„Cudze chwalicie, swego nie znacie”. To przecież o nas. 😉
Nasza piątka mieszka w Holandii, więc jakoś tak naturalnie na blogu skierowaliśmy reflektory na kraj Rembrandta, przynajmniej takie było założenie, bo później życie je zweryfikowało. Okazało się, że jeśli w Holandii mieszkasz, to już jej nie zwiedzasz, raz: nie masz na to czasu, dwa: wierzysz, że czas znajdzie się zawsze, czyli… nie dziś, potem.

Tym sposobem, na blogu, samo życie przesunęło strumień światła na codzienność: głównie emigracyjną i rodzicielską.
Tym sposobem rubryka „zwiedzanie” przestała się ograniczać do Holandii i objęła również nasze inne wędrówki.
Planując tegoroczne wakacje stwierdziliśmy z Igotatą, że… – jak w przytoczonym wyżej powiedzeniu – przemierzamy różne zakątki, a tak naprawdę nasze dzieci nie znają Polski.
To znaczy znają głównie dwa okręgi, zakreślone wokół mieszkania dziadków, jednych i drugich, oba na Pomorzu.
A przecież Polska to nie tylko lasy, jeziora, Bałtyk, ale też góry. Góry, nasze góry!
Góry, których w Holandii nie uświadczysz.
Zdecydowaliśmy zatem, że tydzień urlopu spędzimy w Karkonoszach.

Padło na Karkonosze ze względów osobistych – w tamtych rejonach jest pochowana moja babcia, którą dzieci dobrze pamiętają. Chcieliśmy zapalić znicz na jej grobie, odwiedzić jej dawny dom, odbyć trochę taką podróż sentymentalną, a przy okazji pokazać dzieciom zupełnie inny krajobraz.
Karkonosze nadadzą się idealnie na pierwszy raz w górach, sprawdzą się dla piechurów takich jakich my, czyli żadnych, na co dzień stąpających po ziemi płaskiej jak stół do ping-ponga.
Pozwolą gór doświadczyć i w widokach się rozsmakować. To nam wystarczy.

I tak to spędziliśmy tydzień w Szklarskiej Porębie Dolnej, najstarszej części miasta, mniej turystycznej. Naszą bazą był gościniec „Jaś”, który polecamy, o ile lubicie miejscówki spokojne, kameralne, bardziej przyjazne portfelowi niż hotele. W „Jasiu” niczego nam nie brakowało, a dodatkowo serwowano pyszne śniadania i obiadokolacje: kalorie stracone na szlaku, odzyskiwaliśmy na stołówce (bilans wyszedł na plus).

Gdy przybyliśmy do Szklarskiej, wysiedliśmy z samochodu i omietliśmy  wzrokiem zalesione szczyty – ja nie kryłam zachwytu, za to Groszek stwierdził: „A ja myślałem, że góry są wyższe”. Uśmiechnęłam się pod nosem. Sześć lat temu wspinałam się na Śnieżkę z bratową, swoje pamiętałam.
Wiadomo Sudety nie dorównują wzrostem Tatrom, ale nie dajcie się zwieść ich (pozornie) łagodnym, zielonym zboczom – potrafią wędrowca nieźle zmęczyć,  wręcz sponiewierać. Cierpliwości, Groszku, twoje małe górki jeszcze pokażą, na co je stać. I pokazały!

Może akurat nie starszakom, bo Groszek i Iskierka kondycyjnie okazali się najtwardszymi zawodnikami w naszej ekipie, ale mnie i Okruszkowi już tak (Igotata też dawał radę, co sprawiedliwie mu oddaję).
Przez tydzień pobytu w Karkonoszach zdążyliśmy: nieźle się zmęczyć, opalić (słońce nadrabiało deszczowy lipiec, więc grzało na ful), już w drugim dniu skręcić nogę w kostce (to ja!) i potem kuśtykać do końca turnusu, zboczyć ze szlaku, zgubić się w lesie, słuchać dziwnych jęków w leśnych krzaczorach i zgadywać, czy czatuje tam głodny wilk, czy niedźwiedź; wejść do opuszczonej chaty, z pełnym wyposażeniem, ale z z walącym się dachem i zastanawiać się, jaki los spotkał jej mieszkańców; iść o zmierzchu po torach (czynnych) w ciemnym tunelu i… nie bierzcie z nas przykładu, nigdy!
A o szczegóły nie pytajcie.

I pozwólcie, że nie będę się mądrować i udawać, że pamiętam nazwy szlaków, którymi podążaliśmy. Nie będę rozwodzić się nad ich malowniczością i pięknem roślinności, bo bywało tak, że skupiałam się jedynie na własnych krokach.
Ze wzrokiem wbitym w ziemię stawiałam jedną stopę na kamieniu, potem drugą na drugim i tak przesuwałam się z kamienia na kamie – w stałym, w miarę  dobrym tempie, którego Igotata bezlitośnie pilnował.
Brakowało czasu na uważność i delektowanie się widokami. Ba nawet napić się wody nie było kiedy.  A słońce wypalało mózg i… uprzejmość.

Na szczęście Okruszek miał przy sobie notesik, w którym zbierał pieczątki ze schronisk i to był dobry pomysł, polecam. Nie dość że takie zdobyczne pieczątki cieszą i motywują, by je zdobywać, to pozwalają pamiętać miejsca, nazwy, wysokości szczytów. No i poświadczają, że na te szczyty trafiliśmy.
Posłużę się teraz notesikiem Okruszka i uporządkuję, gdzieśmy w tych górach byli.

Złoty Widok

Pierwszy spacer na rozgrzewkę, by rozruszać się po podróży, nacieszyć oczy świeżymi górskimi widokami, nasycić płuca rześkim powietrzem i rozbudzić w sobie apetyt na więcej. Więcej wspinaczki i więcej widoków.
Po drodze – oczywiście próby rozchybotania Chybotka, a na deser Wodospad Szklarka.

Szrenica – 1361

Na szczyt wjechaliśmy wyciągiem narciarskim, za to później przeszliśmy trasę do stacji przekaźnikowej, w dół Śnieżnych Kotłów, obok śnieżnych stawków i nieco wyżej do schroniska „Pod Łabskim Szczytem”, a potem powrót pieszo do Szklarskiej Poręby.

Wodospad Kamieńczyka

Klasyk, którego nie trzeba przedstawiać. Wystarczy podziwiać. Trzypoziomowy, z jaskinią ukrytą, zwiedzany w hełmach.

Zbójnickie Skały

Zakręt Śmierci

Wysoki Kamień – 1058

Ostatnia trasa, pożegnalna, idealna przed czekającym nas kilkugodzinnym siedzeniem w aucie. Ostatnie spojrzenie z góry i powrót na niziny.
Dobrze nam znane niziny, na których toczy się nasza codzienność.