Latem nasza emigracja pauzuje. Na chwilę rozstajemy się z Holandią, z charkotem słów, niderlandzkimi napisami, żółtym serem, kibbelingiem, gąbczastym chlebem. Przyjeżdżamy do Polski i jesteśmy „u siebie”. „U siebie” pozwala sobą żonglować. Z końcem sierpnia, gdy wrócimy z wakacji – „u siebie” wróci z nami. I będzie tam, gdzie tło wyścielają makatki polderów i kanałów.
Tymczasem nacieszamy się Polską. Wsmarowujemy polskość w skórę jak krem przeciwsłoneczny (który notabene jak dotąd stoi bezużyteczny, gdzie to słońce?! ja się pytam).

Próbujemy wtopić się w społeczność, zamaskować emigracyjne naleciałości. Może nikt nie zauważy? My sami swoi, tutejsi! Chyba nieźle nam idzie.
Okruszek korzysta z półkolonii. Gra z dziećmi, tworzy koralikowe prasowanki, spaceruje po lesie, zjada placki ziemniaczane i pierogi. 
Groszek wybiera się na obóz młodzieżowy nad jeziorem.
Iskierka w ramach prezentu na osiemnastkę odwiedzi Energylandię z chrzestnymi.
Dzieje się. Dni upływają pod znakiem spotkań rodzinnych.
Rozmów, których – nie oszukujmy się – nie udaje się nadrobić.
Dni są nakrapiane deszczem.

Pranie nie schnie. Buty przemakają Ale przecież słońce w końcu wróci. Chwyci miotłę i zagarnie wszystkie chmury w kąt, najlepiej taki, który potrzebuje wody.
A że tak padało i padało to uznałam, że trzeba wsiąść do Łodzi. Nie można chodzić, to trzeba popływać. Umówiłyśmy się z przyjaciółką z dzieciństwa, że chwycimy za wiosła razem z naszymi pierworodnymi pociechami, które (szczęśliwie się składa)są w tym samym wieku i popłynęłyśmy na cztery dni.

Po co? By w końcu się nagadać, by powspominać stare, dobre czasy, gdy wiodłyśmy życie wolne od internetu, gdy jeszcze nie stukałyśmy w klawisze, lecz starannie kaligrafowałyśmy litery w zeszytach z podwójną linią, na ekranie śledziłyśmy co najwyżej przygody Reksia, Uszatka i Bolka i Lolka, a zdjęcia z wakacji oglądałyśmy w albumach a nie rolkach na Facebooku.
Powspominałyśmy przeszłość, zobaczyłyśmy coś ciekawego, coś nowego – i, rzecz jasna, pokazałyśmy to naszym córkom. Wybrałyśmy Łódź.
Padło na Łódź, bo padało. Padło na Łódź, bo ta kołysze się delikatnie w samym sercu Polski.
Na Łódź padło, bo tam skarby ukryte: i dla młodych, jak nasze osiemnastki i… dla starszych, osiemnastek razy trzy (w zaokrągleniu, bo kto by się w wakacje przejmował matematyką).
W każdym razie Łódź okazała się atrakcyjna, bez względu na wiek odwiedzających.
A większość wspomnianych skarbów (poza paroma podwórkami) wcale się nie ukrywała, przeciwnie pchała się przed oczy, przegapić się ich nie dało.
Więc tak… trochę Wam tej Łodzi pokażę, zgoda?
I na pierwszy ogień niech pójdzie StreetArt. Łódź posiada ponad sześćset murali, a wciąż dochodzą nowe. Murale uniwersalne i okazjonalne, wielotematyczne, różnego formatu i techniki. Każdy znajdzie swojego ulubieńca.

         
Ale cicho sza… („Cisza” tylko wygląda jak namalowana, litery są utworzone przez gwoździe i światłocień).

A zatem ciiii!… Już nie gadam. Patrzajcie, cośmy w Łodzi wypatrzyły.

Ps. Te piękne zdjęcia są autorstwa Justyny Darmochwał.
Justynko, dziękuję!!! Za całokształt. ❤️