I już! Wróciłam z camino. Buty się sprawdziły.
Nie obtarły stóp, doprowadziły do celu. Twardymi podeszwami stemplowałam drogi szutrowe, kamienne, asfaltowe. Wzdłuż lasów i pól. Szłam po chodniku, po skałach, po trawie, po błocie, a nawet i po wodzie, gdy ścieżka zmieniała się w rwący potok.
Plecak, ledwie dwudziestolitrowy a przecież zmieścił wszystko, co było mi niezbędne.

Niczego mi nie zabrakło. Choć w domu gromadzę masę „przydasiów”, okazuje się, że tak naprawdę potrzebuję niewiele.

Przez cały ubiegły tydzień byłam „peregriną”, pielgrzymem, pielgrzymką.

Szłam szlakiem Via de la Plata, a właściwie jego małym fragmentem, odcinkiem od miasta Ourense do Santiago de Compostela – miejsca w północnej Hiszpanii, gdzie znajdują się relikwie i grób świętego Jakuba Starszego, apostoła.

Na pielgrzymiej drodze nie potrzeba mapy. Całą trasę znaczą żółte strzałki.

I muszle – białe, falbanami prążków rozkładające się jak poły peleryny, która otula i chroni. Wystarczy zaufać.

Można pielgrzymować samemu, można z rodziną, z przyjaciółmi czy znajomymi – ja zdecydowałam się na moje (pierwsze) camino w towarzystwie czułej przewodniczki Marty i współpielgrzymowiczki Basi, również czułej .
Zabawna sprawa, z Basią wcześniej się nie znałyśmy, choć – jak się okazało – obie mieszkamy w Holandii.

Nasza kameralna wyprawa przypadła poza sezonem turystycznym i pielgrzymim i tę „pozasezonowość” odczuwałyśmy również na szlaku.
Szłyśmy praktycznie same, otoczone głosami natury. Niekiedy wręcz miałam wrażenie, że znalazłam się na pustyni, mimo bogactwa i bujności przyrody.
Ale to była dobra pustynia, potrzebna.

Innych pielgrzymów zaczęłyśmy spotkać dopiero w dwóch ostatnich dniach naszej wędrówki, tuż przed Santiago, gdzie szlaki spotykają się i łączą w jedno.

My też połączyłyśmy się duchowo.
Z Martą i Basią różniłyśmy się charakterem, temperamentem, sytuacją życiową, a jednak szybko, i jakoś tak naturalnie, się zaprzyjaźniłyśmy.
Jedna droga, te same posiłki i wspólne noclegi sprzyjały rozmowom i zwierzeniom.

W czasie tego jednego tygodnia śmiałam się tak szczerze i z głębi jak… nie pamiętam kiedy. Ale bywało też, a jakże!, że uśmiech bladł i w oczach łzy kręciły się jak sprężynki.
Targały nami emocje i pozwoliłyśmy sobie na komfort nietłumienia ich.

Uczyłyśmy się siebie i od siebie nawzajem.
Moje towarzyszki okazały się być bardzo charyzmatycznymi, silnymi, a przy tym radosnymi osobami. Martę podziwiałam za odwagę i spontaniczność, Basię za poczucie humoru i szczerość. Obie – za ciepło i czułość. 🙂

Miałyśmy swój cel i swoje intencje. Każda własne, inne.
Ja moje zamknęłam w kamyku. I niosłam w plecaku kilometr po kilometrze, by ostatecznie złożyć kamień na murku przed katedrą. Podarować jak prezent. Lub zostawić jak niechciany balast.

Ale w camino nie chodzi tylko o cel – o dojście do katedry z figurą Jakuba Apostoła, o dojście w porę na nocleg do schroniska dla pielgrzymów i zameldowanie się w albergue. Nie!

Gdyby o to chodziło, wsiadłabym w Porto do autobusu i pojechała bezpośrednio do Santiago.

Tyle że wtedy nie doświadczyłabym drogi. Nie rozsmakowałabym się w niej, nawet jeśli jej smak momentami piekł goryczą i szczypał gardło.

Przed wyruszeniem na szlak  Marta uroczyście wręczyła nam muszle świętego Jakuba oraz paszporty pielgrzyma, w których każdego dnia zbierałyśmy pieczątki w przydrożnych kościołach, kafejkach, noclegowniach.

Tak zaopatrzone dałyśmy się prowadzić naszej przewodniczce, strzałkom i naszym stopom, które odmierzały krokami swoisty, niekończący się różaniec.
Stopami rozmyślałyśmy, medytowałyśmy, modliłyśmy się, śpiewałyśmy.
Stopami też milczałyśmy.

Przyjmowałyśmy do siebie wszystko, co po drodze.
Wierzyłyśmy, że wszystko jest po coś.

Zaznałyśmy najróżniejszej pogody. I co to była za pogoda, jejku!
Pierwszego dnia deszcz niemalże siekał nas na kawałki!

W ortalionowych spodniach i kurtce jeszcze jakoś go znosiłam.
Niestety, dałam się zwieść słońcu, które na moment wyszło zza chmur.
Wtedy pełna złudnej nadziei na poprawę pogody, zdjęłam niewygodne „brezenty” i … dopiero mi się oberwało za naiwność! Deszcz zagrał mi na nosie.
Nagły, gwałtowny –  przemoczył mnie do szpiku kości.
Mokre getry oblepiły mi nogi, mięśnie drżały, a zęby dzwoniły w rytmie przemoczonych kroków.
Solidnie zmarzłam.

