Za oknem kwitnie zieleń. Kalendarz, wyczyszczony z zajęć i spotkań, bieli się pustką. Znika nawyk codziennego sprawdzania planów.
Planów nie ma, przynajmniej na razie. Dni zlewają się z sobą w wielką burą plamę niczym farby na palecie. Który to już tydzień kwarantanny?
Trzeci, czwarty…? Straciłam rachubę. Na początku skrupulatnie sprawdzałam dane na temat liczby zakażeń koronawirusem.
Właśnie wślizgnęliśmy się w trzeci tydzień kwarantanny i czy nam się to podoba, czy nie, wypada przyzwyczaić się do funkcjonowania w obwodzie zamkniętym. Ludzka natura okazuje się przewrotna: gdy MUSIMY zostać w domu, niczego innego nie pragniemy bardziej niż WYJŚCIA na dwór (lub: na pole). 😉
Nie wiesz, jak przeciwdziałać domowej klaustrofobii?
Podpowiem Ci.
Zamknięte szkoły, kościoły, restauracje, kina. Praca z domu dla każdego, kto może sobie na to pozwolić. Jak widać współczesna cywilizacja nie wymaga niczego wielkiego, by zatrząść się w posadach. Mnie też pogoniono do domu, zanim jeszcze zaczęły się obostrzenia oficjalne. Pewnego dnia wszyscy dostaliśmy wybór: jeśli koniecznie musimy zostać, to możemy nadal pracować z biura. Jeśli nasze obowiązki możemy wykonywać z domu – to państwu już dziękujemy.
Historia, którą chcę Wam dziś opowiedzieć, wydarzyła się w środę jedenastego marca. Kilka dni później koronawirus rozczapierzył palce i chwycił nas za kołnierze, kaptury i metki ubrań. Uniósł niczym szmaciane lalki i unieruchomił w czterech ścianach. Ale w tamtą środę, jedenastego marca, toczyło się normalne życie, przynajmniej w Niderlandach: dzieci chodziły do szkoły, ludzie biegali po centrach handlowych, przesiadywali w kawiarniach.
Dotąd moje środy wyglądały podobnie. Czytaj dalej
Koronawirus rozsiadł się na tronie Europy niczym król i, jak na potężnego władcę przystało, zdominował Internet i telewizję, rozmowy i myśli.
A może nawet sny. Zgaduję, że większość z Was czuje się zmęczona i przytłoczona lawiną informacji o nowym wirusie (który zdążył stracić posmak nowości). Ja również. Czytaj dalej
Hura, moje marzenia się spełniają! Pamiętacie?
Ostatnio martwiłam się, że świat wygląda ponuro, bo prawie wszystkie drzewa wyłysiały. Minęło półtora miesiąca i proszę – jakie zaszły zmiany!
Z każdym dniem przyroda nabiera kolorów. Białe i różowe pączki pokryły gałązki. Dzień się wydłużył i przez to mam więcej czasu na zabawę.
A rano mamusia już nie musi mnie budzić, bo troszczą się o to ptaki, koncertujące o świcie.
Czytaj dalej
Igorodzina kocha książki. Groszek może mniej (chwilowo, mam nadzieję), ale poza nim – stanowimy kolonię moli książkowych, dla których każda biblioteka czy księgarnia jest swoistą świątynią. Zamiast woni kadzideł – zapach świeżo zadrukowanego papieru. Zamiast ołtarza – rzędy półek. Zamiast konfesjonału – kasa. Za każdy grzeszek: i ten z twardą, i ten z miękką okładką – pokutę odprawiamy przy pomocy karty, bądź gotówki. Tak to zawędrowaliśmy do Zwolle, gdzie mariaż świątyni i księgarni wykracza poza nasze głowy, gdzie rzędy półek, kasa i woń papieru okupują dawny budynek kościelny.
Aksinia – kawa & puzderka Anna, ciuchy i drobiazgi Anna Maria Gregorowicz Bajeczki Stokrotki Belgia nasz dom bezpukania.eu Cichy zakątek poezji Dojrzała Kobieta entliczek-pentliczek Greenelka Iwona Kmita Kobieta bo 30 Lustro mariposaflower Matka Puchatka Na karuzeli życia Nasze życie w Belgii nie tak znów kolorowo Nie tylko kartki Pani od biblioteki Polki na Obczyźnie Przystanek Wrocław Rodzinka 2 + 3 Saol ar Ceilteach spacerem przez życie Walcz zawsze do końca Wrzosy Zielone życie na Zielonej Wyspie Złapać chwilę
