Wróciliśmy! Za nami mnóstwo spotkań, rozmów, wrażeń, emocji.
Chciałoby się im jeszcze trochę przyjrzeć, poobracać w palcach jak koraliki komunijnego różańca, ale nie ma czasu, trzeba wsiadać do holenderskiej barki i przemierzać kanały codzienności. A w Holandii trochę jest tych kanałów.
Barka się chybocze, wiosłuję nierówno, tylko jedną ręką, w drugiej trzymam prezent. Opakowany w celofan, obwiązany różową wstążką. Dobrze wiem, co jest w środku, sama pakowałam.

A więc tulę w zawiniątku całe trzy i pół dnia spędzone w Polsce, Pierwszą Komunię chrześniaczki, zielony pejzaż mazowieckiej wsi i – chyba dla kontrastu – iglicę Pałacu Kultury i Nauki dziurawiącą bure chmury. Taki bogaty i różnorodny jest mój prezent.

Odwinę go z celofanu, podzielę się nim z Wami jak kawałkiem tortu z bitą śmietaną i czarną porzeczką. Chciałam zrobić to już dziś, by nie chomikować zaległości, by zamiast wciąż dokładać pomysłów na posty, po prostu pisać. Pisać.
Nie czekać na lepszy dzień. Nie czekać na dzień idealny. Pisać.

Ten dzisiejszy dzień nie jest nawet dobry.
Po nieprzespanej nocy gubię myśli, słowa plączą się, zdania rwą jak pajęcze sieci.
Z tą bezsennością to jakiś paradoks. Będąc w Polsce zaczynałam tęsknić za swoim łóżkiem (nie żeby jakoś bardzo, tylko tak ciut) i regenerującym snem. Wiadomo, zwykle człek najlepiej wysypia się we własnym łóżku. Ale nie tej nocy!
Może miałam za dużo wrażeń? Zbyt głęboka przepaść rozpostarła się między tu i tam? Tam biała sukienka, wianek, stokrotki, tu… wszystkie kolory poza bielą.

Wczoraj rano Groszek zobaczył przy swojej szkole sześć karetek pogotowia, straż pożarną i helikopter. Ciężko było skupić się na lekcjach, młodzież zerkała przez okna, nikt nie wiedział, co się właściwie stało. Zresztą sprawa nadal jest wyjaśniana. W mieszkaniu przy szkole doszło do awantury, dwie osoby straciły życie, dwóch policjantów zostało rannych, tyle podano w prasie.
Dziś na kursie niderlandzkiego koleżanka z ławki szepnęła mi, że znała mężczyznę, który zginął. To było mieszkanie a la „studenckie”, mężczyzna to w zasadzie jeszcze chłopak (lat dwadzieścia), ponoć całą noc grał w jakąś grę, nad ranem pokłócili się z kolegą.
Na „kawowej” przerwie już wszyscy kursanci rozmawiali o tym dramacie, który wstrząsnął naszym bądź co bądź spokojnym miasteczkiem.
Dyskutowano też o innej tragedii, o której będąc w Polsce nie miałam pojęcia – wczoraj z kanału na północy Holandii wyłowiono samochód z ciałami ojca i dwojga dzieci, których poszukiwano od niedzieli (istniały przesłanki, że ojciec planował popełnić rozszerzone samobójstwo). Niewinne dzieci, młodsze od Okruszka, które powinny teraz biegać po podwórku, rysować kwiaty, samochodziki, uśmiechnięte słońca…
Pierwszego kwietnia, w Helmond, odebrała sobie życie czternastoletnia Nina prześladowana przez rówieśników. Na wszystkie te tragedie brakuje słów.

Co się dzieje? Co się dzieje na tym naszym, z założenia pięknym, świecie?!
Jak żyć? Jak chronić siebie, swoich bliskich? Jak wychowywać dzieci w obecnych czasach? Jak móc spać spokojnie i beztrosko? Jak płynąć przez codzienność, która dzień w dzień podsuwa mroczne obrazy i hejterskie słowa?
Jak czuć radość, jak śmiać się, ale tak „z trzewi”, a nie tylko kącikami warg? Jak płynąć w… smole, która skleja wiosła? No, jak?

Tym mocniej przyciskam mój prezent. Mnę w palcach różową wstążkę jak dziecko szukające pociechy i oparcia. Celofan szeleści, prześwituje pod nim mleczna biel sukienki, zieleń trawy, pobrzmiewają echa rozmów, śmiechu, porannego świergotu ptaków w mazowieckich lasach…

A jeszcze wczoraj, zanim Groszek sprzedał nam newsa spod szkoły, usiadłyśmy z Okruszkiem na kanapie z „Asiunią” Joanny Papuzińskiej.

Formatem niewielka to książeczka, łyknęłyśmy ją na jeden raz. Może to błąd, może trzeba było wolniej? Bo lektura okazała się trudna; nie ze względu na sposób narracji, ale temat, który niósł ogromny ładunek emocjonalny. Już przy pierwszym rozdziale oczy zaszły mi mgłą, rzędy liter chwiały się na wychudzonych nóżkach, trzęsły z zimna, a może z bezsilności?, upadały w drodze do schronu, znikały z oczu.

Wczorajszo – dzisiejszej nocy nie umiałam zasnąć.
Myślałam o małej Asi, której wojna spotworniła dzieciństwo. Przewracałam się na drugi bok i myślałam o sprzeczce młodych ludzi, takiej na śmierć. Myślałam o dzieciach, które już nie pójdą na spacer do lasu.

A gdy w końcu nad ranem zmorzył mnie sen, kuliłam się w norze razem z Asiunią.
Miałam na sobie komunijną sukienkę, całą uwalaną w błocie. Czy kiedykolwiek zdołam ją wyprać? Nade mną szumiała Warszawa. Jeździły tramwaje, jeździły autobusy, taksówki trąbiły klaksonami. Naraz asfalt pod nimi zaczął topnieć jak podgrzewana czekolada. Zmienił się w gęstą smołę. Gorące powietrze próbowało się wedrzeć do naszej jamy. Chwyciłam Asiunię za rękę… Powinnyśmy uciekać! Teraz. Bo inaczej… Alarm budzika przerwał te senne majaki. I dobrze! Porozrywał je na strzępy. Wcale nie żałuję.
Trzeba wstać, trzeba wsiadać na swoją barkę. Codzienność wzywa. Nadal. I pomimo.