Rok temu na jesienne wakacje chcieliśmy wybrać się gdzieś, gdzie będzie cieplej. Chcieliśmy dać sobie odpocząć od samodzielnie organizowanego wypoczynku i zdać się na biuro podróży. I wreszcie pofrunąć z Okruszkiem w stalowym ptaku… Jak wyszło? Kiepsko. Część z Was pewnie pamięta relację z tego wypadu na naszym blogu.

Zaraz po powrocie obiecałem sobie powtórzyć taki wypad z trzema poprawkami.
Miało być cieplej, miało być w sensowniejszym terminie (głównie jeśli chodzi o godzinę odlotu i przylotu) i z biurem podróży z prawdziwego zdarzenia.
Niestety, pandemia pokrzyżowała nasze plany. Ostatecznie zdecydowaliśmy się pozostać w Holandii. Zamiast wylotu był wyjazd igowozem. Zamiast renomowanego biura podróży – renomowana sieć ośrodków wypoczynkowych. A ciepło? Co do ciepła… zrobiliśmy co w naszej mocy, by i jego nie zabrakło. Nasze wakacje spędziliśmy w parku Landal Ouddorp Duin, na granicy pomiędzy Południową Holandią a Zelandią.

To nasza trzecia wizyta w jednym z parków Landal, druga w trakcie jesiennych wakacji. Pierwszy raz, wieki temu, byliśmy w Landalu z naszymi przyjaciółmi, w tej części Holandii, gdzie występują prawdziwe lasy. Dwa lata temu wybraliśmy się do Belgii. 
Tym razem (ze względu na pandemię) woleliśmy nie ryzykować. Co z tego, że ceny były niższe, jeśli moglibyśmy zostać zawróceni na granicy?

Wybór padł na park Ouddorp Duin z kilku powodów.
Po pierwsze: bez trudu znaleźliśmy domek, który pasowałby wielkością i wyposażeniem do naszych wymogów.

Po drugie – położenie tuż nad Morzem Północnym.
Po trzecie – dość niewielka odległość od naszego domu, przez co podróż zajęła nam półtorej godziny. I powód ostatni: w tej części Holandii jeszcze się nie „meldowaliśmy”. Zawsze to przyjemnie – zobaczyć coś nowego.

Jechaliśmy z nastawieniem, że pogoda będzie beznadziejna, wszelkie atrakcje w parku pozamykane, a my skazani będziemy na spacery w deszczu (na szczęście w nieco innym otoczeniu). Zaopatrzyliśmy się więc w prowiant, kurtki przeciwdeszczowe i całą kolekcję gier planszowych i karcianych, w tym kilka, których nie dane nam było jeszcze przetestować. Co się okazało? Atrakcje były otwarte (choć trzeba się było zawczasu rejestrować), pogoda była momentami wspaniała a przez większość pobytu – do wytrzymania.

Na pierwsze dwa dni wypożyczyliśmy rowery: trzy „poważne” dla Igomamy i starszych latorośli, a dla mnie i Okruszka – tandem.

Rowery odbieraliśmy w deszczu, który towarzyszył nam jeszcze w drodze do naszego domku – na wycieczkę jednak już z nami nie wyruszył. Gdy wracaliśmy (głodni, przemarznięci i spragnieni kawy – skutek kiepskiego odzienia, kiepskiego zaopatrzenia i przede wszystkim – kiepskiego planowania trasy z mojej strony), było już całkiem pogodnie. Pech chciał, że końcówkę z Okruszkiem pokonywaliśmy na tandemowej hulajnodze. Spadający łańcuch w tym ustrojstwie okazał się usterką nie do usunięcia w warunkach polowych. Po wizycie w wypożyczalni dostaliśmy pojazd starszy, pokryty rdzą tu i ówdzie, ale za to niezawodny.

Wycieczka dała się nam we znaki, więc po obiedzie (słoikowym – wszak zapasy trzeba było wykorzystać) zasiedliśmy do gry. Postanowiliśmy spróbować czegoś nowego i był to strzał w dziesiątkę. Igomama odpoczywała w samotności z książką, a ja z dziatwą wyruszyłem na karcianą wyprawę do skarbca Rigor Mortisa z całą plejadą kotowatych pomocników – grę „Łupieżcy”.

Ta gra to prezent od Igocioci, która na grach (karcianych i planszowych) zna się jak nikt inny i zawsze w wakacje podsunie nam coś wyśmienitego.
To była miłość od pierwszego miauczenia – w czasie wyjazdu graliśmy w tę grę niemal w każdej wolnej chwili.

Graliśmy ile się dało, aż w końcu przyszła pora na Okruszkową dyskotekę z miejscową gwiazdą, misiem Bollo. Kilka lat temu Okruszek czmychał przed nim, aż się kurzyło. Tym razem – nic z tych rzeczy! Okruszek tańcował, pozował, a na koniec przybił z misiem „piątkę” (ze względu na wirusa – łokciem).

Po imprezie (na którą śmignęliśmy naszym wspaniałym wehikułem) wróciliśmy jeszcze na chwilę do domku, by porwać resztę ekipy na basen. A wieczorkiem…
Wspomniałem o ciepełku… Tym co grzało nas w czasie tego wyjazdu była maleńka sauna, w którą wyposażony był nasz domek. Korzystali wszyscy, poza Iskierką.
Najpierw Okruszek (gdy temperatura rosła, ale wciąż była jeszcze… okruszkowa), następnie Groszek (który, jako starszy brat, może pozwolić sobie na kilka stopni więcej), wreszcie Igomama (największa miłośniczka wysokich temperatur) i na koniec – już przy wyłączonym „grzaniu” – stary niedźwiedź Igotata.
Po takim dniu wszyscy błyskawicznie zapadaliśmy w błogi sen.

Trzeci dzień to znów rowerowe szaleństwo. Tym razem z prowiantem, w cieplejszych ubraniach, z herbatą w termosie.

I z misją na ten dzień: korzystamy z miejscowych jadłodajni, zanim decyzją holenderskich władz zostaną one zamknięte na trzy spusty. Najpierw praca – pedałowanie aż do pobliskiej latarni. Wspiąć się na nią nie można, ale pozować przed nią nikt nie broni.

Po pracy przyszła pora na przyjemność pierwszą: obiadek w restauracji tuż przy plaży. Posiłek może niezbyt wykwintny, ale za to smaczny i doprawiony najlepszą przyprawą świata: głodem!

Minus? Niestety, na dobre jedzenie trzeba ciapkę poczekać. By nie zamarznąć (świadomie wybraliśmy stolik na świeżym powietrzu) porwałem Okruszka na rejs zakotwiczoną w pobliżu łodzią.

Okruszek nie znalazł na niej swojego Di Caprio, toteż był zmuszony sam „frunąć” na dziobie uroczego „statku”.

Po posiłku wróciliśmy na kwaterę (znów posyłać Mlekula, Miaudalfa i Kotniss po skarby Rigor Mortisa) a na koniec – po zwróceniu naszych „bolidów” wybraliśmy się do innego miejsca (również położonego na plaży) na nieco bardziej wykwitną (w przypadku Igomamy i niżej podpisanego) lub mocno naleśnikową (w przypadkach pozostałych) kolację.

Połowa pobytu, a my pełni wrażeń, pełni jodu, wracaliśmy po zmroku plażą do naszego domku, rozmyślając o wieczornej rozpuście i planach na kolejny dzień. 🙂