Żegnaj wolności, jutro jedziemy po dzieci! Wypucowałam mieszkanie, pomyłam okna, wyprałam wszystkie pościele, koce, powłoczki na poduszki. Przesadziłam kwiaty. Posegregowałam papierzyska i pomoce do pracy z uczniami. Napisałam kilka postów, jednak wciąż za mało.
Robota w domu nie zna granic, nieustannie się odnawia. Co posprzątam jedno pomieszczenie, zaraz następne się upomina, i kolejne, a potem od nowa – znów pierwsze trzeba odświeżyć…

I tak w kółko Macieju.
Pod nieobecność dzieci planowałam zrobić więcej, znacznie więcej, ba! – czegóż to ja nie planowałam?

Niestety codzienność szybko udzieliła mi lekcji pokory: taka jesteś harda, no to bach, masz.
Cztery dni wypadły mi z kalendarza przez złe samopoczucie, a wcześniej przez cały rok nie chorowałam. Być zdrową zimą, zachorować latem? Cóż, ja potrafię.
Ostatnio na dworze był skwar, w domu duchota (na moim poddaszu skondensowana przez skosy na ścianach i niski sufit). Złakniona rześkiego powietrza, pootwierałam wszystkie okna na oścież, coby mieszkanie przewietrzyć, coby lżej się oddychało.
I przedobrzyłam. Powietrza wpadło aż za nadto. Przeciągi się porobiły, przewiało mi ucho czy zatoki, a może jedno i drugie.

Przez cztery dni czułam się tak, jak by ktoś wiertarkę przystawił mi z tyłu głowy i borował.
Wwiercał się w mózg z większą lub mniejszą częstotliwością. W przypadku tej mniejszej dawałam radę funkcjonować, ale podczas większej – musiałam się wylogować z obowiązków, bo nie byłam w stanie NA NICZYM się skoncentrować.

Nawet odpisanie na komentarz przekraczało moje siły – bo co pomyślę, to w głowie znów odzywa się to uporczywe łup i wrrrrr.
A frustracja to już mnie wręcz lawą zalewała, bo – powiedzcie sami – czyż to nie jest złośliwość losu? Mieć WOLNY CZAS, być W DOMU, być bez DZIECI, i nie korzystać z takiego luksusu? Bo twój organizm akurat teraz postanowił zastrajkować. Co za złośliwiec!

Na szczęście niedomaganie w miarę szybko ustąpiło.
Na szczęście znów czuję się dobrze. Mam sprawne ręce, sprawne nogi, lekką głowę, nic nie podszczypuje mi ucha, nie wierci dziury w mózgu.
Jakiś litościwiec wiertarkę wyłączył i odłożył, jaka ulga!

Wbrew pozorom z Igotatą spędziłam niewiele czasu.
Część jego współpracowników wyjechała na wakacje, więc był zalany robotą, wychodził do biura skoro świt, wracał wieczorami.
Udało nam się jednak zaliczyć trzygodzinny wypad na nad morze, udało nam się zrobić rundkę wokół jeziora w naszym parku, udało się wyjść do znajomych na pogaduchy w ich pięknym ogrodzie (to ten na pierwszej i ostatniej fotce).

A dziś to nawet zjedliśmy kolację w restauracji.
Smaczną, pięknie podaną. Z deserem, którego nie umieliśmy sobie odmówić, zobaczywszy, jak kelner co i rusz niesie na tacy fikuśne cudeńka, przypominające bardziej artykuł dekoracyjny niżli produkt jadalny.
Nie dziwcie się, że i my zapragnęliśmy spróbować tych niecodziennych połączeń smaków, kolorów, tekstur!

Ta kolacja była dedykowana naszemu małżeństwu, gdyż akurat wybiła nam kolejna rocznica ślubu. Co prawda żadna okrągła, ale przecież warto doceniać każdy kolejny rok życia, czy jak w tym przypadku, małżeństwa.

Tym bardziej, że nie jesteśmy typem związku „papużki – nierozłączki”, co wszystko robią razem.
U nas by takie ciągłe “razem” nie przeszło – oboje jesteśmy introwertykami, potrzebujemy dużej dawki samotności i przestrzeni dla siebie.
Rzecz jasna lubimy spędzać czas wspólnie, ale oddzielnie – też się nie nudzimy.
Igotata regularnie, raz w tygodniu, wychodzi z kolegami na pokera i na wieczory gier do Maurizia. Z kolei ja ładuję baterie z „moimi dziewczynami”.

Jutro czeka nas długa podróż do Polski po dzieci.
Skończyła się nasza „bezdzietność”, choć wakacje jeszcze się nie kończą, całe szczęście!

W ostatnim tygodniu sierpnia czeka nas rodzinny wyjazd.
To nagroda lojalnościowa od firmy, w której pracuje Igotata. Firma nagradza pracowników za dłuższy staż pracy (Igotacie w październiku minęło dziesięciolecie).
Premią jest weekend w wybranej stolicy europejskiej (spośród wyznaczonych przez pracodawcę). Pozwólcie, że jeszcze nie zdradzimy, dokąd się wybierzemy, tak na wszelki wypadek, jak to mówią: żeby nie zapeszyć.

Zdecydowaliśmy się dopłacić we własnym zakresie kilka noclegów, tak by zmienić weekendowy wypad w tygodniowy. W ten sposób nagroda dla Igotaty będzie naszym familijnym wyjazdem wakacyjnym.
Takie prawdziwe wakacje, już bez sprzątania, prania, gotowania.
Bez nadganiania spraw zaległych i bez ogarniania tych bieżących.
Z entuzjazmem na nie czekam.
Sprawozdanie na blogu – jak zwykle – przewidziane.