Raz, dwa… i trzy…! Ojej!
Tym razem nie zdążyłam! Spóźniłam się i to porządnie – prawie o dwa tygodnie! Co mam teraz z tym fantem zrobić?
Zostawić kwiecień w spokoju, by sobie odpoczywał wśród tulipanów i i zielonych listków, a w zamian zająć się bieżącymi sprawami – mianowicie moim ukochanym majem, najpiękniejszym z dwunastu miesięcy (oczywiście za sprawą MOICH urodzin)?
W sumie mogłabym tak zrobić, ale… jakoś nie potrafię! Za miękkie serce mam… Kwiecień niczym sobie nie zasłużył na pominięcie, wprost przeciwnie upłynął mi całkiem przyjemnie.

A jeśli chodzi o pustkę na blogu, jak zwykle, wszystkiemu winna jest moja mama!
To ONA powinna przepraszać czytelników, nie ja!
„Ona temu winna, ona temu winna, po… przeprosić was powinna” – nie dziwcie się tej muzycznej dygresji – ja jestem świeżo po weselu (oczywiście nie własnym, aż takiej niespodzianki bym Wam nie zafundowała)!

Wracając do mamusi – powinna była Was uprzedzić, że na dwa tygodnie znikamy z Holandii (i z sieci), bo jedziemy na ślub do Polski (przy okazji coś tam zwiedzając po drodze). Mamuśka oczywiście tego nie uczyniła.
Ba, zapakowała laptop do plecaka święcie przekonana, że nawet na wyjeździe uda się jej regularnie „blogować”.
O słodka naiwności (tak słodka, że aż się prosi dla równowagi zawołać: „gorzko, gorzko!”)!

Oczywiście, że to nie mogło się udać!
Jak było do przewidzenia – laptop smacznie spał sobie w aucie przez calutkie dwa tygodnie.
Taki to umie się urządzić, no nie?
Miał długą labę i na pewno wypoczął najlepiej z nas wszystkich.
Bo my…

No tak, ale miało być o kwietniu, a nie o majowej podróży.
Zatem stop! Zmiana tańca. Nowy rytm.
Robię obrót, a następnie… cofam się o całe kilka tygodni i… już jestem z powrotem!
Ląduję miękko na paluszkach, na samym początku kwietnia…

Co my tutaj mamy? O, same starocie! Wielkanoc.

Odwiedziny dziadków. Oglądanie targu z serami wielkimi jak słońca lub księżyce w pełni. Snucie się po holenderskich kościołach zamienionych w galerie sztuki; włóczenie się po ulicach miast…

Jednym słowem nudy na pudy!
To znaczy nie dziadkowie są nudni i nie święta, a te „okoliczności towarzyszące”, czyli zwiedzanie. Moi rodzice (a zwłaszcza mama) normalnie mają bzika na punkcie tego zwiedzania! Uwielbiają wypatrywanie zabytków i snucie się po muzeach…
A ja? Zamiast gapić się na stare budynki, wpatruję się w wystawy sklepowe.
O, widzieliście te ładne sukienki? Albo zabawne buty?
Przyznajcie, że wyglądałabym w nich wystrzałowo!

W czasie tak zwanego „zwiedzania” zdecydowanie najbardziej lubię postoje i przerwy na jedzonko (zwłaszcza, gdy w jadłodajni zamiast krzeseł są huśtawki i można zjeść kanapkę bujając się).
„I w górę, i w dół, muzyczka la la la, a zabawa wciąż trwa i trwa…”

Kwiecień zasługuje na wzmiankę z jeszcze jednego ważnego powodu (ba, nawet bardzo ważnego!). Dnia 27 obchodzi urodziny król Willem – Alexander, a przy okazji wszyscy mieszkańcy Holandii grają w… czyżby w „zielone”? Nie!
Zdecydowanie nie w „zielone”, a w „pomarańczowe”!
Zasady zabawy są dziecinnie proste.
Wczesnym rankiem każdy gracz szuka w swojej szafie ciuchów i gadżetów w kolorze mandarynki, wkłada na siebie, co tylko znajdzie i w takim stroju wybiega na ulicę.
Im jest bardziej pomarańczowy, tym większy wzbudza podziw.

Istnieje szansa, iż może nawet sam król go dostrzeże i w nagrodę ofiaruje mu pół swego królestwa bądź rękę królewny.
Oj, chyba się trochę rozpędziłam, królewskie córki są przecież za młode!
Zresztą „pomarańczowy człowiek” wcale nie musi liczyć na łaskę i niełaskę monarchy, wystarczy, że przejdzie się do miasta, a tam sam kupi sobie, czego tylko dusza zapragnie – w dodatku za grosze, to znaczy: centy.
Bo w ten jeden wyjątkowy dzień w roku każdy może wyciągnąć stare graty ze strychu bądź piwnicy (która w kraju depresji jest rzadkością) i handlować nimi na ulicy.
Moje rodzeństwo w tym roku również postanowiło sprzedać swoje stare zabawki.

Do teraz mam oto żal do brata i siostry!
Owszem, powstrzymywałam ich przed tym niecnym zamiarem wołając:
„Heloł! Zapomnieliście, że macie młodszą siostrę? Po co oddawać zabawki za bezcen przechodniom? Dajcie je lepiej mnie, już ja się nimi dobrze zaopiekuję!”

Na szczęście efekt zabawy w sprzedawców okazał się  żałosny.
Groszek i Iskierka zarobili zaledwie parę euro, a nastali się na chodniku przez dobrych kilka godzin (nie wspominając o segregowaniu i pakowaniu towaru).
Ale nie myślcie, że mi ich żal! Broń Panie Boże!
Trzeba było posłuchać młodszej siostry, która ma zawsze rację!
„I bum cyk cyk, i tralala…”

W kwietniu wypadałoby Wam pokazać słynne holenderskie tulipany i dywany kwiatowe, ale… podejrzewam, że moja zacna rodzicielka zdążyła już wszystkich dostatecznie zmęczyć tym tematem, toteż ja zrobię krok do przodu i zaproponuję coś innego.
„A teraz idziemy na jednego! A teraz idziemy… mleko pić!”

No dobrze już, dobrze…
Czuję, że pora kończyć moje dzisiejsze śpiewająco – roztańczone zapiski, żeby czasem nie zdarzyło się tak, jak w tej przyśpiewce (już ostatniej):
„Przestań w końcu śpiewać, bo publiczność zbladła, bo ty tak fałszujesz aż orkiestra z krzesła spadła”.
Ale…. Prawda, że Wy nigdzie nie spadacie?