowy, a w letni) i teraz nie można ich dobudzić.

– Halo! Dość tego lenistwa! Dość chrapania! – wołam z całych sił. Do słów i do samej siebie.
Ciężko wraca się do codzienności. Trzeba się od nowa do wszystkiego przyzwyczajać.
Tym bardziej, że wakacje spędziliśmy w Polsce, u dziadków. Było super!

Dziadkowie mają wielki ogród, w którym rośnie mnóstwo owoców.
Owoce są fajne do zjadania, ale już niekoniecznie do zbierania.
Moja mamusia w dzieciństwie (sto lat temu!) przez całe lato musiała rwać porzeczki, agrest, wiśnie, śliwki, no i jagody, już z lasu. Z części owoców babcia robiła przetwory, a pozostałe zanosiło się do skupu.
Ja, moja siostra i brat, umiemy lepiej ustawić się w życiu niż mama. Gdy poproszono nas o zrywanie owoców, to wnet: siostrę oblazły czerwone mrówki, brat wpadł w pokrzywy, a ja… ja zamiast porzeczek zbierałam ślimaki. Bo ślimaki są o wiele bardziej fascynujące niż porzeczki! Mają pasiaste muszelki i pełzają po liściach zostawiając za sobą śluzowe wzorki. Zrywanie owoców lepiej zostawić osobom, które mają w tym wprawę zdobywaną latami (prawda, mamusiu?). Natomiast my, dzieci, możemy owoce wspaniałomyślnie zjadać.
– Jedzcie witaminy, dzieci, bo w ogrodzie macie je w postaci naturalnej i za darmo, a w Holandii drożyzna, bez smaku i z pestycy… – mama zachęcała nas do jedzenia, ale zachęta nie była potrzebna. Tylko jednego nie mogłam zrozumieć: czemu mamusia twierdzi, że holenderskie owoce mają pesty… pestki, a te z ogrodu dziadków już nie? Być może miałam pecha, ale ja w ogrodowych wiśniach i śliwkach zawsze znajdowałam pest…ki!

Podczas gdy my, dzieciaki, biegaliśmy po ogrodzie, chodziliśmy na lody czy kąpaliśmy się w jeziorze, to w Holandii nasz tato ze swoim tatą, czyli naszym dziadziusiem (a czasem nawet jeszcze z wujkami) remontował nasz domek. Niemal wszystkie ściany zostały odświeżone i pomalowane. Dziadek spełnił moje marzenie i pomalował mi pokój na różowo.
Jednak na razie nie mogę wkleić zdjęcia, bo w moim pokoju panuje ogromny bałagan.
To nie moja wina! Nie mam czasu na sprzątanie. Rano chodzę do szkoły, a po południu muszę odpocząć. I bawić się. A poza tym jest za gorąco!
W upał zamiast sprzątać lepiej pójść nad jezioro.

Tak więc ja posprzątam, posprzątam – tylko… „jutro”.
O dziwo, mama mi na razie odpuszcza, pewnie dlatego, że jest zmęczona.
Swoją drogą – ja tego doprawdy nie rozumiem: prawie całe lato odpoczywała w naszym miłym towarzystwie, a ledwie zaczęła się szkoła, ona już zmęczona!
Ach, ci dorośli, tylko narzekają!
Tym razem mama najwięcej roboty ma nie ze mną, a z moją starszą siostrą. Tak, tak.
Bo Iskierka zaczęła szkołę średnią. I wyobraźcie sobie, że moja wielka siostra, która zawsze uważała się za mądrzejszą ode mnie, teraz jest w pierwszej klasie (ja jestem w drugiej, cha, cha). I siostra nawet nie umie sama trafić do szkoły.

Mamusia musi ją odwozić i przywozić jak jakiegoś przedszkolaka.
Oczywiście mnie również mama odwozi i zawozi, ale to zupełnie inna sprawa: ja jestem mała, a w dodatku moja szkoła jest daleko. Do szkoły jeździmy na rowerze.

Mama mówi, że przez ten pierwszy tydzień szkoły zdążyła spalić wszystkie lody zjedzone w wakacje. Hm, czy spalenie lodów jest w ogóle możliwe?
Mam wątpliwości, ale wolę się nie odzywać, zwłaszcza gdy mama ma zły humor.
Bo ona rano najpierw jedzie do szkoły ze mną, potem wraca do domu i jedzie w przeciwnym kierunku z moją siostrą.

A później, o dwunastej, odbiera mnie ze szkoły na obiad, a po obiedzie znów odwozi mnie do szkoły. Po czternastej jedzie po moją starszą siostrę, a o piętnastej odbiera mnie.
Ale to jeszcze nie koniec: po południu znów jeździ, bo zaczynają się nasze zajęcia pozalekcyjne. Pocieszamy mamę. Zapewniamy, że dzięki nam jest “taka zgrabna i fit”, ale mamusia zamiast okazać nam wdzięczność za komplement, tylko mrozi nas wzrokiem (cóż, w upały mrożonek nigdy za wiele!) lub odsyła do posprzątania pokoju (to już gorzej!).
A propos pokoju – coś czuję, że sprzątanie mnie jednak nie ominie.
I jeszcze a propos starszej siostry: uliczki w naszym mieście przypominają labirynt. Wszędzie znajdują się identyczne domki szeregowe i identyczne kanały, jest też sporo ślepych zaułków, więc w sumie nic dziwnego, że Iskierka nie może zapamiętać drogi z domu do szkoły i vice versa. Choć ja bym na pewno pamiętała! 😉