Rozebraliśmy choinkę. Nie obyło się bez Okruszkowych protestów, ale nie, nie będziemy trzymać w domu Bożego Narodzenia do lata. Niech dekoracje odpoczną w pudełkach. I tak holenderscy sąsiedzi się dziwowali, że u nas tak długo choinka stoi, bo w Holandii bożonarodzeniowe rekwizyty powinny być na widoku maksymalnie do Trzech Króli.
No właśnie, muszę się pośpieszyć, bo piszę tę notatkę jeszcze w świątecznej charakteryzacji.

Późno. W sklepach wysyp walentynkowych serc i wielkanocnych jajek (w Holandii już tak!), a ja podsuwam Wam pod oczy świerkowe gałązki, bombki, gwiazdy. Ale aż szkoda byłoby się nie podzielić! A że czytelników mam kochanych, wiem, że przymkną oko na terminy.
Opowiem Wam dziś o naszej wycieczce do Spoorwegmuseum, Muzeum Kolejnictwa w Utrechcie.

Pojechaliśmy tam trochę z przypadku, bez planu, w pośpiechu i w przedostatni dzień roku. Dlaczego tak? Bo dostałam darmowe bilety, które trzeba było wykorzystać, gdyż zaraz mijał ich termin ważności.
Bilety sprezentowała mi Margriet, wolontariuszka, z którą miałam przez rok konwersacje z języka niderlandzkiego w ramach jakiegoś programu przydzielonego przez gminę.
W założeniu miałyśmy do muzeów chodzić we dwie – nauczyciel i kursant – jednak Margriet już na początku naszych spotkań postawiła sprawę jasno – ze względu na jej niepełnosprawność ruchową będziemy spotykać się wyłącznie w domu. Mnie to odpowiadało, moim celem było skupienie się na doskonaleniu umiejętności mówienia.
Na naszych ostatnich konwersacjach (w kwietniu!) Margriet przekazała mi bilety do muzeum. Powiedziała, że ona i tak by z nich nie skorzystała.

Wejściówki miały długi termin ważności, przynajmniej tak mi się wtedy wydawało.
Pochłonięta organizacją komunii Okruszka, gośćmi, a potem wakacyjnym wyjazdem do Polski – odłożyłam bilety na lepszy czas i… zupełnie o nich zapomniałam.

Tuż przed Bożym Narodzeniem coś mnie tknęło. Bilety do muzeum!
Oczywiście zdążyłam zapomnieć, gdzie je odłożyłam! Na szczęście znalazłam na półce z ważnymi papierami. Zerknęłam na „termin przydatności do spożycia”: 31 grudnia2023 r, czyli praktycznie bilety są „na już”. Tymczasem zaraz święta i wcale nam się nie chciało biegać po muzeach.

Dopadły mnie jednak wyrzuty sumienia wobec Margriet, poza tym szkoda byłoby nie skorzystać z takiej okazji, więc ostatecznie postanowiliśmy wybrać się do muzeum.
Tylko nie do obrazów, zastrzegły od razu dzieci: Mamo, ja nie idę!

Stwierdziłam, że trzeba wytypować muzea, które będą odpowiadać nam wszystkim. Poguglowałam trochę i wybrałam trzech faworytów. Rodzinka pogłówkowała i ostatecznie padło na Muzeum Kolejnictwa w Utrechcie.

Tak w ogóle to my w nim kiedyś byliśmy.
Dziewięć lat temu, więc dzieci niewiele pamiętają, Okruszek nic.
No i nie myślcie, że nasi młodzi są tak zafiksowani na punkcie pociągów. Owszem, lubią, ale w granicach normy. Za to kochają łyżwy i lodowisko.
A w okresie okołoświątecznym Muzeum przybrało zimowy płaszcz i przekształciło się w Winter Station, Zimową Stację. Z lodowiskiem między pociągami, które zadziałało na nasze dzieci jak magnes.

Tak w ogóle to Spoorwegmuseum jest uznawane za najpiękniejszy dworzec Holandii.
Historyczna stacja Utrecht Maliebaan pochodzi z 1874 r. i została całkowicie i bardzo precyzyjnie odrestaurowana. Zachowała klimat końca XIX w. z tym że wszystko lśni czystością i nie ma śladów zniszczeń.

Poczujesz się jakbyś trafił do fotografii w sepii w albumie sprzed półtora wieku, gdy panowie chodzili w kapeluszach i powiewających płaszczach, a panie nosiły długie suknie i misterne upięcia włosów. W nostalgicznym stylu są poczekalnie, kasy biletowa, a nawet toalety.
A teraz wyobraź sobie te pomieszczenia w klimacie bożonarodzeniowym. Olbrzymią choinką w dworcowym holu, lokomotywy przybrane wieńcami. Lśnią bombki, błyszczą lampki.

Między choinkami ustawiono drewniane kramy. Zapach kakao miesza się z zapachem grzanego wina. Przechodnie zajadają frytki, przysiadają przy stoliku z miseczką erwtensoep (grochówki). A na deser świeżo usmażone pączki oliebollen.
I w środku tej klimatycznej scenerii, między peronami i pociągami skrzy się lodowa tafla. W bilecie wstępu do muzeum jednocześnie zawiera się wypożyczenie łyżew i skorzystanie z lodowiska. To był ten wabik na moje dzieci! Już za chwilę krążyli wokół zabytkowej lokomotywy parowej.

