Wokół nas dzieje się wielka historia: spotkanie w Hadze, lot w kosmos, o wojnach nie wspominam, bo utonęłabym w morzu łez. A przecież dziś przychodzę z notką lekką, swawolną, rozdokazywaną jak dzieci u progu wakacji. Przybijam piątkę z latem, tańczę wokół ogniska, śmieję się, wiję wianki i patrzę w rozgwieżdżone niebo, z uśmiechem i nadzieją mimo wszystko.

W miniony weekend dziewczyny z mojej okolicy (bycie „dziewczyną” to kwestia mentalności, nie wieku ) skrzyknęły się na Noc Świętojańską w naszym lasku. Główna organizatorka Ania, jednocząca Polaków z miasteczka naszego i ościennych, rzuciła na naszej grupie WhatsApp hasło „kobieca Noc Kupały”, a dziewczyny pomysł podchwyciły i wspólnymi siłami rozkręciła się impreza roku, więcej – dekady!
Frekwencja dopisała. Atmosfera cudownie otulała życzliwością, wszyscy bawili się wyśmienicie.

I nie – nie przesadzam, nie żartuję, nie kokietuję. Moje córki potwierdzają, bo też były.
Dziewczyny przybyły w sukienkach białych bądź kwiecistych jak czerwcowa łąka.
Przybyły tłumnie, grupkami, bo mile widziane były przyjaciółki, kuzynki, znajome i wszelkie pociotki.
Połowy nie znałam, ale to bez znaczenia.
Wicie wianków okazało się niełatwe, gdyż żółte mlecze z długimi, sztywnymi łodyżkami już przekwitły. Zasiadłyśmy na kocyku wokół polnych kwiatów i wspólnie je przebierałyśmy, próbując ujarzmić niesforne listki, skomponować kolorystycznie płatki i połączyć łodygi na wzór kręgu w jakiś trwały sposób.

W tych wszystkich czynnościach było coś pradawnego, ludowego, jednoczącego.
I nie oszukujmy się, na co dzień nasze dłonie prędzej smyrają klawisze telefonu i skrolują ekrany niż wiążą wianki! Mimo braku wprawy w zaplataniu kwiatów, udało się!
Pojawiał się wianek za wiankiem. Każdy inny. Wianki proste i fantazyjne, skromne i z rozmachem, symetryczne i szalone… Jak my!
Ze śmiechem wkładałyśmy je na głowy i… zdumiewałyśmy się, jak bardzo nam w nich do twarzy. Malownicze kompozycje, nawet te najbardziej cudaczne (ba, zwłaszcza te!) jak za dotknięciem magicznej różdżki, przemieniały nas w rusałki, wydobywały nasze wewnętrzne piękno, eksponowały blask oczu, podkręcały kobiecość, w jej najdelikatniejszej i najczulszej odsłonie.

Ognisko płonęło, kiełbaski skwierczały na kijkach, ziemniaki opiekały się w popiele, a my odgrzebywałyśmy z zakamarków pamięci kolonijne i harcerskie piosenki.
A gdy nieco pojadłyśmy i pośpiewałyśmy, ruszyłyśmy do wspólnego tańca wokół ogniska.
Wirowały wianki, wirowały pukle włosów, klosze sukienek owijały się wokół łydek, dłonie wybijały rytm, biodra się kołysały, a bose stopy zanurzały się w trawie i uziemiały się.
Tego wieczoru przynależałyśmy do natury, do rodu Słowianek, do kręgu wszystkich kobiet świata.
Kobiecość jest subtelna i delikatna jak płatki kwiatów, a jednocześnie pała ogromną siłą.
Ania pokazała nam ją skacząc jako pierwsza przez ognisko. Kilka dziewczyn wnet ruszyło w jej ślady.
Mnie zabrakło odwagi i śmiałości. Szkoda! Teraz żałuję. Powinnam była skoczyć. Spalić swoje słabości, lęki, zadawnione rany.

Dziewczyny skakały lekko, z krzykiem, śmiechem i było w tym coś szalenie uwalniającego.
Skakały w lepszą przyszłość, zostawiając za sobą to, co już im nie służy.

Jedna z naszych koleżanek przez miniony rok zmagała się z chorobą nowotworową. Na zeszłorocznym czerwcowym spotkaniu siedziała na krzesełku, okryta kocem, już w trakcie chemioterapii, z uśmiechem na twarzy (bo ona jest bardzo dzielna), ale z przerażeniem w sercu.
A teraz ta wspaniała dziewczyna przeskakiwała ogień!
W jej przypadku płomienne jęzory urosły do rangi symbolu. Pożerały raka, wizyty w szpitalu, strach i wszystkie objawy uboczne. Nasza przyjaciółka ma co świętować!
Jeszcze bierze leki, ale to już ostatnie podrygi rakowych komórek. Patrzyłam na nią ze wzruszeniem i z podziwem. W zwiewnej sukience z ażurowymi falbanami i zatkniętymi w wianek krwistoczerwonymi gerberami wyglądała pięknie, jak niezłomna wojowniczka i bogini jednocześnie.

To była magiczna noc i mimo, że nie znalazłyśmy legendarnego kwiatu paproci, i tak spłynęło na nas szczęście i bogactwo. Bo czyż nie tym jest zjednoczenie się z czterema żywiołami?
Ogniem, ziemią, powietrzem i wodą, bo tak – na wodę również przyszedł czas.
Tuż przed północą przedefilowałyśmy nad jezioro.

Tam wrzuciłyśmy nasze wianki na wodę, a one unosiły się na ołowianej tafli, w której przeglądał się księżyc i drobne gwiazdy, cedzone przez sito nocy. Po upalnym dniu noc parowała ciepłem. Śmiało zanurzałyśmy nogi w jeziorze. Woda niosła ulgę i świeżość, oczyszczała stopy, masowała łydki, wyciągała z nich zmęczenie i te stosy ciężarów, które dźwigamy każdego dnia.
Woda odbijała śmiech, a ten perlił się bąbelkami i rozprzestrzeniał po lesie.

Obok trwały jakieś równoległe imprezy, jak w każdy ciepły weekend, gdy w ludziach budzi się potrzeba wyjścia z ciasnych murów i spotkań na łonie natury.
Tym sposobem, w naszym lasku, równocześnie bawią się przedstawiciele różnych nacji i kultur: z jednego głośnika dobiega muzyka indyjska, tuż obok lecą hity holenderskie, a zza szpaleru krzewów dolatuje zapach przypraw marokańskich. Ta różnorodność nikomu nie przeszkadza, nikt się nie dziwi i nie złości.

Tym razem my, Polki, odkrywałyśmy nasze pradawne słowiańskie korzenie i wspólnie je polerowałyśmy – na emigracji, na holenderskiej ziemi, pod niebem, które szczęśliwie należy tak samo do wszystkich.

Drodzy Czytelnicy, jeśli kiedykolwiek będziecie mieć okazję uczestniczyć w tego typu spotkaniach, spróbujcie, czasem warto zrobić coś szalonego!