Jutro ruszam w drogę. Choć jeszcze to do mnie nie dociera.
Denerwuję się, stres wręcz się we mnie rozpycha łokciami.
Posłucham nawoływania mojej Dzikiej Dziewczynki.
To określenie z „Czułej Przewodniczki” Natalii De Barbaro.
Koleżanka podarowała mi tę książkę. Czytałam ją dawno temu, ale wciąż pamiętam ścisk w gardle podczas lektury.
Moment „rozpoznania”: o, to o mnie!, mam tak samo, ja też! – gdy strona po stronie odkrywałam w sobie cząstki Potulnej, Kobiety Zafoliowanej, Serdecznej, Męczennicy i właśnie tej Dzikiej Dziewczynki, którą – może z wiekiem, może z rolą mamy – przeważnie w sobie tłamszę.
Jakby wystarczyło, że mam w domu dwie „dzikie dziewczynki” do zaopiekowania: Iskierkę i Okruszka. Plus „dziki synek” do kompletu. 
W takim towarzystwie moja dzika dziewczynka przegrywa na samym starcie.
Ostatnio przeczytałam „Przędzę”, drugą książkę Natalii De Barbaro.
Przepiękna! Aż chce się głaskać okładkę i strony z wdzięczności za tę wiedzę, za metafory, obrazy, za zrozumienie.
Przędza, bo życie przypomina tkaninę, zaplataną z różnych nitek.
Wielobarwnych. Uśmiechniętych pomarańczy, romantycznych różów, kojącej zieleni, ale i wściekłych kolorów, krzyczących z bezsilności i rozpaczy.
Chciałoby się w aksamity i muślin, a tu na co dzień jest bawełna!
Raz nitka podskakuje wesoło za igłą, raz zrywa się, plącze i mechaci.
Ostatnio spotkałam się z określeniem „nażyj się”.
Nowy wyraz, przynajmniej dla mnie. Po początkowym „co zacz?” szybko się we mnie zadomowił. Pięknie wypełnia lukę w słowniku, subtelnie oddaje rzeczywistość.
„Nażyć się” to nie to samo co żyć i pożyć sobie.
Nażyć się to żyć świadomie i uważnie.
Z pokorą przyjmować, co przyniesie dzień. Nawet jeśli podsunie nam nitki bure i rwące. Takie, które pokaleczą palce, rozorają skórę.
Jednak i one przeminą. Za jakiś czas znów pochwycimy aksamity i muśliny.
Na szczęście w to wierzę.
I właśnie teraz postanowiłam „nażyć się”.
Zadbać o tę moją stłamszoną Dziką Dziewczynkę.
Dotąd programowałam się na tryb „obowiązki”. Nie ośmieliłabym się poszukać za siebie zastępstwa w pracy; nie dokończyć zaczętego projektu i przekazać go komuś innemu.
Nie pamiętam również , kiedy zostawiłam Igotatę i dzieci samych na dziesięć dni.
Chyba nie było takiej sytuacji.
Jutro wyruszam na camino. Pielgrzymi szlak świętego Jakuba.
Rano wsiądę w samolot do Porto. Tam spotkam się z organizatorką wyprawy (też „czułą przewodniczką”) i drugą uczestniczką. Więcej chętnych się nie zgłosiło, idziemy w trzy.
Zanim wyruszymy w drogę, spędzimy dzień nad oceanem w Viana de Castelo.
Potem będziemy już wędrować, z plecakami na plecach, z Querense do Santiago de Compostela.
Łącznie przejdziemy 110 km – niby niedużo – minimum, by zasłużyć na compostelkę certyfikat pielgrzyma. Jednak dla mnie… dużo!
Bo dużo zostawiam za sobą. Bo żeby w ogóle pomyśleć o tej wyprawie, dużo musiałam pokonać: oporu w sobie, zewnętrznych przeszkód. Dużo, dużo…
Będziemy nocować w klasztorze i w schroniskach dla pielgrzymów alberguach.
Buty czekają gotowe do marszu. Plecak spakowany.
Minimalistycznie, by wpasować się w wymiar samolotowego bagażu podręcznego.
Poza tym przecież będę go codziennie dźwigać.
W środku śpiwór, ręcznik, legginsy, mydło, szczoteczka do zębów.
Ciuchy przeciwdeszczowe, bo w Galicji ma padać cały tydzień (taka ironia losu, podczas gdy w Holandii, zwykle deszczowej, właśnie świeci słońce).
Mój plecak jest mały (20 l), ale znajdzie się w nim miejsce też na Wasze intencje.
Dawajcie. Poniosę.
Zaniosę przed ołtarz świętego Jakuba.
