Hej, dziś ja, Igotata, poczułem chęć, by przejąć blogową pałeczkę i podzielić się moim pobytem „w delegacji”. Choć pracy było po sufit i w sumie niewiele zdołałem zobaczyć, to i tak cieszę się, że miałem okazję odwiedzić nasze partnerskie biuro „za wielką wodą”, w Chicago.

Easy like a Sunday morning?

O „przygodach” pisała już Igomama, więc niestety, były „spoilery”. Lecieliśmy (razem z kolegą z pracy) po jedenastej, wstałem więc wcześnie, by na spokojnie dokończyć pakowanie. W salonie jakoś tak podejrzanie chłodno, na termostacie nie widać nic, ale założyłem, że staruszek nie ma siły przebić się przez poranny półmrok. Gdy walizka była już pełna, ruszyłem się wyprysznicować, by potem tylko się ubrać i zbierać na lotnisko. Woda pod prysznicem chłodna, czekam aż temperatura zacznie rosnąć, a ona, jakby na przekór, spada. Zimna woda, zimny pot na karku. Błagam, nie! Nie dziś! Do pieca centralnego ogrzewania dwa kroki, potrzebowałem chyba tylko jednego. I tak, moje obawy się potwierdzają. Nic nie szumi, nic nie mruga kontrolkami. Przycisk „reset” nikogo nie wzrusza.

Telefon do firmy „od ogrzewania” to jedynie źródło frustracji. Operator upiera się, że do pieca trzeba dolać wody. Głuchy na moje argumenty, że wody w systemie raczej nie ubyło, każe szukać pomocy na youtube. Wreszcie poddaję się, może to ja się mylę? Oglądam filmik, który mówi o dwóch zaworach, ja znajduję jeden. Telefon do przyjaciela i kilka minut później kwestia drugiego „zaworu” rozwiązana: wężyk od kranu nie jest na ogół podpięty, a drugi „zawór” to zwykły kran. Obaj kręcimy, tryskamy wodą, która „od pieca” cofa się chętnie i z przytupem. Wiaderko nabiera wody, a wskazówka przytulona do zera, nie drgnie nawet na milimetr. Po drugim telefonie do firmy dostajemy zielone światło na wizytę specjalisty. Wreszcie mogę odetchnąć i ruszyć na lotnisko. W samolocie przeczytałem wiadomość od Igomamy. Specjalista orzekł, że sprawa grubsza i nie do załatwienia od ręki. Startowałem ze świadomością, że wariant optymistyczny to wtorek. Pesymistyczny – nawet przyszły tydzień. Niestety, realistycznym okazał się ten drugi.

Czwarta nad ranem…

Sześć godzin różnicy sprawiło, że budziłem się na długo przed którymkolwiek z budzików. Pierwszego dnia jeszcze negocjowałem, jeszcze próbowałem pozostać pod kołdrą, by zakląć rzeczywistość. Ale ani sen, ani „ktoś od Ciebie” nie przybyli z odsieczą. Zamiast więc kręcić się z boku na bok, usiadłem do mojego narzędzia pracy. Wszak w Amsterdamie już poranek, a robota znajdzie się zawsze. W ten sposób dni pracy się wyciągały. Jeszcze pierwszego dnia do biura szliśmy przez pięknie położony Millennium Park, koło charakterystycznej „fasolki”. Zdjęć nie zrobiłem, przecież na pewno będzie jeszcze okazja… Biuro tuż przy parku, więc widok z okna przepiękny: widać i fasolę, i jezioro Michigan.

Wszystko wygląda znajomo, jedynie układ biura jakiś taki płaski: w naszym codziennie śmigam między piętrem piątym a pierwszym po schodach. Tu, poza krótką wycieczką na wyższe piętro w czasie prezentacji biura, ze schodów nie korzystałem wcale. Praca wre czasem nawet aż do wieczora: musiałem omówić kilka kwestii z koleżanką z Sydney. Dla niej dzień pracy się zaczynał, mój właśnie się kończył. I choć spać chodziłem późno, o czwartej znów byłem na nogach. Budzik przydał mi się jedynie w piątek, tuż przed odlotem, kilka godzin przed tym, gdy szósta zmieniła się w środek dnia. Dzięki, ciało!

Wietrzne miasto

Poza biurem widziałem niestety niewiele. Głównie kosztowałem miejscowej kuchni. Koleżanka, która pracowała z nami jakiś czas temu w Amsterdamie, polecała spróbować miejscowej pizzy.

