Ostatnio zrobiło się u mnie na blogu słodko jak w sklepie z landrynkami.
A wiadomo, nadmiar słodyczy każdego może zemdlić. Było o przebytej kolędzie, wspólnie spędzonych świętach, polskiej szkole… Ostatnio pisałam też o młodych ludziach, którzy kierują się w życiu dekalogiem…

Można by pomyśleć, że jestem „super woman”. Religijna, patriotyczna, wzorcowa pani domu, zapatrzona w dzieci i męża. O tak! Prawdziwa „matka Polka”, choć przecież w Holandii. Gdy jedna Czytelniczka napisała mi o swoich obawach związanych z rolą mamy, starałam się przekonać ją, że macierzyństwo nie boli, a wprost przeciwnie.
Przedstawiłam sielską wizję rodzicielstwa – jako nowego rozdziału w życiu; rozdziału pełnego miłości, wzruszeń, przygód… Byłam naprawdę przekonana o słuszności swoich słów. To przecież tak pięknie brzmi: „rodzina jest dla mnie świętością”, prawda?

Przez kilka dni chodziłam po domu w aureoli, którą notabene sama sobie na głowę wsadziłam. Nic tylko zdjęcie zrobić, w ramkę oprawić i powiesić na ścianie, jako wzór cnót do naśladowania dla innych matek. Pewnie obrastałabym w dumę i pychę aż do dzisiaj, ale los spłatał mi figla!
W czasie wieczornej toalety, spojrzałam w lustro i od razu zauważyłam brak mojej matczynej korony. Zwierciadło drwiło ze mnie. Poczułam się jak w salonie śmiechu w wesołym miasteczku. W szklanej tafli widniała moja skurczona do rozmiarów krasnoludka postać i zdeformowana twarz. Och, niedobrze! Zaniepokoiłam się nie na żarty. A wtedy lustro przemówiło do mnie tymi słowami:

-Hej, matko Polko, no i gdzie twoja korona? Poza włosami w nieładzie, które dawno nie znały fryzjerskiego cięcia, nic szczególnego na twej głowie nie widzę. Może ewentualnie jakieś siwe pasemko by się znalazło… I co masz taką skwaszoną minę?
Skoro jesteś bohaterką wspaniałego rozdziału życiowej powieści zwanej macierzyństwem, powinnaś się uśmiechać od rana do wieczora.
Czemu na twojej twarzy brakuje oznak szczęścia? Rano stajesz przede mną zmęczona, z podkrążonymi oczami i z miną jak po zjedzeniu cytryny. A wieczorem nie jest nic lepiej! Znów muszę oglądać twe zaniedbane, niemal zbolałe oblicze cierpiętnicy.
I ty jesteś szczęśliwa? Kogo chcesz okłamać? Ładnie to tak uczciwych ludzi w błąd wprowadzać?
Jak lubisz słodycze, to zwijaj swój kram i załóż sklepik z landrynkami!
Tam wszelka słodkość będzie jak najbardziej pożądana…

Tutaj lustro zamilkło i wróciło do swej poprzedniej znieruchomiałej postaci.
W pierwszej chwili pomyślałam, że mam halucynacje wskutek chronicznego niewyspania.
A w drugiej… ze skruchą przyznałam zwierciadłu rację.

Rzeczywiście nadaję się do sklepu z cukierkami. A macierzyństwo na pewno nim nie jest! Oszukuję Czytelników i okłamuję samą siebie. Uwierzyłam w lukrowane słówka.
Upiekłam ciasteczka z komplementów.
Częstowałam czekoladkami z czułych słówek.
Serwowałam muffinki nadziewane dobrymi radami. ..

