W minioną sobotę w polonijnej szkole prowadziłam lekcję na temat jesiennych darów. Nasza Pani Jesień przyniosła do klasy taką ich obfitość, że aż się wysypały z koszyka. Czego tam nie było! Przeważały liście.
Barwne, wielokształtne. Do tego kasztany, żołędzie w czapkach lub bez, orzechy włoskie, kruszące się klonowe noski. I owoce: jabłka, gruszki…
Pani Jesień obdarowała nas hojnie. Bo tak właśnie obdarowują kobiety.

Okruszek pisał, że lubi październik. Ja też!

Październik pieści moje zmysły, uwrażliwia je bardzo. Do tego stopnia, że choć mieszkam za granicą Polski, to „słyszę” i „widzę”, co dzieje się ponad tysiąc kilometrów stąd, w mej Ojczyźnie. Za chwilę – o tym co TAM.

Tymczasem TU. Jakiś czas temu na stopie Okruszka wyrosła kurzajka.
Ot, zwykła kurzajka pospolita. Najpierw była ziarenkiem, ledwie wypukłością, która wprawdzie uwiera, powoduje dyskomfort, ale pozwala chodzić.
Zresztą Okruszek nawet i z nią biegał.
Z dostępem do przychodni teraz jest ciężko przez koronawirus, więc łudziliśmy się, że kurzajce znudzi się męczenie Okruszkowej stopy i sama zniknie. Ale nie.
Oczywiście, że nie! Kurzajka coraz bardziej rosła i coraz bardziej bolała.
Nieodzowny okazał się zabieg wymrażania intruza.

TAM też wyrosła kurzajka. Skąd się wzięła? Nie mnie to oceniać.
Z frustracji, zawodu, lęku, niepewności…?
Kurzajka w polskim narodzie zmutowała.
Urosła do gigantycznych rozmiarów, zaatakowała kolejne stopy.
I musiała dokuczyć im srodze. Dlatego stopy roztupały się gniewnie.
Dlatego usta się rozkrzyczały.
Nic nie dzieje się bez przyczyny.
Kurzajka – gigantka przerosła nawet koronawirus, bo strach przed chorobą nie powstrzymał stóp i nie zamknął ust.
Teraz trzeba tym stopom wyjść naprzeciw.
Teraz trzeba tych ust wysłuchać.
Dialogować.
Dialogować, czyli szanować swą odmienność.
Dialogować w duchu tolerancji.
Nie udawać, że nie ma problemu. Bo problem jest! W dodatku gigantyczny.
Trzeba szukać dobrego rozwiązania. I będzie to gigantycznie trudne!
Ale od tego jest państwo.
I państwo nie służy jednostce, lecz wspólnocie wielu jednostek.

Państwo jest tak samo dla młodych, jak i dla starych.
Dla niepełnosprawnych i pełnosprawnych (halo, ktoś w ogóle jest w stu procentach pełnosprawny?).
Państwo jest dla rodziców, wszystkich rodziców, ale ZWŁASZCZA dla rodziców dzieci ciężko chorych i niepełnosprawnych. ZWŁASZCZA, bo im jest najtrudniej.
Państwo jest dla dzieci nienarodzonych.
Bo są najbardziej maluczcy z maluczkich. Na wskroś bezbronni.
Państwo jest dla strajkujących.
I dla wszystkich pozostałych.
A tych pozostałych jest więcej niż kolorów i kształtów jesiennych liści!

Pani Jesień dba o wszystkie liście. O palczaste, o sercowate, o te w kształcie łzy i te w kształcie skrzydeł ważki. O zielone, żółte, czerwone i te zardzewiałe.
Nawet Pani Jesień wie, że czarno-biały świat istniał tylko w telewizji  w PRL i dawno odszedł do lamusa. Bo dziś świat owinął się tęczą. Ma barwy fluorescencyjne, jaskrawe, nawet przerysowane. Filtrów jest przecież od groma!

Jesienne liście spadają z drzew.
Niektóre powoli, z melancholią, inne – szaleńczo, drapieżnie.
Pewnie są i takie, co nie chcą spaść i za wszelką cenę trzymają się swojej gałązki.
Ale spaść trzeba! Trzeba się potłuc, poobijać, nawet dać się zdeptać.
Po to, by narodzić się na nowo. Wiosną.

Idą zmiany. Zaraz drzewa będą łyse (niektórym też zrobi się łyso, może już się zrobiło…). Zmiany są konieczne.
Mówi o tym choćby ojciec Szustak we vlogu Palma na languście (N.V#391 – Co myślę o wyroku Trybunału i sytuacji w Polsce?).
Mocne słowa uderzają tu jak pociski, nie jak wiotkie  listki.
Ojciec Szustak jest „zdecydowanie przeciwnikiem każdej aborcji”, ale nie boi się powiedzieć, że nienawidzi Kościoła w obecnej postaci, w postaci ladacznicy politycznej. „To wszystko musi w gruzy upaść, rozwalić w pył, żeby nie został kamień na kamieniu”.

Tańczą jesienne liście. Tańczą stopy na polskich ulicach, wybijając gniewny rytm. Nawet ojciec Szustak tańczy (serio, zobaczcie na końcu filmiku).
Ja też zaraz wstanę od komputera, przeciągnę się, zroluję kręgosłup w koci grzbiet i zatańczę. Mam tylko nadzieję, że nasz taniec nie będzie chocholi.

A na koniec mała przypominajka, fragment z homilii papieża Polaka, wygłoszonej w Gdańsku, 1987 r, bo jakby ktoś zapomniał, właśnie w październiku, czterdzieści dwa lata temu, Karol Wojtyła został wybrany papieżem. I nie po to piastował papieski urząd przez dwadzieścia siedem lat, byśmy teraz za nic mieli Jego słowa.

„Jeden drugiego brzemiona noście” – to zwięzłe zdanie Apostoła jest inspiracją dla międzyludzkiej i społecznej solidarności.
Solidarność – to znaczy: jeden i drugi, a skoro brzemię, to brzemię niesione razem, we wspólnocie. A więc nigdy: jeden przeciw drugiemu. Jedni – przeciw drugim.
I nigdy „brzemię” dźwigane przez człowieka samotnie. Bez pomocy drugich.
Nie może być walka silniejsza nad solidarność.
[Właśnie chcę o tym mówić, więc pozwólcie wypowiedzieć się papieżowi, skoro chce mówić o Was, a także w pewnym sensie za Was.]
Nie może być program walki ponad programem solidarności.
Inaczej – rosną zbyt ciężkie brzemiona.
I rozkład tych brzemion narasta w sposób nieproporcjonalny.