Jest wtorek. Mój, jedyny w tygodniu, wolny dzień.
We wtorki prowadzam swoją dwuipółletnią pociechę do domowego żłobka, a dwoje starszych dzieci do godziny piętnastej przebywa w szkole.
Hura, zatem mam dzisiaj wolne!
Jestem szczęściarą obdarowaną sześcioma godzinami czasu tylko dla siebie.
Hmm… Czyżby? Ano właśnie!
Tylko w teorii…

Założenie było słuszne: moja mała dziewczynka we wtorki będzie doskonalić kompetencje społeczno – językowe przebywając w towarzystwie dwójki dzieci w zbliżonym wieku, pod opieką niani, natomiast mamusia w tym samym czasie… też będzie doskonalić kompetencje społeczno- językowe! Spotka się z koleżankami, przysiądzie do nauki języka niderlandzkiego i angielskiego…
A dodatkowo zadba o swoje zdrowie (pobiega, pojeździ na rowerze), zatroszczy się o wygląd (czyli z pomocą maseczki stanie do walki ze zmarszczkami), odpocznie (relaks, muzyczka, książka…), może coś zwiedzi (skoro siedzi w tej Holandii, to wypadałoby zobaczyć coś więcej niż własne podwórko), nadrobi zaległości mailowo – blogowe, a przy okazji (przy okazji, powiadam!) posprząta, ugotuje lepszy obiad, upiecze ciasto… I co? Gucio!

Nie po raz pierwszy Praktyka nie może dogadać się z Teorią. Taka już natura tych dwóch pań, że mówią w dwóch różnych, niezrozumiałych dla siebie językach.

Ale wróćmy do wtorku…
Jako, że wcześniej -wszem i wobec- pochwaliłam się swoim wolnym dniem, posypały się propozycje zagospodarowania tegoż cennego czasu.
„Świetnie – ucieszyła się polska koleżanka mieszkająca niedaleko. – Przyjdź do mnie z rana na kawę, będzie jeszcze jedna Polka. Pogadamy sobie, poplotkujemy.”
Drryń, za chwilę rozdzwonił się telefon. Oho, to moja sąsiadka, też Polka.
„Igomama, ty zdaje się masz dzisiaj wolne, jedź ze mną do centrum na zakupy.
Połazimy po sklepach, popatrzymy na ciuchy, na ludzi.”

Hmm… Ja naprawdę nie mam nic przeciwko spotkaniom z koleżankami przy kawie i na zakupach. Ba, nawet jestem spragniona takowych rozrywek, gdyż w towarzystwie mojej najmłodszej córci, są one trudne do zrealizowania, toteż nie zdarzają mi się często.
A jednak w obu przypadkach odmówiłam…
Może jestem głupia, może nienormalna, sama nie wiem, co mi dolega?

Bo w mojej głowie siedzi taki duszek – porządniuszek i nie pozwala mi  ani pójść na kawę i na plotki, ani jechać na „shoppingi”. Dlaczego?
Ponieważ wtedy stracę moje cenne wolne godziny!
Czas przeleci przez palce i nie zdążę zająć się tym, co najistotniejsze.
A co jest najważniejsze?
Wysprzątany dom! To oczywiste!

Właśnie. No i nie poszłam dziś na kawę do koleżanki.
Nie pojechałam do miasta z sąsiadką.
Od rana intensywnie sprzątałam cały dom.
W poprzedni wtorek też sprzątałam, i w jeszcze poprzedni, i…
Tak mi już weszły w nawyk owe wtorkowe porządki!
Przez kilka godzin nie rozstaję się z odkurzaczem, miotłą, ścierką i resztą ferajny.

Lubię, gdy dom lśni czystością. Jest w nim wtedy tak dobrze i miło.
Lubię, gdy w miejsce chaosu zjawia się ład i harmonia. I jeszcze ten błysk!
Niestety, nasze mieszkanie jakoś wyjątkowo szybko ten błysk traci. Stanowczo za szybko.
I tego już nie lubię.
Dziś to sobie dobitnie uświadomiłam.
W trakcie szorowania podłogi, dopadł mnie kryzys. Może to sprawka tego duszka- porządniuszka, może pogorszenia pogody, może…
Już sama nie wiem. Zresztą nieważne.

W pewnym momencie zbuntowałam się.
Rzuciłam ścierkę w kąt i się rozpłakałam. Bynajmniej nie z żalu nad sobą.
W końcu każdy sprząta, to przecież normalne.
Raczej ze złości i z bezsilności.
Że robię wciąż to samo, że staram się, a efekt jest mizerny.
Widok pokoi dziecięcych tylko spotęgował mą frustrację.
Wszak, zaledwie kilka tygodni temu, sama układałam im książki na półkach, segregowałam gry, porządkowałam rzeczy na biurkach.
Dałam wzór, jak powinien wyglądać wysprzątany pokój. A dziś? Rety!
Złapałam się za głowę, a duszek – porządniuszek tak głośno wył mi do ucha, że aż mnie głowa rozbolała z tego wszystkiego…
Maskotki, książki i gry tęskniły za przydzielonymi im uprzednio miejscami – na półkach, w szufladach, w pojemnikach.

W pierwszej chwili, poczułam wściekłość. Złość na dzieci.
Że nie umieją bądź nie chcą utrzymać porządku wokół siebie.
Ale duszek- porządniuszek wykazał się czujnością. 