I tak było mi przyjemnie słodko aż do wczorajszego wieczoru, gdy to rozmowa z lustrem przywróciła nieco rozsądku, a wyrzuty sumienia nie pozwalały zasnąć.
Chciałam śnić karmelkowe sny o pulchnych dziecięcych stópkach.
Pragnęłam marzyć o różowych sukieneczkach i snuć fantazje o błękitnych pajacykach…

Nic z tego! Matko Polko, choć w Holandii, stań w prawdzie! Porzuć kłamstwa! I nie chowaj się pod kołdrą, bo to nie pomoże zagłuszyć mowy lustra…

Nie było innego wyjścia. Musiałam wyjść spod pierzynki przypominającej bitą śmietankę i spojrzeć jeszcze raz w zwierciadło. Pokazać prawdę o macierzyństwie.
Pozbyć się lizaków i batoników.

Zabrałam się do pracy i stworzyłam swoją subiektywną listę „macierzyństwa grzechów głównych”. Pokażę Ci ją, ale pamiętaj, że to tylko moje prywatne spostrzeżenia.
Każda mama umieściłaby w swoim spisie coś innego.

Moja lista: 7 rzeczy, których nie znoszę w macierzyństwie

1. Bałagan – Lubię żyć w świecie uporządkowanym. Ład w otoczeniu korzystnie wpływa na moje samopoczucie. Gdy mam czysto w mieszkaniu, gdy książki równo stoją na półkach, gdy w szafach ubrania leżą w pięknych stosikach – to czuję spokój i harmonię.
Mam lepszy nastrój, chętniej zabieram się do pracy, efektywniej wypoczywam.

Jednak odkąd zostałam mamą, wciąż współegzystuję z nieporządkiem. Sprzątam, a efektów jakoś nie widać.
Nie próbuj, więc, przyjść do mnie znienacka!
Twoja niezapowiedziana wizyta dodatkowo mnie zestresuje. Będę cię przepraszać za brak porządku. Będę się tłumaczyć, że tak właściwie to było czysto, ale dzieci jadły śniadanie i rozsypały płatki. Najmłodszy bąbelek pił z kubka i rozlał sok. Wytarłam plamę, ale nie zdążyłam umyć na mokro całej podłogi. I te wszędobylskie zabawki! Nasza maleńka córcia wyjmuje rzeczy z półek i rzuca na podłogę. Otwiera pudełka z grami, wysypuje zawartość i sprzątamy, oczywiście, ale czasem zdarza nam się przeoczyć jakiś pionek lub kostkę. I to właśnie na nią przed chwilą nadepnęłaś! Przepraszam, nie myśl, że jestem flejtuchem. Gdybyś mnie odwiedziła w erze przed dziećmi, zobaczyłabyś, jaka byłam zorganizowana i jak dbałam o czystość w mieszkaniu. Aż błyszczało!

Tylko teraz wszystko tak się zmieniło…
Tylko teraz mam problemy z poskramianiem bałaganu.
Tylko teraz już nie daję rady…

2. Niewyspanie – Z natury jestem śpiochem. Aby czuć się wypoczęta, potrzebuję dużo snu; zwłaszcza w sezonie jesienno – zimowym upodabniam się do niedźwiadka.
W poprzednim rozdziale mojego życia, przed epoką dzieci, codziennie wstawałam rano do pracy, ale w weekendy lubiłam powylegiwać się w łóżku.

Teraz wydaje mi się, że to było „dawno i nieprawda”!
Możesz mi nie wierzyć, ale moja najmłodsza córeczka przez trzynaście miesięcy swojego życia w całości przespała tylko jedną noc! W pozostałe budziła się, regularnie, co 2 – 3 godziny. Tak było każdej nocy. Budziła się i płakała. Co dwie, czasem, co trzy godziny. A ja budziłam się z nią. Opadałam z sił.
Przez cały pierwszy rok życia małej cierpiałam na chroniczne przemęczenie.
Non stop piekły mnie oczy, pod powiekami czułam piasek, a w głowie słyszałam nieustanny szum. Były dni, gdy wychodziłam z córką na spacer i gubiłam łzy. Zmęczone oczy chyba w ten sposób się oczyszczały.