Szeptem uprzedziła, że to bardziej ciasto niż pizza, i ani trochę nie przesadziła. Mnie w równym stopniu zaskoczył kształt, co rozmiar: przyzwyczaiłem się, że Amerykanie lubią wszystko w rozmiarze XXL. Mój quiche a’la pizza miał wystarczyć dla jednej osoby, ale to musiała być dość niewielka osóbka. Deser przezornie wzięliśmy taki, który miał być wystarczający dla 1-2 gości. I tu opis w punkt. Mój kolega poddał się w połowie.

Mnie jednak nie tego rodzice uczyli! Zwłaszcza, że dla mnie „za dużo czekolady” to niemal oksymoron.

Raz jeden zrobiłem sobie spacer do pomnika Chicago Fire. Spodziewałem się czegoś spektakularnego, ale tu znów rozmiary były mocno rozczarowujące.

Uwieczniłem jednak ten mocno niemonumentalny monument dla brata Igomamy, strażaka.

Jedyną prawdziwą atrakcją był wypad na mecz hokeja. Obaj wolelibyśmy zobaczyć Chicago Bulls w akcji (do dziś pamiętam finały z lat dziewięćdziesiątych i „hej, hej, tu NBA!” o nieludzkich porach, przed szkołą).

Niestety, w czasie naszego pobytu grali tylko „na wyjeździe”. Blackhawks grają w tym samym miejscu (w czasie meczów koszykówki lodowisko przykrywane jest parkietem). Pod sufitem dumnie prężą się wspomnienia lepszych czasów obu drużyn.

Hokeja na żywo nie widziałem nigdy, a ostatni raz oglądałem pewnie ze dwadzieścia lat temu, głównie w trakcie olimpiad. Ale przepisy chyba nie zmieniły się znacznie. Niestety, poziom miejscowej drużyny był tak niski, że nawet „lajkonik” taki jak ja dostrzegł, że ich gra pozostawia wiele do życzenia.

Atmosfera na trybunach dopasowała się do poziomu graczy, było więc „martwo”. Ale sama oprawa to feeria dźwięków i świateł.

Szczęśliwie, miejscowa drużyna choć raz ustrzeliła gola, gdy publiczność (co prawda na moment) przypomniała o sobie. Jednak więcej owacji i wsparcia zyskali miejscowi bohaterowie, weteran wojenny i strażak, choć też pewnie bardziej na te owacje zasłużyli.

Loty dwa

Firma, w której pracuję ma dość przyjemną (dla pracowników) praktykę. Loty na tak długich trasach oferuje w klasie biznes. Koszt lotu jest oczywiście koszmarny, nie na „normalną” kieszeń, ale jest w tym sens: jeśli ktoś leci na tydzień na drugi koniec świata i ma być produktywny, to warto zadbać o jego wygodę. Wracając miałem przesiadkę w Newark. Do Newark leciałem klasą ekonomiczną, którą wiele lat temu znajomi z USA opisywali jako jedno z najgorszych doświadczeń. Nie przesadzali: dwie godziny praktycznie bez ruchu, bo w biodro wbijało się moje siedzenie, w kolana zaś siedzenie przede mną. Do tego lot mocno chwiejny, jakby pilot dopiero co uzyskał licencję i jeszcze nie do końca radził sobie z maszyną do przewozu pasażerów. Druga część już zgodnie z planem. Latałem trochę i zwykle klasa biznes mocno mnie bawiła: nieco szersze siedzenia i kurtynka, oddzielająca biznesmenów od „plebsu”. Loty transatlantyckie to jednak inna para kaloszy.

To jakby lecieć w przedziale sypialnym, z uprzednio przygotowanym kocykiem, podusią i całym pakietem podróżnym – od zestawu do mycia ząbków na rano i smarowidła nawilżające do twarzy poprzez stopery i opaskę na oczy aż po skarpetki do spacerowania po samolocie bez konieczności ubierania butów. Do tego posiłki, które może łba nie urywają, ale uwzględniając warunki, na pewno ułatwiają znoszenie tak długiej podróży.

Wylot po południu, lądowanie wczesnym rankiem – pora oddać „pożyczone” sześć godzin. Dobrze, że udało się przespać w samolocie. Pora zejść na ziemię, dosłownie i w przenośni. I wrócić do domku, gdzie kaloryfery nadal zimne, a Igorodzinka stęskniona ciepłej wody….