Mamy już sprawny piec, co za ulga, zwłaszcza że na dworze się ochłodziło. Zupełnie jakby słonko zdecydowało się zamknąć swój kram.
– Kochani, na mnie już pora – powiedziało, po czym strzepnęło swe promienie i zgrabnie je złożyło. – Cały tydzień wam towarzyszyłem, w okna dmuchałem, ale teraz pędzę do innych, nara, cześć!
Tu słonko chwyciło walizkę i poleciało w inne rejony.

Na szczęście nasz dom znów zrobił się ciepły i przyjazny.
Rankiem i wieczorem kaloryfery ożywają: wnętrza ich blaszanych brzuchów wypełniają szmery i trzaski, widocznie toczą się tam jakieś dysputy i nagadać się nie mogą po tygodniu milczenia. Przykładam dłonie do stalowych żeber, a one użyczają mi ciepła.

W rurach płynie gorąca rzeka. Można wziąć relaksujący prysznic.
Co za radość! To już nie zwykły prysznic, lecz cała ceremonia prysznicowa.
Najpierw lekkie niedowierzanie, gdy z słuchawki natryskowej kapie gorąca woda (znów gorąca! Go – rą – ca!). A wówczas nabrzmiałe wilgocią kropelki zwołują się, gromadzą licznie, po czym całą chmarą spadają jak letnia mżawka, radośnie pluskają o skórę, kap, kap, kap.
Oczyszczają ciało, ostukują czubek głowy: puk, puk, pani głowo, pozwól nam cię rozmasować. Głowa pozwala, więc kropelki wnikają do umysłu, tam gdzie kłębowisko myśli wszelakich. Teraz te myśli rozplątują się, rozciągają powyginane grzbiety, kładą się łagodnie jedna obok drugiej w łóżeczkach i wygodnych piżamkach. Pozwalają się wygładzić, zreperować, usterki załatać, ukołysać, zapaść w sen kojący, dobry sen.

Sytuacje niewygody przypominają, w jakim luksusie żyjemy na co dzień.
Ocieplony dom, gorąca woda. Bieżąca woda! Taka, która płynie z kranu i w dodatku jest czysta. Można szklankę podstawić i od razu pić, bez przegotowywania, bez filtrowania.
Jakąż jestem szczęściarą, że nie muszę brać wiadra i iść z nim do studni, a później ciągnąć po sznurku napełnione, chlupoczące i nieść ostrożnie, by woda się nie rozkołysała, nie przelała, żadna kropla nie poszła na zmarnowanie.
A gdybym tak mieszkała w afrykańskim buszu i wędrowała do wodopoju z glinianym naczyniem na głowie? Wyprostowana sylwetka, podbródek zadarty, nawet jak mucha zabrzęczy przy twarzy, skrzydełkiem w nos połaskocze, kichnąć nie wolno, pokręcić głową nie wolno, a upał ciało pali, a naczynie wżyna się w samą czaszkę…

A gdyby tak zabrakło prądu? Z nastaniem zmierzchu ciemność wpełzałaby do mieszkania i wypełniała szczelnie prostopadłościany pomieszczeń aż po sufit?
Wszystkie udogodnienia i sprzęty stałyby się bezużyteczne: pralka by nie uprała, zmywarka nie umyła, kuchenka nie upiekła, czajnik nie ugotowałby wody…
A komputer i telefon! Ich brak to by dopiero doskwierał! Chwilkę jeszcze podziałaliby sobie ci modernistyczni panowie na bateriach, ale chwilkę zaledwie, bo wnet domagaliby się prądu, maleńkich elektronów galopujących po drucikach z tobołkami wypełnionymi energią, energią, życiodajną energią.
Strach, pomyśleć, co by to było. Brr! Lepiej sobie nie wyobrażać, bo jeszcze w złą godzinę sobie powyobrażamy i co wtedy? Noż dramat! Musielibyśmy na nowo nauczyć się żyć.

Dlatego doceniam, co mam i dziękuję moim „luksusom” za ich codzienną (i conocną) robotę dla nas. Nowy piec traktuję z szacunkiem, niech dobrze mu się u nas mieszka i niech nie szwankuje.

A Wam, drodzy moi, ciepełka życzę, wszelakiego.