Żadne to odkrycie, że czas z natury leci szybko, ale z końcem roku to już w ogóle galopuje. Widać to na przykładzie Świętego Mikołaja. Chociaż Sinterklaas i Piotrusie spędzili w Holandii całe trzy tygodnie, chociaż zdążyli obejść wszystkie domy, rozdać prezenty i jeszcze wrócić do Hiszpanii – to na blogu nawet nie zdążyłam o tym wspomnieć. A tak być nie powinno, muszę się poprawić.

Na szczęście wiem, że moi stali, wierni Czytelnicy dobrze znają holenderską tradycję mikołajową, (wszak co roku o niej przypominam), dlatego dziś – jedynie mała aktualizacja.

W bieżącym roku Sinterklaas przypłynął statkiem w sobotę 18 listopada do małej miejscowości Gorinchem, gdzie został entuzjastycznie (mimo deszczu) powitany przez burmistrza i tłumy czekające na jego przybycie.

Nazajutrz niestrudzony Mikołaj odwiedził też inne holenderskie miasta, nie pytajcie jak się przemieszczał, grunt że widziano go w całym kraju, a ponoć też w Belgii.
Zawsze z uśmiechem, w towarzystwie wesołych Piotrusiów, rozdających ciasteczka pepernoten.
Mieszkał w Holandii aż do 5 grudnia. Kto miał szczęście, mógł spotykać go w tym czasie “na mieście.”  Natomiast każdy miał możliwość obserwowania jego poczynań i przygód w codziennym wydaniu wiadomości Sinterklasjournal.
Ponoć trzy czwarte Holendrów o osiemnastej zasiadało przed telewizorami, by śledzić losy tych rezolutnych gości, a wierzcie mi, zawsze dużo się u nich działo: w tym roku została zgubiona Wielka Księga z imionami, a potem zniknął sam Sinterklaas i Piotrusie przeprowadzały casting na jego zastępcę – choć na pierwszy rzut oka każdy ochotnik pasował (zwłaszcza starsi panowie z brodami), w rzeczywistości nikt nie był w stanie sprostać w stu procentach roli i obowiązkom świętego Mikołaja.

Podczas trzytygodniowego pobytu Sinterklaasa w Holandii jest szansa, by dzieci i dorośli   (oczywiście ci grzeczni ) codziennie (tak, CODZIENNIE!) otrzymywali drobne podarki.
W tym celu należy wieczorem wystawić but koło kominka (jeśli takowy mamy), włożyć doń marchewkę dla konia i zaśpiewać specjalną piosenkę tak, by Piotrusie ją usłyszały.

Jeśli usłyszą, rankiem możemy spodziewać się w bucie niespodzianki: czekoladowej litery, marcepanowej figurki lub choćby wspomnianych pepernoten, a te są pyszne i występują w wielu odmianach – ja lubię najbardziej klasyczne, bez dodatków, ale rodzinka woli w polewie czekoladowej lub karmelowej.

Apogeum prezentów przypada jednak na wieczór 5 grudnia, jest to pakjesavond.
Wówczas całe rodziny gromadzą się przy stole. Po smacznej kolacji przychodzi pora na prezenty. Zazwyczaj Piotrusie podrzucają je pod drzwi, bo – wiadomo – są bardzo zabiegane tego wieczoru. U nas zostawiły worek w ogródku.

W środku znaleźliśmy list do naszej rodziny z instrukcją gry.
Zasiedliśmy wokół worka i kolejno rzucaliśmy kostką. Kto trafił jedno lub sześć oczek – mógł wyjąć prezent. Gdy już wszystkie paczuszki znalazły się na podłodze, przeszliśmy do rundy drugiej – w niej, w zależności od ilości wyrzuconych oczek, wykonywaliśmy czynności zgodnie z poleceniem. Największą radość wzbudzała szóstka, bo wtedy można było rozpakować prezent, jednak nam szóstka trafiała się najrzadziej, przeważnie padały inne liczby i musieliśmy wymieniać się prezentami, oddać paczkę sąsiadowi lub zamienić się miejscami.