A było się nie rozbierać! 😉

Jednak z każdym kolejnym dniem pogoda łagodniała. I całe szczęście.
Czasem świeciło nam słonko, czasem wiatr wypychał rękawy kurtek.
A, i nawet grad ostukał nas igiełkami!

Szłyśmy w świetle dnia, szłyśmy w delikatnej ciemności, jaka spowija niebo tuż przed wschodem słońca lub tuż po zachodzie.
Mijałyśmy mieszkańców wiosek, pasterzy wyprowadzających krowy, robotników przy pracy.

Czasem ktoś pomachał nam z okna, zatrąbił klaksonem samochodu lub pozdrowił zza płotu ogrodu słowami: Buen Camino! Dobrej drogi!

Podziwiałyśmy krajobrazy: szczyty gór majaczące na horyzoncie, eukaliptusowe lasy, śródziemnomorskie gaiki.
Zachwycałyśmy się roślinnością: kwitnącymi oleandrami, magnolią, drzewkami cytrusowymi obwieszonymi kulami dojrzałych owoców.

Zwracałyśmy uwagę na architekturę.
Na stare rzymskie kościółki i kapliczki, tak podobne jakby powycinano je z jednej matrycy.
Na wioski z kamiennymi murami, gdzie ktoś jeszcze mieszka i ktoś już nie mieszka.

Nasz dziarski krok, niczym echo, odbijał od kroków pielgrzymów, którzy szli tędy przed laty: monarchów, hrabiów, żołnierzy napoleońskich, ludzi świętych i zwykłych. Biednych i bogatych.

Zaszczytem było stąpanie po ich śladach, dołączenie do tej wielopokoleniowej, historycznej społeczności.

Zauważyłam, że podczas drogi cieszyły mnie małe rzeczy: zdjęcie plecaka z ramion, poluzowanie sznurówek butów, rześkie powietrze, zieleń liści, krótki postój na łyk wody, uśmiech przechodnia, jego pozdrowienie, ptasi trel, nie wspominając o takim luksusie jak pajda galicyjskiego chleba, degustacja lokalnego cydru czy kolejna pieczątka w paszporcie.

Ale żeby nie pudrować rzeczywistości, przyznam się Wam, że zmagałam się też z lękiem. Odkryłam, że boję się dużych psów, biegających samopas po wsi.
Raz kilka sporych rozmiarów “burków” zagrodziło nam drogę polegując na całej jej szerokości. Musiałyśmy ich ominąć, bo nie było innego przejścia.
Na nasz widok psy podniosły się zaciekawione. Jeden warknął i wystawił kły. Wiedziałam, że mam zachować spokój, że nie wolno mi biegać i wpadać w panikę.
I powiem Wam, że było to dla mnie mega trudne!
Łzy płynęły mi ciurkiem, chciałam się wycofać. Gdyby nie spokój, rozwaga i opanowanie moich dzielnych towarzyszek – prawdopodobnie nie pokonałabym tego odcinka. W tym miejscu odpadłabym z gry.

Bo camino jest trochę jak gra.
Zaliczasz kolejne etapy, przechodzisz na następny level.
I mierzysz się z przeszkodami – tymi na zewnątrz jak: deszcz, grad, długi dystans, zalana droga czy choćby te moje psy, ale też tymi wewnątrz, co siedzą głęboko w tobie: twoimi przekonaniami i ograniczeniami.
Moimi, było chociażby wyruszenie w podróż bez rodziny. Tęsknota za bliskimi, za domem, nieznajomość języka hiszpańskiego, zmęczenie, niedobór snu…

Jednak cały czas wiedziałam, że na końcu gry czeka mnie nagroda.
I czekała. Ogromne wzruszenie, gdy dotarłyśmy do katedry.

Gdy zobaczyłam misternie zdobiony ołtarz, posrebrzany sarkofag z relikwiami świętego Jakuba.
Gdy symbolicznie dałam Mu uścisk, obejmując jego figurę.

Gdy zapaliłam świeczkę ofiarną.
Gdy pomodliłam się za wszystkich, którym obiecałam modlitwę i za tych, którym nie obiecywałam.
Gdy w końcu mogłam odłożyć „mój” kamień.
I gdy otrzymałam “Compostelę” – certyfikat ukończenia Camino de Santiago.

Pożegnałam się z Martą i Basią.
Wróciłam do Holandii. Wyprałam caminowe ciuchy, ulotnił się zapach hiszpańskiego powietrza. Game over?
Nie. Bo choć nasze Camino Santiago dobiegło końca, to nadal trwa camino życie.
Bo życie to niekończąca się podróż.
A my pielgrzymujemy w swojej codzienności.

Ps. Kochany Czytelniku, gdyby zamarzyła Ci się podobna wyprawa, jak opisana powyżej, a obawiasz się podróżować w pojedynkę – polecam Ci czułą przewodniczkę Martę, która, jak sama określa, jest naznaczona kaminozą, czyli uzależnieniem od camino: gdy kończy jedno, już myśli o następnym.
Skompletowała kobiecą ekipę na kwiecień i maj, ale – uwaga! uwaga! – zbiera grupę mieszaną na czerwiec. A potem na wrzesień i październik i tak dalej, i tak dalej.
Najlepiej sami zajrzyjcie na Jej social media.

(* post nie jest sponsorowany, po prostu dzielę się dobrem).