Bywa i tak. Nie zdążyłam przygotować świątecznej notki z życzeniami. I zamiast przepraszać za to, dziękuję Wam za wyrozumiałość. Bo pewnie mnie rozumiecie. Może macie tak samo, nie zdążyliście wysłać życzeń. Albo upiec jeszcze jednej babki czy pasztetu.

Bo i fakt, szybko przyszły te święta. Mam wrażenie, że co roku przychodzą szybciej.
Może przez te dekoracje, które pojawiają się w sklepach zaraz po walentynkach, (przynajmniej w Holandii). I wówczas Wielkanoc wręcz poczuwa się, by wpaść wcześniej.

Dziś nasza kuchnia, jak pewnie u wielu z Was, zmieniła się w małą fabrykę.

Tętni, skrzypi, produkuje ciasta, sałatki. Jajka gotują się nawet w dwóch turach.
Ale co tam, jestem szczęśliwa, że mam komu gotować.
Że mam dla kogo dekorować stół i wkładać kwiaty do wazonu.
A teraz kuchnia już odpoczywa, mogłam zasiąść na chwilę do komputera.
Za trzy, a właściwie to już za dwie godziny pojedziemy do kościoła na nocną wigilię paschalną.

Będzie pięknie, świece rozjaśnią mrok kościoła, ogrzeją nam serca.
Będzie wiele czytań, Igotata też ma jedno. Czas minie niepostrzeżenie.

A jutro zjemy uroczyste śniadanie. Potem dzieci będą szukać jajeczek ukrytych w ogródku, bo mimo że są duże, to tej tradycji nie odpuszczą.
A później… a później będziemy robić to, na co przyjdzie nam ochota.

Na przykład pójdziemy na spacer do parku.
Mamy tak blisko piękny park z jeziorkami, a tak rzadko w nim bywamy, więc może jutro w końcu się uda.
Albo pojedziemy nad morze, bo to też niedaleko przecież.
A wieczorem w coś zagramy, obejrzymy zaległy film.
Będzie dobrze.

Życzę Wam, Kochani, udanego świętowania.
Uśmiechu i oddechu. Niech wiosenna radość w Was eksploduje, a jak nie eksploduje, to chociaż niech zakiełkuje. Na dobry początek. Na nowy początek. Po długim zimowaniu.
I jeszcze siły z krzyża na te nasze krzyże codzienne, mniejsze i większe.
Pozdrawiamy wiosennie.