„Hola moja pani – zawołał. – Ty nie na dzieciaki się złość, a na siebie!
To ty jesteś dorosła, ty jesteś mamą! Siebie wiń.
Widocznie nie umiesz wymagać od dzieci, skoro cię nie słuchają i nie szanują twoich poleceń. Może jesteś zbyt pobłażliwa? Może sama nie świecisz dobrym przykładem? Przemyśl to sobie dobrze, Igomamo…”

Zatem miałam, o czym myśleć w trakcie wycierania kurzy, oj miałam!
Zresztą, nie pierwszy raz…
Temat sprzątania i obowiązków domowych często „brałam na tapetę”.
Wciąż wracał do mnie jak bumerang.
Nawet, będąc w Polsce na wakacjach, zakupiłam książkę o tej tematyce.

Nawiasem mówiąc, lektura bardzo mnie zainteresowała, nie żałuję tegoż zakupu.
Autorka zapewnia, że jak ktoś zacznie stosować jej metodę (zwaną KonMari), to już zawsze będzie utrzymywał porządek w swoim domu, a nawet więcej – odnajdzie szczęście w życiu, zwiększy pewność siebie, schudnie…
Prawdziwa magia sprzątania tak, jak sam tytuł wskazuje… 
Zauroczyło mnie podejście Japonki do otaczających  sprzętów i przedmiotów, urzekł mnie jej szacunek dla rzeczy. Podoba mi się filozofia Marie Kondo.
A jednak…

W moim przypadku znów Teoria poróżniła się z Praktyką!
Czy wspominałam Wam, że te dwie panie już tak mają, że wciąż się sprzeczają?

Wiecie, udało mi się dziś posprzątać niemal całe mieszkanie.
Znów jest błysk, znów w powietrzu unosi się zapach czystości. Tak jak lubię.
Tylko… cały dzień byłam smutna.
Nie poczytałam, nie pouczyłam się języka, nie odpowiedziałam na zaległe maile.
Po raz kolejny!
Nie odpoczęłam i nie stałam się lepszą mamą. Po raz kolejny, a jakże!
Duszek- porządniuszek całkiem nieźle dbał, by nie opuszczał mnie ponury nastrój.

Podczas zmywania naczyń, dotarło do mnie, że mam dwa wyjścia.
Albo dalej będę ciągnąć rolę służącej i niewolnicy, albo coś musi się zmienić.
Tonący chwyta się brzytwy, ja wybrałam opcję drugą i spróbowałam poszukać alternatywy. Jednak sama niczego mądrego nie wymyśliłam.
Poza jednym – muszę porozmawiać z pozostałymi domownikami!
Poprosić ich o radę, o pomoc.
Muszę uwierzyć w moje dzieciaki…

Gdy córka i syn wrócili ze szkoły i zjedli obiad, opowiedziałam im o duszku- porządniuszku w mojej głowie i o tym, jak minął mi dzień. Starałam się ich nie zanudzać, próbowałam przemawiać obrazowo tak, by zrozumieli, o co matce chodzi.
Wyjaśniłam, na czym polega problem (zrezygnowałam dziś z dwóch spotkań z koleżankami na rzecz dokładnego sprzątnięcia mieszkania, co poniekąd robię w każdy wtorek).
Wzięłam kartkę papieru, wielkimi literami napisałam „Posprzątany dom” i poprosiłam dzieci o podawanie propozycji i pomysłów, które wprowadzą ład do  naszej życiowej przestrzeni.

Na początku pojawiły się standardowe pomysły, czyli „niech każdy sprząta po sobie”, „po zabawie odkładam rzecz na miejsce”, „po jedzeniu odnoszę talerz i kubek do kuchni”, ale wkrótce dzieciaki się rozkręciły.
Hi, hi, może duszek – porządniuszek podpowiedział jednemu i drugiemu jakieś rozwiązania?
W każdym razie nasza kartka powoli zaczęła wypełniać się konkretnymi inicjatywami.
I tak: dzieci ustaliły, że środa będzie dniem sprzątania pokojów (wtedy kończą lekcje o godzinie dwunastej i mają więcej czasu).
Każde z nich odkurzy swoją przestrzeń i gruntownie poukłada na biurku, bo tam jakoś najszybciej wkracza bałagan.
Oczywiście swój kąt będą sprzątać codziennie.
Mama sporządzi „Listę czystego pokoju” i każdego wieczoru będzie w odpowiednim okienku rysować buźkę: wesołą, smutną lub poważną – zależnie od stanu wnętrza.
Z buźkami związane są nagrody: tydzień „z uśmiechami” będzie uhonorowany ciastem, galaretką, naleśnikami (do wyboru) bądź zaproszeniem kolegi do domu, tudzież grą na komputerze w wymiarze trzydziestu minut.
Z kolei cały miesiąc bez smutnych twarzy (wow!) oznacza wyjście do sklepu i zakup nagrody rzeczowej (o wartości dziesięciu euro maksymalnie).
Ponadto dzieciaki zobowiązały się do stałego nakrywania stołu do posiłku i pomocy najmłodszej siostrze w sprzątaniu zabawek; jedno wybrało dni parzyste, drugie nieparzyste. Koniec. Tyle ustaleń.

Jutro środa, wdrażamy nasz plan w życie! Dzieci gruntownie sprzątają pokoje!
Mam nadzieję, że tym razem Teoria, zapisana na naszej karcie, będzie dobrze współpracować z Praktyką. Może w końcu dogadają się z sobą te dwie, co wciąż mają coś “na pieńku” (ale zdaje się już o tym wspominałam)?

Drodzy Czytelnicy, trzymajcie za nas kciuki!
Za miesiąc dam Wam znać, jak sprawdzi się nasz system porządkowania domu.
A może Wy mi coś podpowiecie?
Będę Wam bardzo wdzięczna, jeśli zechcecie podzielić się w komentarzach swoimi sposobami na zachowanie porządku w domu i na dobry podział obowiązków w rodzinie.
No, nie dajcie się dłużej prosić;)
Pomóżcie umęczonej “pani domu”, której… bliżej do służącej niż do jakiejkolwiek pani;)