Aż w czternastym miesiącu życia naszego dziecka, nagle nastała zmiana.
Samoistnie, z dnia na dzień, mała zaczęła przesypiać ciurkiem najpierw 5 godzin, potem całą noc. Jakaż to była ulga! Od razu z mężem odżyliśmy, wróciło normalne samopoczucie, w końcu ziarenka piasku przestały drażnić powieki, zniknęło dudnienie pod czaszką.

Teraz córka ma niecałe dwa latka, zazwyczaj śpi mocno, ale nie jest to regułą. Zdarzają się noce pełne pobudek i płaczu.
A rano, dzień w dzień, pobudkę mamy skoro świt.
Godzina szósta jest normą.
Spróbuj powiedzieć mojej małej księżniczce, że na dworze panuje jeszcze ciemność, że w łóżku jest stanowczo przyjemniej i cieplej, że przecież mamy czas i nie musimy wstawać. Ona i tak wie swoje. I to ona wyznacza reguły gry.
Spróbuj stawiać opór – zaserwuje ci taką dawkę „terapii wrzaskowej”, że sama w te pędy wyskoczysz z łóżka spragniona jedynie odrobiny ciszy.

3. Hałas – Od kiedy zostałam mamą, w moje ciche dni, wtargnęły różnorodne dźwięki, nie zawsze przyjemne.
Jednak od kiedy zostałam mamą trójki pociech, poziom decybeli w domu, często przekracza granice mojej tolerancji.
Lubię muzykę, lubię odgłosy śmiechu czy melodię rozmowy. Uwielbiam tupot dziecięcych stópek. Nie przeszkadzają mi nawet dziecięce piosenki płynące non stop z radioodbiornika. Serio!
Nie znoszę natomiast kłótni! I krzyku. Wrzasku. Wymuszonego płaczu. I nocnych koncertów, gdy bisy rozlegają się niemal do rana.
A moje dzieci mi to wszystko serwują może nie codziennie, ale wystarczająco często, bym czuła zmęczenie, smutek, złość.
Wiem, że sprzeczki między rodzeństwem są naturalne i potrzebne. Dzieci uczą się w ten sposób kontaktów społecznych, ale… jakoś boli mnie widok ściągniętych gniewem twarzyczek. Każdy krzyk boleśnie wdziera się w mój mózg powodując znużenie całym tym macierzyństwem…

4. Monotonne posiłki – W erze „przeddzieciatej” w wolnych chwilach uwielbiałam pitrasić i kucharzyć. Eksperymenty kulinarne były dla mnie najlepszym sposobem na relaks. Kupowałam różne gazetki z przepisami, wertowałam zasoby Internetu w celu znalezienia czegoś wyjątkowego, założyłam specjalne zeszyty do różnego rodzajów potraw. Następnie zaskakiwałam małżonka wymyślnymi daniami. Zawsze szykowałam coś innego. Wciąż testowałam nowe receptury. Na stole pojawiały się kulinarne niespodzianki.
A małżonek uwielbiał moje tarty, sałatki, zapiekanki, przystawki, desery…

A teraz? Gdzie się podziała moja kulinarna pasja?

W erze „dzieciatej” gotowanie stało się codziennym obowiązkiem, wymyślne dania ustąpiły miejsca potrawom prostym, egzotykę zastąpiła monotonia.
Dziś gotuję to, co zjedzą dzieci, choć sama nie przepadam za rosołem, nie lubię krupniku, a zamiast mięsnego kotleta wolę jarskiego. Dzieci dopominają się wciąż o leniwe kluski, placki, naleśniki, spaghetti, schabowe.
Gdy ugotuję zupę z soczewicy, mam gwarancję, że będę ją jadła sama z mężem.
To nic, że mam ochotę na szpinak albo brokuły! Moje potrzeby i smaki zsunęły się na dalszy plan.

Teraz najważniejsze jest, by obiad został zjedzony przez dzieci. I jeszcze, by przemycić w nim jak najwięcej warzyw w taki sposób, by młody konsument nie zorientował się, że coś zdrowego jest na rzeczy, znaczy się  – na talerzu.