Ps. I usprawiedliwiam się: przez półtora tygodnia nie będę wrzucać nic nowego na blog. Więc nie zaglądajcie. No, chyba że Okruszek zechce coś napisać albo może Igotata poczuje potrzebę wylania żalów na klawiaturę? Za to nie ręczę.
Natomiast swoimi wrażeniami (i przygodami) podzielę się po powrocie.
Dbajcie o siebie, o Wasze Dzikie Dziewczynki i Waszych Dzikich Chłopaków.
A gdybyście chcieli w międzyczasie poczytać o camino, polecam Wam wspomnienia Uli H. z bloga Nie tylko kartki.
Dzieciaki i wiatraki 
No kochana, co za wiadomośc!
Trzymam mocno kciuki za udaną wyprawę i podziwiam za podjęcie takiego wyzwania!
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Dziękuję! 🙂
PolubieniePolubienie
Wyprawa na pielgrzymi szlak świętego Jakuba z pewnością będzie niezapomnianym doświadczeniem. Ale nie martw się, nawet „dzika dziewczynka” potrafi poradzić sobie w trudnych sytuacjach. Cieszę się, że zdecydowałaś się na „nażycie się” i postanowiłaś zadbać o siebie w tej podróży. W końcu czasem trzeba sobie pozwolić na odrobinę egoizmu i przyjąć, że życie to nie tylko obowiązki, ale także chwile, które warto przeżyć świadomie i z uśmiechem 🙂
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Pięknie to ująłeś. Dziękuję! 🙂
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Szacunek wielki dla Ciebie Igomamo…
Stokrotka
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Ach, Stokrotko! 🙂
Dziękuję! 🙂
PolubieniePolubienie
Ogień! To jeden z moich celów. Mam nadzieję, że w czasie pielgrzymowania Otrzymasz to, co dla Ciebie najcenniejsze.
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Bardzo dziękuję!
Otrzymałam. 🙂
Trzymam kciuki, by udało Ci się spełnić marzenie.
PolubieniePolubienie
Dopiero teraz nadrobilam juzne niedoczasowe zajecia (to u mnie staly punkt zyciowego programu 😉 – za duzo wyzwan i zainteresowan mam) i widze, ze…nie spoznilam sie z pisaniem, bo i tak nie odpiszesz 😉 swietny pomysl – i wyzwanie – z ta pielgrzymka. Wszystko opisz. Ja bym nie dala rady juz chodzic wiecej niz jakies 5km dziennie, a potem nie moc sie ruszac przez 2 dni, tak wyszlo. Do tego jestes w przepieknej Portugalii – smkowity kasek podrozniczy (mimo deszczu 😉 ). Co do bycia Dzika Dziewczynka – no jest w kazdej z nas taka dziewczynka, tylko czasem nie jest wypuszczana, zeby sie pobawic. Ja, mimo wszystko, jestem mocno pod wlos i Dzika Dziewczynka, ktora buntowala sie przeciw tatowymi zakazami a zywila sie pozwolenstwami Mamy, ktora na szczeke brala moje wszystkie glupie pomysly. Tzw dorosle tez butem przygniata DD, ale grunt sie nie dac!! Mam nadzieje, ze wrocisz pelna wrazen i ciekawych przepisow 😉 ja -> jade gdzies, cos jem, wpadam w dziki zachwyt, wracam do domu i zameczam domownikow/domownika probami odtworzenia. hehehe ORAZ ale w sumie przede wszystkim – mam nadzieje, ze buty byly wygodne!!!!!
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Dziękuję Krysiu. 🙂
Wróciłam pełna wrażeń. Moja Dzika Dziewczynka mogła w końcu wyjść z ukrycia i trochę pohasać. 🙂 Tym bardziej, że miała wygodne buty. 🙂
PolubieniePolubienie
iech hasa w tych dobrych butach, bo hasania NIGDY nie za duzo!!
PolubieniePolubione przez 1 osoba
🙂
PolubieniePolubienie
Witaj Kochana ! Cieszę się Twoją radością i zapałem do rzeczy wielkich ! Gratuluję decyzji o wędrówce ! Bardzo mi miło, że wspomniałaś o moim Camino :)) Ale jak to się stało, że ja nie poznałam jeszcze „Czułej przewodniczki” ? Muszę to koniecznie nadrobić ! Ściskam i pozdrawiam :))
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Warto, Ula.
Myślę że „Czuła przewodniczka” spodobałaby Ci się. 🙂
A o Twoim camino jak mogłam nie wspomnieć? 🙂
Taka piękna wyprawa, czytałam z przyjemnością i… obudziłaś moje tęsknoty. 🙂 Uściski.
PolubieniePolubienie