W ubiegłym tygodniu życie uśmiechnęło się do nas uśmiechem sięgającym słońca, szerokim jak Most Karola i rozległym jak sady nad Wełtawą.
Tak, poniosło nas do Pragi! Igotata uczestniczył tam w konferencji, a że dziadkowie zgodzili się przyjechać do dzieci, ja również mogłam się z nim zabrać. On słuchał i przemawia, ja schadzałam hlavní město Praha.

Chociaż leży po sąsiedzku, chociaż już dawno mówili: Praga jest piękna, jedźcie!, jakoś wcześniej nie dane nam było tu trafić.
Stolica Czech okazała się tak bajeczna i bogata w zabytki, że z ich nadmiaru nie wiem, co wybrać do opisania.
Tym bardziej, że najprawdopodobniej już tu byliście.
Jeśli nie osobiście, to byli Wasi znajomi i opowiedzieli, albo po prostu czytaliście coś i oglądaliście w Internecie lub w felietonach Mariusza Szczygła.

Gdzieś przeczytałam* , że odkrywanie Pragi jest jak obieranie cebuli: wciąż ukazują się nowe warstwy. Pewnie stąd biorą się te moje trudności z opowiadaniem, za dużo atrakcji, trzeba je przebrać, coś wyeksponować, coś pominąć – a to niełatwe!

Wróciliśmy w niedzielę, czeskie słowa nadal przyjemnie gaworzą w głowie, w oczach odbija się Wełtawa spięta klamrami mostów, kościoły kręcą się jak w kalejdoskopie: gotyckie, barokowe, gotyckie, barokowe, a jak nie kościoły to synagogi, a jeszcze pomiędzy – wykwintne kamienice, pasaże, butiki, sklepy z pamiątkami.
I krecik zewsząd się wynurza. Łapką macha.

W powietrzu snuje się słodki zapach trdel, tradycyjnego praskiego deseru.
Powstaje na naszych oczach. Paski ciasta oplatają obracające się nad ogniem wałeczki.

Gotowe trdla, inaczej trdelniki można umoczyć w czekoladzie, posypać orzeszkami, a przede wszystkim wypełnić zmarzliną (lodem) lub bitą śmietaną.
Do tego owoce np. prażone jabłka w cynamonie i powstaje deser palce lizać!

Po takim podwieczorku, nie trzeba kolacji.

W ciągu sześciu dni zwiedzania moje stopy mniej więcej zapoznały się z turystyczną topografią miasta: prawobrzeżną Starówką, Nowym Miastem, Josefovem i lewobrzeżną Małą Stroną, Hradczanami, Strahovem.

Jeśli lubicie spacerować, Praga nada się idealnie.
Bo będąc w centrum wszędzie można dojść, bez konieczności korzystania z komunikacji miejskiej.
My co prawda byliśmy zakwaterowani nieco dalej, na szczęście tuż przy stacji metra (notabene o nazwie Pankrac – też zobaczyliście kołyszącego się na boki psa?)
Z Pankraca już tylko cztery przystanki do dzielnicy Nove Mesto, a stamtąd nic tylko chodzić i chodzić.

Przez te kilka dni żyłam jak w kolorowej bańce. Albo w czeskim filmie.
Po śniadaniu, o dziewiątej Igotata zaczynał swoje konferencje, a ja zaopatrzona w wodę i kieszonkowy plan miasta, biegłam na stację, kupowałam bilet jednorazowy (najtańsza opcja to 30 minutowy za 30 koron) i dojeżdżałam do stacji Mostek łączącej Nowe Miasto ze Starym lub przesiadałam się tam na drugą lub trzecią linię i podjeżdżałam kolejny przystanek, by wysiąść w nieco innym punkcie.

Nie pomijając faktu, że po czterech dniach konferencji mieliśmy z Igotatą jeszcze dwa dodatkowe dni na wspólne zwiedzanie.
Na tę okoliczność zostawiliśmy sobie między innymi Hradczany.

Plus oczywiście Stary Rynek, zegar astronomiczny, spacery nad Wełtawą, dużo, dużo spacerów.
Wjechaliśmy też wagonikiem na wzgórze Petrin z wieżą widokową, uchodzącą za kuzyneczkę paryskiej wieży Eiffla.

Co prawda kuzynka jest pięciokrotnie niższa (63,5 m), ale za to położona na trzystumetrowym wzniesieniu, co daje wcale nie gorszą perspektywę widokową.

Przed nami ściele się miasto z lotu ptaka: z czerwonymi dachami, jasnymi budynkami, otulone zielenią, przepołowione nitką rzeki, na której wyrastają zgrabne mosty.

Albo nieco w bok: wyłaniająca się kremowa ściana zamku hradczańskiego z koroną sczerniałych wież kościelnych.

Zresztą by cieszyć się widokami, wcale nie trzeba wspinać się na wieżę.
Lewobrzeżna Praga (położona nieco wyżej niż prawa część) gwarantuje wspaniałą widoczność na niższe partie miasta.
W dodatku obfituje w zieleń, w liczne sady owocowe, parki, ogrody między którymi meandrują alejki spacerowe. Dla zakochanych, dla biegaczy, dla przyjaciół, dla rodzin z dziećmi, dla piesków i ich państwa.

Widoki uwodzą, za każdym zakrętem odkrywając dane miejsce w nowej aranżacji.
Kto schowa aparat do plecaka, będzie żałował.

Praga jest tak różnorodna i bogata w skarby do odsłaniania (cebula!), że każdy, naprawdę każdy, znajdzie w niej coś ciekawego, swoje „wow!”