W niebieskich łyżwach, rozpiętych kurtkach, z zarumienionymi policzkami, iskrami w oczach i uśmiechem na pół twarzy – kto by przypuszczał, że jeszcze kilka dni temu na wzmiankę o muzeum kręcili nosami?
Ale żeby nie było, że przyjechaliśmy do Muzeum Kolei tylko po to, by poślizgać się na łyżwach! O nie!

Spoorwegmuseum samo w sobie posiada moc atrakcji.
Tu możesz zobaczyć, jak zmieniały się pociągi (kolej parowa, drewniana, żelazna) oraz jak pociągi zmieniały, i nadal zmieniają, świat.

Jak wspomniałam na początku dworzec zachował urok XIX wieku.
Atutem są elementy królewskie: Królewska Poczekalnia z 1892 r. i trzy pociągi ówczesnej królowej Julianny i książąt.

Królewska rodzina bardzo szybko doceniła kolej jako szybki i wygodny środek transportu, toteż korzystała z niego składając wizyty państwowe, spotykając się z poddanymi czy jadąc na wakacje.

Królewskie powozy zapewniały komfort podróży. Posiadały wygodne łóżka, kanapy, kuchnię, toaletę, umywalkę. W wagonach był też telefon, radio, książki, gry. Zgodzisz się ze mną, że podróżowanie w takich warunkach to czysta przyjemność?

Jeśli chciałbyś jeszcze bardziej przenieść się w czasie, to proszę bardzo!, jest to wykonalne.

Skorzystaj z atrakcji „Grotte Ontdekking” (Wielkie Odkrycie). Holenderski inżynier zabierze cię do szybu kopalni. Wsiądziesz do windy i tak! – cofniesz się o dwa stulecia.

Nie zdziw się, gdy wysiądziesz… w roku 1839, w świecie pełnym sadzy i pary.
Przejdziesz się brukowanymi uliczkami, pooglądasz ówczesne budownictwo, zajrzysz do zakładów rzemieślniczych kowala, szewca.
I w ten sposób dojdziesz do miejskiego dworca.

Tu, na peronie stoi De Arend (Orzeł Biały) – pierwsza lokomotywa parowa w Holandii.

Śmiało, wejdź do środka, rozgość się na jednej z ławek. Uwaga, Orzeł jest gotowy do odjazdu (a przynajmniej tak wygląda)!

Kolejna atrakcja to „Stalen Monsters” (Stalowe Potwory).
Tak kiedyś nazywano lokomotywy parowe. Potężne kolosy, które z sykiem i sapaniem przecinały krajobraz. Wydają się nie do zdarcia.
A jednak za każdym ich ruchem stoi człowiek. Na dworcach zwykle spotykamy kolejarzy, maszynistów, jednak większość pracowników siedzi za kulisami.
Teraz masz okazję wsiąść do wagonika i zajrzeć za te kulisy. Poznasz historię ludzi, którzy pracują w przemyśle kolejowym.
Dzięki nim możemy wygodnie podróżować i odkrywać świat.

W muzeum – oprócz zbiorów eksponatów jest jeszcze Teatr z tematycznymi spektaklami (nam zabrakło czasu) i absolutny hit, wielokrotnie nagradzany: „De Vuurproef” (Próba Odwagi).
Nie przegap tego! Jest to szalona podróż, oczywiście pociągiem. Będą ci towarzyszyć wciąż zmieniające się widoki za oknem. Pogoda też będzie się zmieniać. Doświadczysz słońca, śnieżycy, a nawet burzy.
I zdarzy się znacznie więcej, ale co, tego już nie zdradzę – przekonaj się sam.

A wiesz, z nas są gapcie, bo ominęliśmy „De Vuurproef” (chyba tak nami zakręciły te elipsy na lodowisku). 😉

W każdym razie: gdy opuściliśmy muzeum (tuż przed zamknięciem), dręczyła mnie myśl, że coś przeoczyliśmy. Coś ekscytującego.
Bo przecież my w Spoorwegmuseum już kiedyś byliśmy. Iskierka miała wtedy 8 lat, Groszek – niecałe siedem, a roczny Okruszek prawie całą wyprawę przespał w wózku.
Wtedy w Muzeum trwała ekspozycja z bajki „Tomek i przyjaciele”, to pamiętałam, ale było coś jeszcze –  i tego już nie mogłam sobie przypomnieć.

Wiecie, co zrobiłam?
Postanowiłam poszukać zatartych wspomnień tu, na blogu (na coś się przydał!).
I znalazłam!
Notatkę sprzed dziewięciu lat: O Muzeum Kolei w Utrechcie.
Popatrzyłam na zdjęcia małych dzieci, przebiegłam wzrokiem tekst i już wiedziałam, co nam umknęło (szkoda, że po fakcie) – właśnie „Próba odwagi”.

Czyli… trzeba będzie jeszcze kiedyś wrócić do Spoorwegmuseum.