Dzień Kobiet zakwitł tulipanami. Nie trzeba lecieć do Maroka, słońce przeniosło się nad Holandię! Wczoraj w szkole polonijnej dzieciaki przyszły wyletnione: T-shirty z krótkimi rękawami, gołe łydki, a na oparciu krzeseł gdzieniegdzie jeszcze puchowa kurtka. Różnorodność jak na lotnisku. Właśnie, na lotnisku… Wróciły wspomnienia: dokładnie rok temu, 8 marca, wczesnym rankiem znalazłam się na Schipholu, by lecieć do Porto na pielgrzymkę do Santiago de Compostela.

Oczywiście nie obyło się wtedy bez przygód, konkretnie – przeszkód.
Pierwsza spotkała mnie zaraz na lotnisku: overbooking, czyli nadsprzedaż biletów. Ponoć to powszechna praktyka, że linie lotnicze sprzedają więcej biletów niż miejsc w samolocie. I dla mnie, mimo że za bilet zapłaciłam, zabrakło wolnego fotela. W tej samej sytuacji znalazł się Czech w garniturze, który leciał do Porto z przesiadką w Amsterdamie,  powtarzał to jak mantrę, podniesionym głosem, w którym bezsilność mieszała się z gniewem. Moja bezsilność mieszała się bardziej z rozczarowaniem, zagryzałam wargi z nerwów i próbowałam nie rozkleić się na oczach innych. Bo jak to? Plecak spakowany, pielgrzymka zarezerwowana, bilet opłacony, ba nawet w nocy artykuł na bloga opublikowałam z informacją, że od jutra będę na camino. I najwyraźniej nie będę!

Będę, nie będę. Polecę, nie polecę. Wóz albo przewóz.
Otworzyli bramki, strumień pasażerów ruszył do samolotu. Nie było ochotnika skorego odstąpić swoje miejsce. Nie polecę. Bramkę zamknięto. Nie polecę. Zastygliśmy w rozpaczy jak dwa samotne drzewa: tamten Czech i ja.
Nagle wydano przez megafon komunikat: jakiś pasażer się nie pojawił, jeden fotel jest wolny. Kontroler wycelował palec we mnie, powiedział: „go!” i otworzył bramkę, przeszłam z gibkością kotki. Bałam się odwrócić głowę, jedynie kątem oka zarejestrowałam, jak Czech spąsowiał, coś wymachiwał rękami, bramkę zamknięto mu tuż przed nosem.
Biegłam lotniczym rękawem. Wpadłam do samolotu, włożyłam plecak do schowka, zajęłam jeden jedyny pusty fotel. Samolot wystartował, a we mnie pękła jakaś tama, cała się trzęsłam. Polecę. Jednak ja. Nie Czech w garniturku z walizką, tylko ja w dresie z plecakiem. Nie on na konferencję, tylko ja na pielgrzymkę. Dlaczego tak? Bo był Dzień Kobiet?

Wylądowałam w Porto, spotkałam się z Martą „Czułą Przewodniczką” i Basią, która jak się okazało również mieszka w Holandii, tylko leciała inną linią. Do dziś pozostajemy w kontakcie.
Tamtego dnia wszystkie dostałyśmy po gerberze, ktoś rozdawał je na ulicy kobietom: Marcie wręczył różową, nam z Basią – białą. I tak szłyśmy z plecakami i gerberami.

Poza „overbookingiem” spotkała mnie jeszcze jedna niemiła niespodzianka: z chwilą wylądowania w Portugalii telefon przestał mi działać.
Całkowicie się wyłączył, mimo że abonament był opłacony. A tu naraz zero internetu, WhatsAapa, nie dało się ani zwyczajnie zadzwonić, ani wysłać tradycyjnego Smsa, nic. Telefon zawiesił się na trzy dni. Dobrze że Igotata miał numer do Marty, tą drogą dowiedział się, że u mnie wszystko w porządku, poza nieczynnym telefonem. Taki szalony był ten ubiegłoroczny Dzień Kobiet.

A tegoroczny? Też szalony. I na pewno udany! Pełen tulipanów.
Jeden bukiet dostałam od Igotaty, a drugi – nie uwierzycie – od księdza i naszych wspaniałych panów ze szkoły polonijnej. Wczoraj gdy prowadziłyśmy lekcje, nagle „puk, puk!” – męskie trio wkraczało do klasy z pękiem żółtych tulipanów i entuzjastycznym „Sto lat”. Taka niespodzianka dla wszystkich nauczycielek.

Nasz ksiądz jak zwykle o nas pamiętał, złożył nam piękne życzenia, a na szkolnej mszy świętej modliliśmy się wspólnie w intencji kobiet.

Ukoronowaniem wczorajszego święta był wieczór, który spędziłam w gronie zaprzyjaźnionych Polek. Okazja do świętowania była podwójna, bo raz że Dzień Kobiet, dwa – akurat przypadały urodziny jednej z nas – a w sumie to nawet potrójna okazja, gdyż na imprezie dowiedziałyśmy się, że jedna z obecnych koleżanek, po roku ostrej walki pokonała pewnego wrednego skorupiaka, więc… na pewno było co celebrować.

A dziś niedziela i jest dobrze.
Słonko świeci, ptaszki świergolą, sąsiedzi ogródkują i w tym momencie przestaje być dobrze, bo palą fajki i jakieś zielsko, a przy tym rozprawiają tak głośno, że chowamy się do domu i zamykamy okna. Ale nie szkodzi.
W wazonie stoją piękne tulipany i przynajmniej mogę się nimi nacieszyć. Mają twarde łodygi, mięsiste liście i kolorowe kielichy, które nie dość że różnią się kolorami, to jeszcze kształtami: są główki typowe klasyczne, ale też cienkie i długie, jakby ktoś przypiął klamerkę u szczytu płatka i za nią ciągnął, widzę też główki krągłe, pękate, otwierające się jak łupiny cebuli. Ciekawe te tulipany, różnorodne, jak kobiety.

Drogie Czytelniczki, życzę Wam i sobie, byśmy czuły się docenione, też przez siebie. Jesteśmy piękne w swej różnorodności, nie musimy nikogo naśladować i udawać, że jesteśmy jak inni. Nie, nie jesteśmy. I dobrze. Traktujmy innych i siebie z życzliwością. Tulipanki dla Was.