Moje dzieci marzyły o bezpośrednim spotkaniu z Białym Ptakiem już od dawna jednak wciąż brakowało ku temu to okazji, to czasu, to sposobności.
Biały Ptak musiał zatem poczekać na nas aż do drugiej połowy października, kiedy to w Holandii zaczęły się… tygodniowe jesienne wakacje.

Stał w gotowości na lotnisku Schiphol w Amsterdamie.
Obiecywał smak przygody. Wzbudzał lekki dreszcz. Strachu czy ekscytacji?
Władczy, dumny, odważny… Fascynujący!

Na niecałe trzy godziny nastąpiła zmiana perspektywy: okazja zobaczenia chmur z drugiej strony, z dołu niedostępnej. Ocean rozlał się przed nami jak plama atramentu.
Niczym krecie kopczyki wyrosły góry, a w końcu pojawiło się miasto.
Czyżby synek wybudował je z klocków lego?

Biały Ptak delikatnie zakołował w powietrzu, po czym pewnie stanął na płycie lotniska. Nagrzane od słońca powietrze otuliło nas jak ciepła kołdra.
A więc tak wygląda kraj spełnionych marzeń naszych przyjaciół, Portugalia?
Dzień dobry – bom dia!

Nie ukrywam, zmiana pogody bardzo nas ucieszyła.
Pory roku, niczym psotne siostry, zamieniły się miejscami: Jesień skryła się za plecami Lata i pozwoliła nam o sobie zapomnieć na czas pobytu w tym najbardziej wysuniętym na zachód europejskim państwie. Znów wróciły do łask letnie buty, bluzki i sukienki.
Ciepłe noce. Upalne dni.

Nie sądziliśmy, że o tej porze roku, będziemy szukać skrawka cienia, by odpocząć od gorąca. Nie podejrzewaliśmy, że będziemy biegać boso po plaży; szukać muszelek, rozgwiazd i wodorostów; kąpać się w falach oceanu…

Plaża nad Atlantykiem jest szeroka i piaszczysta, przypomina miękki dywan.
Zostawiliśmy na nim ślady naszych stóp niczym pieczęcie: „Tu byliśmy!”

 
Naprawdę tam byliśmy…
Z portugalskiego brzegu mieliśmy okazję podziwiania Hiszpanii, oddzielonej jedynie graniczną rzeką. Tak bliskiej…

W Holandii brakuje wniesień i wzgórz, jest prosto i płasko.
Z kolei Portugalia gór ma pod dostatkiem.

Wędrując jednym z górskich szlaków, tuż za domem naszych znajomych, uświadomiłam sobie jak bardzo odwykłam od takiej wspinaczki i od widoków naturalnego piękna przyrody: skał, lasów, głazów…

A czy kiedykolwiek wcześniej i gdziekolwiek indziej podglądałam dzikie konie na wolności?

Szczególnie zachwyciły mnie noce…
W górach niebo zdaje się wisieć tuż nad głową.
Czarniusieńkie, wymalowane wzdłuż i wszerz gwiazdami, gwiazdkami, gwiazdeczkami… Wystarczy stanąć na palcach, wyciągnąć mocno ręce, najmocniej jak się da, i… dotykać, łapać, zbierać te niebiańskie błyskotki. A potem nawlekać na złote sznurki!
Może w ten sposób powstaną wyjątkowe łańcuchy na choinki, które uświetnią Boże Narodzenie najuboższym ludziom? Na szczęście gwiazdy są za darmo…
Przypomniałam sobie studenckie czasy.
Dźwięk gitary i śpiew wyłaniał się z ciemności i przenikał do mojego wnętrza.

Już kiedyś, gdzieś tak było…
Tylko – kiedy? Tylko – gdzie? Nie pamiętam…
Istnieje tylko „tu i teraz”.
Na ognisku właśnie pieką się kasztany, hamak kołysze się miarowo.
Chwilo trwaj! Nocy nie przemijaj…

A jednak noce mijają…
Muszą, taka ich natura.
Dzień też chce nas uwieść, oczarować słonecznym blaskiem, pochwalić się skarbami.
Ma ich w końcu tak wiele do zaoferowania!
O, na przykład choćby takie „azulejos” (czyt. ażuleos).

Są niemal wszędzie: na fasadach domów, kamienic, kościołów, urzędów…
Piękne mozaiki. Cudowne w swej różnorodności.
Biel doskonale komponuje się tu z błękitem, przenikają się i uzupełniają niczym zakochani… Na pewno powstały z nieba i obłoków.
A te kolorowe – może z drobinek tęczy?

Maleńkie barwne światełka wirują w oczach.
Od słońca, odcieni farb, wrażeń i emocji zaczyna mi się kręcić w głowie.
Najwyższa pora, by pójść do „pastelarni”, czyli tutejszej piekarnio – cukierni.

Portugalczycy przesiadują w nich na okrągło bez względu na wiek i płeć.
Szklanka soku ze świeżo wyciśniętej, tutejszej pomarańczy, oprócz wyjątkowych walorów smakowych – orzeźwia, dodaje energii, a jednocześnie uspokaja i wycisza…

Po co się tak śpieszyć? Czy warto wciąż biec przez życie?
Zatrzymaj się, wojowniku światła!
Jesteś tylko gościem na tym świecie, przechodniem, wędrowcem.
W swej wędrówce nie zgub tego, co najważniejsze…
Doceń drobiazgi.

I koniecznie zjedz portugalski przysmak – pastel de nata!

Kruchość ciasta połączona z ciągnącym się, kremowym nadzieniem tworzy doskonałą kompozycję niemal tak samo jak duch oraz materia, sacrum z profanum, trwałość i przemijanie…

Ale spokojnie: zanim przeminiemy – koniecznie zjedzmy rybę, królową portugalskiej kuchni!

Dorsz, pstrąg, sardynki, owoce morza…
Szeroki wybór, do tego ceny stanowiące miłą odmianę po tych holenderskich („hoorrreendalnych”); okazuje się, że „w mieście” jednak można zjeść smacznie i niedrogo, a niekiedy wręcz zaskakująco tanio.
Jest cudownie! Chcemy cieszyć się wakacjami jak najdłużej…

Biały Ptak cierpliwie czekał na nas na lotnisku w Porto.
Jednak po siedmiu dniach zaczął się niecierpliwić.
Nie było rady, trzeba wsiadać. Znów spojrzeć z góry na chmury.
Przypomnieć psotnym siostrom, Lecie i Jesieni, właściwą kolejność.
Zostawić „bom dia” dla „goedemorgen”…
Przynajmniej na jakiś czas.
Przynajmniej dziś.