W końcu i my doczekaliśmy się wakacji. Wcześniej wyobrażaliśmy sobie, że upalne lato porwie nas, wchłonie w siebie, tymczasem aura (jak dotąd) przybiera raczej kształt jesieni. Trójca naszych pociech (nie święta) właśnie przebywa na koloniach. Igotata, po tygodniowej objazdówce po rodzinie, wrócił do Holandii, natomiast ja cofnęłam się do lat młodości – odpoczywam w domu rodzinnym i nadrabiam spotkania z koleżankami ze szkolnej ławy.
A że dziś deszcz bębni o szyby i na zwykły spacer jakoś mnie nie ciągnie, otulam się kocem i wyruszam na przechadzkę wspomnieniową, do czerwcowej Pragi.

Oglądam zdjęcia z Hradczan. Praga jest na nich jasna, z rozgrzanym od słońca brukiem. Aczkolwiek trzeba przyznać, że akurat w dniu, w którym „zdobywaliśmy” Praski Zamek – upał nieco zelżał.
Królewska dzielnica Hradczany wznosi się na wzgórzu po lewej stronie Wełtawy.

Żeby tu dotrzeć od strony Starówki, należy przekroczyć rzekę, a potem piąć się w górę po szerokich, tarasowych schodach. Początkowo skos będzie łagodny i nieodczuwalny, później zrobi się nieco bardziej stromo, na szczęście na każdym stopniu można przystanąć, odwrócić się i popatrzeć na sielankową scenerię zostającą w tyle.

Oto wizytówka Pragi – Zamek na Hradczanach

Schodek po schodku docieramy na zamek (Pražský hrad). W przeszłości był on zamieszkany przez ród królewski, obecnie piastuje tu władzę prezydent Czech.
Kremowe mury i wyłaniające się zza nich ciemne kościelne wieże stanowią charakterystyczny komponent krajobrazu miasta, widoczny z wielu jego punktów, choćby z Mostu Karola.

Teraz z bliska, za bramą, widać prawdziwą wielkość i potęgę budynków.
Kompleks obiektów zamkowych i ogrodów został wpisany do Księgi rekordów Guinnessa jako największy zamek pod względem powierzchni.

Idealnie byłoby znaleźć się przed hradem w samo południe, akurat na główną zmianę warty.
My jakoś o tym nie pomyśleliśmy, zresztą o dwunastej robi się tu tłoczno, a nie przepadamy za tłumami.
Na dziedziniec zamkowy i do ogrodów można wejść za darmo, Złota Uliczka też jest dostępna bez biletu po siedemnastej.

Jednak jeśli chcemy zobaczyć więcej, trzeba zapłacić. Bilet normalny kosztuje 250 koron (czerwiec, 2023 r) i uprawnia do zwiedzania Starego Królewskiego Zamku, Katedry Św. Wita, Bazyliki Św. Jerzego i Złotej Uliczki (również Muzeum Mostu Karola, ale tego nie doczytaliśmy i nie skorzystaliśmy).

Katedra Świętego Wita, kuzynka londyńskiej Katedry Westminsterskiej

Punktem pierwszym zwiedzania Hradczan zwykle jest Katedra Świętego Wita.

Dostojna, gotycka, ażurowa i… nieco kapryśna, bo nie pozwoliła się w całości porwać w kadr, zawsze chowała jakiś fragment, a to szczyt wieży, a to kawałek muru.

Ta ważna świątynia była świadkiem koronacji i pogrzebów czeskich królów.
Jej wnętrze jest pełne subtelnego uroku, w powietrzu unosi się mgła tajemnicy. Smukłe nawy, sklepienia żebrowo – krzyżowe, kolekcja rzeźb i malowideł, oryginalne kapliczki sprawiają, że katedra zapada w pamięć.

Jest też celem odwiedzin pielgrzymów, gdyż upamiętnia wielu świętych: Wita, Wacława (patrona Czech), Wojciecha (patrona Polski), Zygmunta, Ludmiłę, Jana Nepomucena, zatopionego w Wełtawie. Ten ostatni ma tu wspaniałe mauzoleum: suto zdobione, pozłacane, z tworzącą baldachim czerwoną kotarą przytrzymywaną przez anioły.

