Drodzy Czytelnicy, jak mija majówka? Udało się wyjść w plener, nasycić płuca orzeźwiającym powietrzem, ukoić wzrok zielenią? Mam nadzieję, że tak.
Do nas przyjechali goście z Polski, kuzynka z mężem i czternastoletnim synem, bratnią duszą Groszka. Gdy bywamy latem w rodzinnych stronach, chłopcy są nierozłączni, a tym razem to T. miał okazję zobaczyć kawałek holenderskiej rzeczywistości Groszka.

Przyjazd gości zawsze wnosi z sobą powiew święta, wizyta cieszy jak prezent – odwijany z ekscytacją papier szeleści zapowiedzią wspólnych chwil.
Goście pachną Polską, przywożą nowinki z kraju i ptasie mleczko; my natomiast wystawiamy na stół holenderskie sery i stroopwafle, pokazujemy Holandię.
Holandię mocno skondensowaną, zważywszy na limit dni, sił, chęci.
Jeszcze pogoda wtrąca swoje trzy grosze (choć trzeba przyznać, że tym razem okazała szczodrość).
Nasi mili goście zaliczyli Amsterdam, Keukenhof, Haarlem, Volendam i Edam.
Skupmy się jednak na stolicy.

W Amsterdamie spędziliśmy niedzielne popołudnie. Podobną trasę „przerobiliśmy” rok temu z inną turą gości, przy okazji bierzmowania Groszka.

Też była to niedziela, najpierw msza święta w polskim kościele o dwunastej, później jazda tramwajem do centrum i już do wieczora – zwiedzanie. Tylko wtedy Amsterdam spływał deszczem, a teraz złocił się w promieniach słońca i pławił w kwiatach.
Żeby nie było – tamta wycieczka też miała swój urok (nieco przemoknięty i zawilgocony) .

Plac Muzealny i Rijksmuseum

Zwiedzanie rozpoczęliśmy od Placu Muzealnego, którego pierwszoplanowym budynkiem jest Rijksmuseum (Muzeum Narodowe).
Obecnie, od 10 lutego do 4 czerwca, trwa w nim wystawa obrazów Vermeera. To niezwykłe wydarzenie, gdy oryginalne prace artysty zostają zebrane w jednym miejscu. Dzieła Vermeera wypożyczono z galerii narodowych Waszyngtonu, Dublina i Frankfurtu.
Bilety na ekspozycję wyprzedały się w ekspresowym tempie.

Pejzaż z Rijksmusem w tle zmienia się wraz z porą roku.
W zimie mamy tu lodowisko, po którym jeżdżą łyżwiarze, ci niepewni – podpierają się krzesłami, jak na obrazach z siedemnastego wieku.
No ale teraz wiosna w pełni!
W miejscu lodowiska stoją donice z kwiatami, w każdej inna odmiana tulipanów.

Te tradycyjne, powszechnie znane i fantazyjne: z postrzępionymi brzegami, ze zwielokrotnionymi płatkami, również płatkami powyginanymi jak papuzie dzioby.

Pierścień kanałów

Z Placu Muzealnego spacerkiem udaliśmy się w kierunku Placu Dam, geograficznego i historycznego serca Amsterdamu.
Po drodze chłonęliśmy typowe amsterdamskie widoczki: kanały, mostki, rowery, kamienice.

Sieć kanałów w Amsterdamie jest imponująca, obejmuje ponad 100 km wodnych dróg!t
Te siedemnastowieczne: Prinsengracht, Keizersgracht, Herengracht i Jordaan są wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
Mostów Amsterdam posiada więcej niż Wenecja, niektóre źródła podają, że jest ich aż 1.500. A jeśli chodzi o rowery, miasto liczy ich więcej niż mieszkańców.

Targ kwiatowy

Na kanale Singel minęliśmy targ kwiatowy bloemenmarkt, który istnieje już od 1862 r. Kiedyś hodowcy przywozili towar rzeką Amstel, dziś oszklonych budki z kwiatami są na stałe zamocowane na słupach w wodzie.

Targowisko jest czynne przez cały rok, można tu kupić cebulki i nasiona najróżniejszych odmian kwiatów: tulipanów, żonkili, piwonii, bratków, storczyków.

Kolorowy i pachnący asortyment wabi turystów, my też podziwialiśmy bogactwo roślin, kwitnące krokusy, cebule róży jerychońskiej, a nawet sekwoi i baobabów.

Plac Dam

A z bloemenmarkt już tylko krok do Placu Dam, który wbrew nazwie z damami nie ma wiele wspólnego, w języku niderlandzkim „de dam” oznacza bowiem tamę.
W XIII wieku dokładnie w tym miejscu wybudowano zaporę na rzece Amstel.
Sam plac miał burzliwą historię, pierwotnie był miejscem handlu, później odbywały się tu różne protesty i zamieszki, podczas II wojny światowej zginęło wielu cywilów.
Na ich cześć w 1956 r. postawiono biały obelisk, przy którym w Dniu Pamięci 4 maja król z małżonką i inne osobistości składają wieńce.
Na Placu Dam znajduje się kilka znamienitych budynków: Pałac Królewski, Nowy Kościół i Muzeum Madame Tussauds, a także luksusowy dom towarowy De Bijenkorf.