Wielbiciele architektury będą gimnastykować się pod monumentalnymi kamienicami.
Niekiedy trzeba będzie się pochylić, a niekiedy wyciągnąć w górę, by spojrzeć na ciekawą płaskorzeźbę, fresk, malowidło.

Pięknych świątyń jest tu w bród.
W wielu kościołach, tych z najlepszą akustyką, codziennie odbywają się koncerty.

Raczej lekkostrawne w odbiorze.
Nie za długie, bo przeważnie trwają godzinę i przyciągają wiązanką przebojów znanych kompozytorów: Ave Maria, Cztery Pory Roku Vivaldiego, coś z Beethovena, Bacha, czeskiego Dvoraka czy Smetany.

My też się skusiliśmy na to zasłuchanie i warto było, zważywszy że na co dzień nie mamy okazji słuchać na żywo muzyki klasycznej.

Więc, dla przypomnienia, atutem Pragi są widoki, możliwości spacerowe, architektura, kościoły, sklepy, swojskie jedzenie, ale również język – dla nas, Polaków, nieco zabawny, ale przynajmniej zrozumiały.

Choć nie zawsze.
Gdy stoisz na rozdrożu i widzisz strzałki wskazujące na divadla, zaczynasz mieć obawy. Oczywiście do chwili, gdy odkryjesz, że divadlo to po prostu teatr.

A smesne odpady na koszu na śmieci? Skoro Czesi słyną z poczucia humoru, to może i śmieci potrafią zrobić śmiesznymi?

Jednak nie, smesne znaczy: zmieszane.
Natomiast cerstvy chleb śmiało jedz,  bo jest świeży.
Kudy z nudy (ucieczka od nudy)? – oj, w Pradze na pewno!

Jeśli lubicie piwo, znaleźliście się w raju.
Piwiarnie wyrastają na każdym zaułku jak w lesie po deszczu kurki.

Pośród tradycyjnych pubów natknęłam się na pub lodowy i robotyczny, a także na piwne spa, oferujące kąpiel w piwnym jacuzzi.

Na wystawach kameralnych drogerii rzuciły mi się w oczy pięknie opakowane kosmetyki produkowane na piwie – niestety mając w perspektywie powrót samolotem z bagażem podręcznym – mogłam jedynie popatrzeć na te wszystkie piwne szampony i balsamy.

Gdy tak wędrowałam praskimi uliczkami, to w jednej garści zatrzymałam zachwyt, w drugiej – zadumę.
O zachwycie już wiecie, a zaduma?
Na przykład gdy błąkałam się po terenie dawnego getta żydowskiego.
Albo, bliżej w czasie, choćby przy Pomniku Komunizmu.
Pomnik prosty, a wstrząsający. Najpierw człowiek jest, stoi.
Potem człowiek znika, kroku po kroku ograbiany z indywidualności i wolności.

Albo brązowy krzyż wychylający się z chodnika w łuku rozpaczy.
To na Vaclavku, głównym placu, u podstaw Muzeum, gdzie zawsze gwarno, tłoczno, gdzie ludzie się umawiają, by wyskoczyć na zakupy lub do knajpki, bo tu ich pełno.
Krzyż sprawia wrażenie, jakby i on próbował się podnieść z chodnika i pójść dalej.
Oczywiście się nie udaje.

Krzyż zostaje. Ku pamięci, ku przestrodze.
Tutaj w 1969 r. student Jan Palach w ramach protestu przed apatią narodu i biernością wobec agresji, stał się żywą pochodnią. Spłonął.
I nie był jedynym krzakiem gorejącym w imię młodzieńczych ideałów.

Zabawa, zaduma, ale też groteska. Czeski film, absurd i dystans do świata.
Sikająca rzeźba to przecież nic nowego – ba, w Brukseli sika chłopiec, pies, a nawet dziewczynka, jeśli się jej dobrze poszuka.
W stolicy Czech sikają dwaj mężczyźni i nie jest to jedynie akt fizjologiczny.
Zobaczcie tylko, gdzie stoją i na co oddają mocz.

Widzicie? Kontury niecki odpowiadają granicom państwa czeskiego.
W ten sposób rzeźbiarz David Černy uczcił wejście Czech do Unii Europejskiej w 2004 roku. Rzeźba budzi smesne (przypominam: smesne = mieszane) uczucia i wywołuje sprzeczne reakcje. Główna interpretacja, która aż sama się narzuca, to lekceważący stosunek polityków do własnego państwa.
Uniwersalne, prawda? Jak pisanie Franza Kafki.

Wyjątkowo nie starzejącego się praskiego pisarza, pochodzenia żydowskiego.
Kafkę też musiałam odwiedzić.
W muzeum, na wystawie, wyszukując jego pomników w mieście.
Bardzo oryginalnych zresztą. Znacie czy chcecie tu zobaczyć?
I knedliczków popróbowałam, dawały energię do chodzenia, co w trzydziestostopniowym upale nie było łatwe.

Drodzy Czytelnicy, Praga wymyka się z artykułu.
Swą wielkością przekracza ramy przeciętnego blogowego posta.
Z drugiej strony jest Polakom dość znana, stąd mam wątpliwości, czy chcecie przeczytać/zobaczyć więcej?
Jeśli tak, to czy o zabytkach powszechnie  kojarzonych (powiedziałabym, takich na świeczniku), czy tych bardziej ukrytych, pod kloszem?
A może ten dzisiejszy zarys już wystarczy?
Dajcie, proszę, znać w komentarzach.

* Praga jak cebula – to nie moje porównanie, a niestety nie pamiętam, gdzie je przeczytałam i komu za nie podziękować. Autorze, wybacz.