Każda matka wszak wie, że gdy dziecko obiadek ładnie zje, to dzień można zaliczyć do udanych. Przepisy na wymyślne zapiekanki, tarty i naleśniki z wytrawnymi farszami dawno trafiły do lamusa!

5. Dres – Wierzę, że istnieją „seksy mamy”, nawet mam książkę o jednej z nich.
Cóż z tego, sama jestem przeciwieństwem matki atrakcyjnej.
Przebywam na urlopie wychowawczym, do pracy nie chodzę, siedzę w domu z małym dzieckiem, więc siłą rzeczy zaprzyjaźniłam się z dresem.
Bo tak mi po prostu wygodniej!

Bo dresowe spodnie nie krępują ruchów, gdy nieustannie biegam za półtorarocznym szkrabem. Ponadto luźny strój fantastycznie maskuje dodatkowe kilogramy, które zostały mi po ciąży. Lekka nadwaga jest efektem ubocznym macierzyństwa. Właściwie nie wiem, skąd się wzięła. W ciąży przybyło mi zaledwie dziesięć kilogramów, zresztą wszystko poszło w brzuszek. Położne chwaliły mnie, że taka szczupła ciężarówka jestem.

Dopiero po porodzie zaczęło się tycie. Karmienie naturalne, braki snu; podjadanie w celu dodania sobie energii, odreagowania stresu, poprawienia humoru.
W rezultacie obecnie ważę tyle samo, co w ósmym miesiącu ciąży.
Dresowe ubranko pomaga ukryć wstydliwą prawdę o matce Polce, choć w Holandii…

Nie zakładam ładnej bluzki po domu, bo szybko byłaby zaplamiona przez małe rączki, które jakimś dziwnym trafem wciąż się brudzą.
A każda mama wie, że dania z marchewki nie boją się prania i lubią zostawiać trwałą pamiątkę na odzieży. Szkoda mi nowej bluzki! Dlatego zakładam starą.

Gdy mnie spotykasz, nie mówisz, że ładnie wyglądam. Bo nie wyglądam!
Oboje to wiemy, więc po co silić się na kurtuazję?
Przestałam się malować. Po co? Szkoda czasu i pieniędzy na kosmetyki.
I tak siedzę w domu.
Przestałam chodzić do fryzjera z prozaicznej przyczyny; po prostu nie mam, z kim zostawić dziecka. Paznokcie maluję sobie sama, ale to syzyfowa praca. Wystarczy, że kilka razy umyję naczynia i już lakier odpada.

Więc taka jestem „matka Polka” – w dresie, bez makijażu, z nijaką fryzurą.
Na szczęście czasowo mieszkam w Holandii, więc specjalnie się nie wyróżniam, wręcz wtapiam się w tło; bowiem Holenderki nie są tak zadbane i atrakcyjne jak moje rodaczki w Polsce.

6. Brak wolnego czasu – Gdy nie masz dzieci, możesz być panią swojego czasu.
Chcesz iść na zakupy, prosta sprawa – ubierasz się, bierzesz torebkę i wychodzisz.
Masz ochotę na plotki z koleżanką, to umawiacie się w dowolnym miejscu i kiedy wam pasuje. Postanawiasz zapisać się na basen. Żaden problem! Kupujesz karnet i regularnie odwiedzasz pływalnię.

Natomiast, gdy masz małe dziecko, każde wyjście z domu urasta rangą do poważnego przedsięwzięcia.
Robię zakupy spożywcze z córeczką w wózku. Nie odważyłabym się jednak jechać z nią do centrum handlowego na „wyprzedaże”.
Po pierwsze, szkoda by mi było dzieciaka. Wizyta w galerii nie sprawi maluszkowi przyjemności, jedynie go umęczy, narazi na mnóstwo niepotrzebnych bodźców.
Zamiast spaceru wzdłuż półek z ciuchami, małe dziecko woli spacer po parku.