Wierzcie mi – zanim rozpakowaliśmy prezenty, sporo się natrudziliśmy.
Paczuszki nie były podpisane, większość stanowiły uniwersalne drobiazgi: batonik, mały woreczek chipsów, długopis, notes, ołówki, klej…
Normalne było, że trafialiśmy nie na SWÓJ wymarzony podarek, na szczęście przy ostatecznym rozdzieleniu upominków obyło się bez kłótni (i rękoczynów ), więc summa summarum każdy był zadowolony.

W okołomikołajkowym czasie sporo dzieje się w szkołach podstawowych.
Najmłodsze dzieci (od 4 do 7 lat) osobiście otrzymują prezent od Piotrusiów lub samego Mikołaja, zaś począwszy od grupy piątej (odpowiednik polskiej klasy drugiej) w klasach odbywają się loterie.
Szkoła Okruszka co roku wybiera główny temat, teraz był to „Kraj”.

Najpierw każdy uczeń wypełnił ankietę: wpisał płeć, hobby, swój ulubiony kraj oraz prezent, o którym marzy w kwocie 5 euro, tu należało wskazać konkretny przedmiot i sklep.
Potem odbyło się losowanie i – najtrudniejsza część – przygotowywanie upominków.
Bo – uwaga! – gwoździem programu jest pomysłowe OPAKOWANIE, które samo w sobie ma być prezentem.

Nazywa się surprise. Jest atrakcją dla dzieci i…  zmorą dla rodziców!

Opakowanie powinno być pomysłowe, estetyczne, oryginalne i dość praktyczne, by dziecko miało z niego pożytek.
Okruszek wylosował chłopca, który napisał, że kocha gimnastykę, frytki i Holandię.
Po rodzinnej burzy mózgów zdecydowaliśmy, że zrobimy wiatrak. Może mało oryginalnie, ale przynajmniej bardzo holendersko. Chciałam wykonać wiatrak z kartonu, ale Igotata zadeklarował, że zbije go z drewna. Byłam mu wdzięczna, bo wiem, że nie przepada za tego typu robótkami. Jednak naprawdę świetnie sobie poradził! Zgrabny wyszedł mu ten wiatraczek, dach otwierał się i zamykał na magnes, więc łatwo było włożyć do środka paczuszki (a później je wyjąć).

Gdy odwiozłam Okruszka do szkoły piątego grudnia, już z daleka rozbrzmiewała wesoła muzyczka. Na dachu tańczyły Piotrusie.

Przed szkołą stał samochód kempingowy i paliło się ognisko, a wokół zgromadziła się szkolna społeczność. Pani dyrektor i dzieci pukały do drzwi kampera, nawoływały czy ktoś jest w środku. Ale nic. Cisza. Nikogo.
Dopiero gdy dzieci zaśpiewały mikołajowe piosenki (znane wszystkim w Niderlandach niemal od kołyski), drzwi kampera się uchyliły i wyjrzał z nich zaspany Mikołaj.

Ależ to była radość! Przez chwilę na dziedzińcu trwały wspólne pląsy i przyśpiewki, a potem dzieci z nauczycielkami (i oczywiście Sinterklaasem i Piotrusiami) weszli do budynku, a rodzice rozeszli się do domów.

Z relacji Okruszka wiem, że Mikołaj i Piotrusie chodzili po klasach, bawili się z dziećmi, młodszym rozdawali prezenty, a starszym  – pepernoten, bo tam dzieciaki miały przecież ręcznej roboty “surprizy”.
Okruszek otrzymał pięknie wykonaną „Polskę”, z włączanymi lampeczkami – jesteśmy zachwyceni tą pracą.

Nasz wiatrak też się podobał. I trafił akurat do najlepszego kolegi Okruszka, Devrima, z którym córcia spotyka się też poza szkołą.
No i teraz już wszystko wiecie, jeśli chodzi o świętowanie mikołajek 2023 w Holandii.
Z kolei Na Boże Narodzenie przychodzi Kerstman, czyli Mikołaj już nie z Hiszpanii a Laponii; nie w stroju biskupim, lecz tym standardowym, znanym wszystkim z reklam coca – coli. Za dwa tygodnie szykuje się kolejna szansa na prezenty.
Hojny ten grudzień.