Po powrocie do domu z deszczowych ferii od razu zostaliśmy wciągnięci w wir obowiązków, które – jak to zwykle po urlopie bywa – spiętrzyły się w pokaźny stosik. Choć może to akurat dobrze?
Może działanie przegoni z ciała podskórny niepokój, którym obrosłam w Hiszpanii i którego nie mogę się pozbyć, niestety?

Rozpakowałam walizkę (wzięliśmy jedną na pięć osób), wyprałam ubrania i przemoczone buty, kosmetyki odłożyłam do szafy. Sezonowe letnie ciuchy, które i tak w Hiszpanii się nie przydały, w końcu powędrowały do pawlacza.
Pamiątek tym razem nie kupiliśmy, magnesów i pocztówek również, więc nie było czego przeglądać, ustawiać, wieszać. Walizka odstawiona na stryszek. Paszporty śpią w szufladzie.

I tylko niepokój pozostał.
Nie dał się schować w szafie. Nie pozwolił zamknąć się w kartonie.
Nie chciał się sprać, pozostał jak stara plama, której żaden Vanish nie wywabił.
Próbowałam wypłoszyć go z domu, by sobie poszedł na dwór, czym prędzej zatrzaskiwałam drzwi, ale niepokój wracał. Nie wiem jak: czy przeciskał się przez dziurkę od klucza, szparę we framudze, a może wczołgiwał się wejściem dla kota… Grunt, że wracał.

I nawet jeśli w ciągu dnia chował się po kątach, a ja go nie dostrzegałam: nie było mnie w domu, nie miałam czasu na dumania, bo przecież tyle było do zrobienia, bo przecież samo się nie zrobi – to nawiedzał mnie nocą.  Widocznie taki jego sposób działania: w ciemności atakuje i obezwładnia.

Otulam się kołdrą jak zbroją, ale marna ta zbroja: znów budzę się rano wyścielona od środka niepokojem. Skoro potrafi przeniknąć skórę, kołdra to dla niego żadna bariera.

Zazwyczaj krótka pauza, wyjazd działały jak antidotum.
Tym razem ferie nie pomogły. Tym razem wznieciły niepokój.
Hiszpania. Powodzie. Setki dramatów.
Świat. Katastrofy klimatyczne. Wojny. Agresja międzyludzka. Brak bezpieczeństwa.
I to nieustanne napięcie. Drżenie powietrze – jak u łucznika, gdy przykłada strzałę i naciąga cięciwę. Strzała niepewności rozprzestrzenia się jak viral.
Obrazy tragedii przesuwają się w kalejdoskopach dni, miesięcy, lat – takie same, tyle że w różnych konfiguracjach.

Próbuję skupić się na „tu i teraz”. Próbuję nie gdybać. Zająć się pracą, swoimi sprawami. Nie sączyć się w smutku. Staram się, ale widocznie potrzebuję starać się… skuteczniej.
Może to te czasy, może kryzys wieku średniego, może jeszcze inne „może”… ?

Jesienna chandra? Listopad?
Raczej nie, tego roku jesień w Holandii jest wyjątkowo urokliwa.
Niebo w kolorze baby blue, słońce wyjątkowo śmiałe, towarzyskie; wstaje i usypia ognistą czerwienią, za dnia się nie chowa.
Dziś gdy odprowadzałam Okruszka do szkoły, oślepiło nas przez moment, gdy odbijało się w oknach przeciwległych domów.
Drzewa jeszcze nie straszą łysinami, przeciwnie – korony stroszą się listowiem.
Liście mienią się na gałęziach kolorami jak małe błyszczące szkiełka.
Gdyby dmuchnął w nie wiatr, rozdzwoniłyby się jak dzwoneczki, a potem prawdopodobnie by spadły i rozbiły się o chodnikową płytę, dzwonienie przeszłoby w brzdęk, wielki brzdęk.

Czasem chciałabym zdjąć z siebie niepokój, jak zdejmuje się paproch z bluzki i chciałabym utoczyć z niego kulę i wyrzucić ją daleko, za horyzont.

Pisanie ma podobną moc. Pomaga poradzić sobie z emocjami.
Uwalnia je, porządkuje, naprawia, wygładza zwłaszcza te najbardziej postrzępione, aż głowa odzyska spokój.
Dopiero z taką spokojną głową można ruszyć się z miejsca.
Podjąć decyzje, nałożyć cugle codzienności i iść. Iść przed siebie. Znowu iść.

Moi drodzy, zdradźcie mi proszę, jak sobie radzicie, gdy niepokój chce wcisnąć się Wam pod skórę? Co Wam pomaga? Też pisanie?