Holenderska rodzina królewska mieszka w Hadze, ale w Pałacu Królewskim w Amsterdamie przyjmuje oficjalne wizyty światowych przywódców, z kolei w Nowym Kościele odbywają się koronacje i królewskie śluby. Wnętrze pałacu można zwiedzać jak każde inne muzeum.
Wracając do naszej wycieczki – na Placu Dam na chwilę się rozdzieliliśmy.
Niepełnoletnia część grupy pod okiem Igotaty zatrzymała się na odpoczynek w którejś z pobliskich kawiarenek, a starsza część wyskoczyła rzucić okiem na sąsiedzką dzielnicę De Wallen.

Dzielnica Czerwonych Latarni

De Wallen to nic innego jak Dzielnica Czerwonych Latarni. Ma opinię miejsca rozpusty i zmysłowości, gdyż właśnie tutaj mieszczą się coffeshopy, sex-shopy, kluby erotyczne, teatr Moulin Rouge, Muzeum Erotyzmu i Muzeum Prostytucji.
Główną „atrakcją” są witryny z czerwonymi kotarami, w których stoją roznegliżowane panie. Owszem to wszystko prawda, jednak koncentrując się tylko na niesłynnej reputacji dzielnicy, zapomina się jej walorach architektonicznych. A trzeba wiedzieć, że jest to jeden z najstarszych i najpiękniejszych obszarów Amsterdamu.
Wąziuteńkie uliczki typu kocie łby, wygięte w łuk urocze mostki i smukłe kamienice wszak to sama esencja “Wenecji Północy”. Uwaga, aparat lepiej trzymać na dnie torby, zdjęcia są zakazane.

Okolice Dworca Centralnego

Po krótkim spacerze w De Wallen połączyliśmy się z resztą naszej ośmioosobowej załogi i przeszliśmy się jeszcze w stronę Dworca Centralnego, już na tramwaj.
Podziwialiśmy monumentalne kamienice nad kanałami – wysokie i wąskie, ze względu na podatek od nieruchomości (tym większy, im większa fasada). Z tej samej przyczyny domy nawet specjalnie budowano jako nieco „przechylone”, wąskie u podłoża rozszerzały się w stronę dachu. Ciekawe są też szczyty budynków, zmieniające się w zależności od epoki: w XV w zwykłe trójkątne, w XVII schodkowe, a jeszcze później bardziej dekoracyjne i ozdobne.

W Amsterdamie, obok kamienic, można mieszkać w barkach na wodzie, ale jest to obecnie bardzo kosztowna opcja. Idea mieszkalnych barek narodziła się w latach 50 – tych XX wieku w dobie kryzysu mieszkaniowego i była szczególnie popularna wśród hipisów i anarchistów, ale oczywiście nie tylko. Wnętrze domu na wodzie można zwiedzić w Houseboat Museum (Muzę Domu na Barce), znajdującym się na kanale Prinsengracht.

Gdybyśmy mieli więcej czasu i pora byłaby wcześniejsza, najprawdopodobniej z Placu Dam nie skierowalibyśmy się w okolice Dworca Centralnego, lecz ruszylibyśmy ulicą Ratuszową (Raadhuisstraat) do Domu Anne Frank i stamtąd wzdłuż kanału Książąt (Prinsengracht) właśnie do Muzeum Barki na Wodzie. Niestety po siedemnastej było już zamknięte.

Kocia Barka

Za to na kanale Singel wypatrzyliśmy Kocią Barkę (De Poezenboot), w której od 1968 r. mieści się schronisko dla kotów. Porzucone i zabłąkane sierściuchy znajdują tu opiekę i pomoc: są szczepione, kastrowane i leczone, przez co mają szansę na adopcję, a jeśli nie na adopcję, to na godziwy dom na barce.
I mimo że koty wody nie znoszą, mieszkając na domu na wodzie łapy zawsze mają suche. Niestety kocia barka jest porządnie nadgryziona zębem czasu, obecnie są prowadzone zbiórki pieniężne na nową barkę dla kotów – nowoczesną, ekologiczną,  czerpiącą energię z paneli słonecznych.

Kocia barka jest otwarta dla zwiedzających przez trzy dni w tygodniu w określonych godzinach. W niedzielę niestety była zamknięta, okna są nieprzejrzyste, więc z zewnątrz nie widać ani jednego kota (ku rozczarowaniu Okruszka i nas wszystkich, bo dla samych kotów może to i lepiej).
No i tymże kocim akcentem zakończyliśmy naszą wycieczkę po Amsterdamie.

Gdy wróciliśmy do domu, jeszcze długo odczuwaliśmy w nogach kilometry wystukane wzdłuż kanałów. A w  głowach, jak na kliszy, przewijała się lawina widoków i… turystów.
Bo taki jest Amsterdam w pełnym rozkwicie.
Wart odwiedzin.