W kaplicy świętego Wacława zobaczymy figurę świętego i relikwiarz.
Nie wiem, czy dobrze zapamiętałam, ale ponoć w kaplicy znajdują się drzwi zamknięte na siedem kluczy, stanowiące jedyne wejście do skarbczyka z czeskimi klejnotami koronacyjnymi.

Ale największy zachwyt niewątpliwie budzi rozeta i witraże, zwłaszcza autorstwa Alfonsa Muchy, najsłynniejszego malarza czeskiej secesji.

Światło odbijające się w bajecznie kolorowych szkiełkach łagodzi mrok tak typowy dla starych kościołów.

Tu Mała dygresja o Musze

Malutka. Bo Muzeum Muchy odwiedziłam wcześniej. Mieści się ono po przeciwnej stronie Wełtawy, na Nowym Mieście.

Niewielkie, ale całkiem przyjemne. Pozwala przyjrzeć się twórczości artysty, którego charakterystyczna „kreska” jest eksponowana w Czechach na każdym kroku.

Znakiem rozpoznawczym Muchy są grafiki z pięknymi, nawet nieco wyidealizowanymi kobietami, z długimi włosami, wśród roślinnych ornamentów. Tworzył cykle plakatów np.: „Cztery pory dnia”, „Cztery pory roku” , „Cztery sztuki”.

I dla kontrastu Bazylika Świętego Jerzego

To z kolei budowla romańska, kościół w całkowicie innym stylu niż katedra.

Jednak grube mury również mają specyficzny wdzięk, w dodatku gdy są ozdobione freskami – przenoszą zwiedzających w przeszłość, budzą podziw, może zdumienie.
Największym zabytkiem bazyliki jest drewniany grób księcia czeskiego Wratysława.

Pora w końcu wejść do Zamku

Jeśli chodzi o Stary Zamek Królewski (siedzibę czeskich książąt i królów od X do XVI), zapadła mi w pamięci olbrzymia Sala Władysławowska.

Dzięki temu że wnętrze było praktycznie nieumeblowane (jedynie chodnik rozpościerał się na posadzce), nic nie odciągało uwagi od architektury sali, a ta łączyła dwa style: późny gotyk i wczesny renesans. Było to bardzo udane połączenie. Największe wrażenie wywiera sufit z wirującymi elipsami w kształcie kwiatów lub gwiazd. W tejże sali odbywały się turnieje rycerskie i ważne audiencje, a dziś zaprzysięgają tu prezydenci Republiki Czeskiej.

Złota Uliczka prosi się o zdjęcie

I tak powoli doszliśmy do legendarnej Złotej Uliczki z miniaturowymi domkami wyjętymi wprost z bajki.

Który najwdzięczniejszy: niebieski, czerwony, może żółty? Ciężko się zdecydować.

Złota Uliczka pierwotnie była nazywana Złotniczą, gdyż mieszkali na niej żydowscy złotnicy. Później była zamieszkiwana przez strażników zamkowych, artystów i… biedotę.
W 1917 r. domek nr 22 podnajmował od siostry Franz Kafka, zaś w domku 12 gromadzili się poeci, między innymi Jaroslav Seifert uhonorowany nagrodą Nobla.

W latach pięćdziesiątych wysiedlono ostatnich mieszkańców i obecnie znajdują się tu aranżacje dawnych wnętrz, eskpozycje zbroi rycerskich, narzędzi tortur oraz sklepy z pamiątkami i rękodziełem.

Czas na małe co nieco (albo duże)

Przydałoby się coś zjeść. Polecono nam „Kuchyň”, restaurację sąsiadującą z zamkiem, serwującą tradycyjne czeskie potrawy, lokalne piwo, a przy okazji wyjątkową panoramę.

Jeśli chcecie popróbować knedliczków z sosem i różnych pieczeni, to trafiliście pod właściwy adres, wegetarianie się tu nie najedzą.

Na szczęście w „Kuchni” wystarczy zamówić tylko piwo, które pije się przy specjalnych stolikach „na stojąco” za to z widokiem takim że hej, wprost na Zamek Praski.
Zastanawiam się, co będzie lepsze: piwo czy sceneria?