Dużo się u nas dzieje, choć przecież nic szczególnego. Jednak gdy pięć osób mieszka pod jednym dachem, wiadomo, dziać się musi. I to „dzianie się” czasami mnie przygniata! Niby dzieci większe, powinno być łatwiej, tymczasem mam wrażenie, że jest wprost przeciwnie.
I nie wiem, czy to życie stało się bardziej wymagające, czy to mnie z wiekiem brakuje sił i cierpliwości?

Pod choinką znalazłam „Chłopki”. Ucieszyłam się, no ba!
W końcu to proza roku – nagradzana, wałkowana na portalach książkowych niemal do ostatniej kropki.
I, jak dotąd, … przeczytałam zaledwie spis treści.

Zupełnie jakbym się bała tej książki!
Jakby żółta okładka miała mnie poparzyć.
Wyeksponowałam „Chłopki” na regale, jak na jakimś ołtarzu, a jakże! I nic.
Patrzę sobie. Nie czytam, tylko patrzę.

Na okładce kobieta bez wieku, w chustce, waciaku, ugina się pod ciężkimi wiadrami. A nie, sęk w tym, że ona się nie ugina. Choć dźwiga tak wiele to jednak się nie ugina!
Wygląda jak ukrzyżowana. Nawet słońce z tyłu za nią daje efekt aureoli.
Jezus na krzyżu. Albo anioł.

Wybacz, święty Mikołaju, że nie przeczytałam „Chłopek” (jeszcze nie, bo przeczytam, obiecuję)!
Ale tak bardzo się boję, że odkryją moją słabość. Rozhisteryzowane ego.

Bo gdzie mi do nich, do naszych praprapra…?!
Do ich pracowitości, odwagi, dzielności.
I do ich biedowania. Gdzie mi?!

Gdy wspinały się na wyżyny kreatywności łatając dziury w spiżarni, w szafach. Wyczarowały posiłki z niczego, ot jeno z tego, co ziemia urodzi.
Tworzyły odzież ze skrawków materiałów.
Poobracały w dłoniach szydełko, postukały drutami, igłą i, szast prast, cuda powstawały.
Codzienne cuda do ogrzania zmarzniętych ciał.
Gdzie mi do nich, do tych chłopek!

Gdy służyły innym tak bardzo, że dla siebie sił im nie starczało. I śmiałości.
Ba, one nie miały zwyczaju, nawyku, by o sobie myśleć. Zawsze tylko o innych.

Zaharowywały się w polu, w gospodarstwie. W największej spiekocie nie pozwalały sobie na omdlenie, zimą traciły czucie w odmrożonych czubkach palców.
Siłaczki.

Do tego stopnia siłaczki, że mam opór, by o nich czytać.
Bo co? Bo obnażą moją słabość? A może…bo przygniecie mnie współczucie?
Albo inaczej – okaże się, że ich zupełnie nie rozumiem.
Co więcej – będę zła, że nosiły te wiadra, nosiły, przekazywały je z pokolenia na pokolenie, a w tych wiadrach były tylko łzy i traumy, które teraz my nosimy i pod którymi się uginamy. Moje kolana też się łamią, nadgarstki omdlewają – choć nie mam powodów.
Nie mam, no przecież nie mam! Wprost przeciwnie.

Dziś rano znajoma kobieta powiedziała mi komplement. A mnie zamurowało.
Bo to była ledwie znajoma. Bo sytuacja była bezpośrednia, nie przez WhatsApp, lecz na żywo, twarzą w twarz. Bo bezinteresownie. I nie po powierzchni, a głębiej.

I tego głębiej już nie uniosłam. Zamiast się uśmiechnąć, otarłam łzę.
A później, już w mojej ciszy, łzy płynęły mi ciurkiem, jak z nieszczelnego kranu.
I tak sobie myślę, że może to wina „Chłopek” była?
Nieprzeczytanych, a jednak stojących na ołtarzu. Ukrzyżowanych.

Co takiego przekazały mi w tych wiadrach, że noszę to głęboko w sobie?
Jakaż to spuścizna?
Zalepiłam ją po omacku, poowijałam sznurkami, jak tam umiałam, bo bez tego zabezpieczenia nie przetrwałabym tylu lat.
A ona rozpycha się w tym kokonie. Chce zerwać nitki, pohulać, przejąć władzę nade mną. Wtedy płaczę.

Czytaliście „Chłopki”?
Jeśli tak, to powiedzcie mi, że nie są takie straszne, jak mi się malują.