Wczoraj, 27 kwietnia, holenderski monarcha Wilhelm Aleksander skończył 57 lat. Wspólnie z królem świętował cały kraj. Tradycyjnie, czyli na pomarańczowo (niderl. oranje), jako że właśnie ten kolor jest historycznie związany z królewską dynastią Oranje – Nassau. Jak wiemy, a raczej jak się domyślamy – bycie królem pociąga za sobą różnorodne konsekwencje i nawet jeśli za dzieciaka wierzyliśmy, że król może robić co mu się żywnie podoba – to już jako dorośli wiemy, że to mit, który można włożyć między bajki w baśniozbiorze.

Bo w istocie król wiedzie żywot intensywny i pracowity.
Ba, nawet we własne urodziny nie może odpocząć! Nie może zaszyć się w pokoju i zjeść kawałka tortu tylko z najbliższymi, ubrudzić sobie przy tym usta kremem, a potem zamówić pizzę albo sushi. Nie może przesadzić z alkoholem i beztrosko zalec na kanapie. No, nie ma szans! Nie ma król spokoju. I nie ma wyboru.

Co roku w urodziny Wilhelm Aleksander musi objeżdżać holenderskie miasta, za każdym razem inne, coby dobrze znać swe królestwo, coby mieć urozmaicenie i nudy nie zaznać.
Co roku król jest podawany ludowi na tacy jak jakie wykwintne danie i poddawany drobiazgowej analizie – począwszy od stroju, po zachowanie.
Czy król uśmiechał się wystarczająco często? Czy wypowiadał się z polotem? Czy błysnął poczuciem humoru? Inteligencją? Tryskał energią i wigorem?
Rok w rok wysłuchuje powitań burmistrza i zbiorowego „Happy Birthday”; ogląda występy i popisy artystyczne lokalnych zespołów i stowarzyszeń, chwali uczniowskie talenty, czynnie i z zapałem uczestniczy w zapodanych mu konkurencjach.

Czy ktoś go w ogóle pyta o zgodę? A skąd! Król musi mieć ochotę i już.
Na szczęście dla siebie samego, nie jest w tych wszystkich aktywnościach osamotniony.

Wspierają go najbliżsi. W urodzinowych wojażach towarzyszy mu oddana małżonka Maksyma i latorośle z imionami na A: Amalia, Alexia i Ariane, które wyrosły „na świeczniku”. Bo jako księżniczki nie miały wyboru.
Publika śledziła i komentowała ich dziecięctwo, teraz młodzieńczość.
Bo taki już los księżniczek (nie wspominając, że wygląd kobiet daje komentatorom większe pole do popisu – wszak repertuar strojów, dodatków, fryzur jest znacznie bardziej urodzajny do komentowania).

W tym roku zaszczyt goszczenia rodziny królewskiej przypadł Emmen, miastu w prowincji Drenthe, niedaleko granicy z Niemcami.

Od nas to ponad 200 km., toteż chociaż Igomama interesuje się zwiedzaniem i jest łasa ciekawostek i wydarzeń kulturalnych, to kładąc na drugiej szali domniemane tłumy i kwietniową pogodę, zmienną i przewrotną – do Emmen się nie wybrała.
No dobrze, nie tyle chodziło o tłumy i chmury, ile o sprzeciw i protest pozostałych członków rodziny (rodziny Igomamy, bo nie królewskiej).

A że Igomama żyje wystarczająco długo na tym świecie, to rozumie, że cementowaniu więzi rodzinnych sprzyja kompromis i umiar. I tych się trzyma. Przynajmniej próbuje.

Zatem w Dniu Króla nie szalała, nie szlajała się po koncertach, nie upijała, nie zażyła  też niespodziewanej kąpieli w kanale.
Ekologicznie i ekonomicznie wybrała się rowerem na najbliższy pchli targ. Z córką.

Przeszły się wzdłuż stanowisk ze starociami. Obejrzały ozdóbki, książki, zabawki.
Zjadły lody. Kupiły włóczkową różyczkę DIY od sympatycznej nastolatki, szydełkującej cierpliwie i niewzruszenie wobec fali gawiedzi, przewalającej się co i rusz.

Późnym popołudniem część straganiarzy (tkwiących na swych posterunkach od świtu) najwidoczniej porzuciła złudzenia o zbiciu kokosów na wyprzedaży zbędnej zawartości szaf i stryszków – i z porzuceniem złudzeń porzuciła niesprzedane bibeloty, nie chcąc ich ponownie upychać w komórkach i trzymać do kolejnych urodzin króla.

Tym sposobem Okruszek zgarnął kilka gratisów: książek, ciuszków dla lalek, maskotek.
Bynajmniej nie z biedy czy skąpstwa, ale w przekonaniu, że ratuje te rzeczy przed śmietnikiem i deszczem.
A że Okruszka ma miękkie serduszko, litowała się niemal nad każdą bezpańską przytulanką: mamo, zobacz jaka biedna panda! Oj, szkoda mi tej laleczki, że tak leży tu sama.
„No mnie też szkoda, ale na pewno zaraz weźmie ją inna dziewczynka” – Igomama uspokajała córkę, a zarazem siebie, bo oczyma wyobraźni widziała, jak dziecięcy pokój – jeszcze bardziej niż dotąd – tonie pod zwałami przedmiotów, niekoniecznie niezbędnych.

Koniec końców Okruszek i Igomama wróciły do domu z umiarkowanymi łupami, zadowolone.

Jednak w przypadku Igomamy dobry nastrój wnet runął jak korona z głowy króla przy silnym wietrze. Wystarczyło, że włączyła Internet. I zobaczyła, że… że w przededniu swych urodzin, czyli w piątek 26 kwietnia Wilhelm Aleksander odwiedził szkołę w dzielnicy zamieszkanej przez Igorodzinę! I nie był to fotomontaż, lecz fakt.

Bowiem faktem jest, że już dwunasty rok z rzędu w ramach obchodów Dnia Króla królewska rodzina składa wizytę jednej, wybranej szkole w Holandii.
Nie wiadomo według jakiego klucza się to odbywa, w każdym razie w tym roku padło na podstawówkę znajdującą się w pobliżu domu Igorodziny.
Okruszek nie chodzi do niej tylko dlatego, że po przeprowadzce, rodzice chcieli oszczędzić mu zmian, dlatego pozostali przy pierwotnej szkole.

Normalnie w piątki Igomama pełni wolontariat w bibliotece w szkole Okruszka. Jednak w miniony piątek bibliotekę zamknięto właśnie ze względu na obchody Dnia Króla.

Igomama zyskała wolne przedpołudnie.
Wystarczyło, żeby poszła zrobić zakupy do sklepu umiejscowionego koło SZKOŁY, KTÓRĄ ODWIEDZIŁ KRÓL, a miałaby okazję zobaczyć na żywo rodzinę królewską.
Bo po śniadaniu zjedzonym z uczniami, Wilhelm i Maksyma przebywali na boisku szkolnym, które to boisko znajduje się przy sklepie.
Niestety, tego dnia Igomama nie poszła na zakupy.
Nie miała intuicji. I nosa też nie miała, bo nie wywęszyła, co w trawie piszczy i że król za piłką gania, parę przecznic od jej domu.
Trudno. Zdarza się. Albo i nie.
Tym razem się nie zdarzyło.