Na plotki z koleżanką mogę się umówić… z dzieckiem u boku. I okazuje się, że w czasie tychże odwiedzin nawet kawy spokojnie nie mogę wypić. Nie spuszczam oczu z córki, która z zapałem eksploruje nowe otoczenie i tylko patrzy, jakiej szkody dokonać.

A pływalnia? Musi poczekać do czasu aż najmłodsza pociecha pójdzie do przedszkola. Na razie mogę jedynie pójść na basen z maluchem. Co prawda sama nie popływam, ale chociaż nacieszę się widokiem mojej juniorki, rozchlapującej wodę tłuściutkimi nóżkami!

Odkąd jestem mamą, na nic, nie mam czasu.
Książki leżą odłogiem, kawę przeważnie dopijam zimną.
Czasem tylko czekam aż najmłodsza uda się na południową drzemkę, bo wtedy łapię chwilę relaksu.
Ale tylko chwilę, bo przecież priorytetem jest ugotowanie obiadu, nie wykwintnego, tylko takiego, który zjedzą dzieci.
I jeszcze w tym czasie naczynia trzeba pozmywać, podłogi zamieść, poodkurzać, wstawić pranie, poprasować… Żeby tylko!
Długość drzemki pótoraroczniaka pozwoli mi wykonać tylko część z zaplanowanych czynności. Na resztę przyjdzie pora wieczorem…
Ale wtedy już nie starczy chwil na „sam na sam” z książką i koło braku czasu się zamyka…

Teoretycznie mogłabym „wziąć wolne” od macierzyństwa w weekend; zostawić dzieci pod opieką męża i ruszyć samej na rajd po sklepach, złożyć wizytę w muzeum, pójść do kina, poszwendać się samotnie po ulicach bądź pojeździć w pojedynkę na rowerze.

A jednak siła macierzyństwa jest tak wielka, że każe mi zostać w domu, spędzić wolny dzień z rodziną.
Nie stracić ani chwili z rozwoju moich dzieci.
Bo jak to tak?
Sama będę delektować się sztuką w galerii, a w tym czasie moje dziecko po raz pierwszy zbuduje wieżę z klocków lub powie prawidłowo imię rodzeństwa…
Przegapię wówczas milowy kamień w jego rozwoju, a tego nie chcę.

Czasem traktuję swoje macierzyństwo jak kulę u nogi, a jednak jak jest okazja uwolnienia się od roli mamy, choć na chwilę, to dobrowolnie rezygnuję z takowej możliwości.
Bo nie umiem.
Bo nie chcę.
Bo taka ze mnie „matka Polka”, acz w Holandii.

7. Więcej „grzechów” nie pamiętam w tym momencie…
A nie! Jeszcze wymieniłabym brak możliwości swobodnego podróżowania, zwiedzania zabytków, wyjścia tylko z mężem. Gdziekolwiek. Czy to będzie kawiarnia, restauracja, czy zwykły spacer po mieście – w naszym przypadku nic nie wchodzi w grę.
Bo kto w tym czasie zajmie się naszymi dziećmi?

I jeszcze wspomnę o zajęciach. Nie swoich, bynajmniej.
W domu królują dzieci i ich pasje. Balet, piłka nożna, basen, gimnastyka – wszędzie trzeba je zawieźć i przywieźć. Każde hooby kosztuje.
Twoje zainteresowania matko Polko muszą pójść w odstawkę.
Nie ma na nie czasu, nie ma funduszy.
Nie ma Ciebie…?

Teraz już naprawdę “więcej grzechów nie pamiętam”….
Albo nie chcę pamiętać. I tak za dużo napisałam…

Może Ty, droga Mamo, odważysz się uzupełnić moją listę?

Mam nadzieję, drogie lustereczko, że teraz przestaniesz zarzucać mi kłamstwa i wysyłać mnie do sklepu z landrynkami?

Macierzyństwo, które przedstawiłam nie ma smaku ptasiego mleczka i nie pachnie czekoladowo…
I niestety nie mogę obiecać Ci, że będziesz się nim delektować jak porcją domowej szarlotki.