Jak ja lubię październik! Zaraz po maju, w którym obchodzę urodziny.
W październiku świat wygląda jak posypany kolorowym brokatem. Złotym, zielonym, czerwonym… Nawet nie przeszkadza mi, że zrobiło się chłodniej i nie można wybiec na podwórko w bluzce z krótkim rękawem. Muszę wkładać kurtkę, mama wiąże mi apaszkę na szyi. Znoszę te zabiegi z, niespodziewaną u mnie, cierpliwością.

W końcu mam sześć lat, a to zobowiązuje. Sporo rozumiem. Mnie grzeje kurtka, a ziemię – puszysta kołdra z liści, które spadły z drzew. Taka złota liściasta kołdra to jest dopiero coś! Chętnie sama bym się pod nią skryła.

Jak jeż. Idzie, idzie jeż, ten kłujący zwierz.
Fiku miku, fiku miku, witaj jeżyku w październiku!
Rymy spadają jak liście, oczywiście.
A jeże z pewnością wywodzą się od kasztanów, bo też mają kolce.
Kocham jesień za kasztany i za żołędzie, za jabłka, gruszki i orzechy.

A moi dziadkowie – za grzyby, ale ja akurat grzybów nie lubię, zresztą w Holandii nie wolno ich zbierać. Pewnie dlatego dziadkowie mieszkają w Polsce, dla grzybów.
Zamiast grzybów w Holandii są herfstvakantie, czyli ferie jesienne.
Niby nic takiego, tylko tydzień wolnego, a ile radości!
Tutaj zaczęliśmy szkołę w połowie sierpnia, więc nie dziwcie się, że zaczynało mi doskwierać znużenie. Znużenie porannym wstawaniem, nauką liter, liczeniem i w ogóle wszystkim, co mamusia zwykła nazywać „rutyną”.
„Codziennie to samo” gdera, ale to z kolei nieprawda. Na przykład wuef jest w poniedziałki i w czwartki. Z kolei w środę mam tylko trzy lekcje, więc kończę szkołę już o dwunastej. Więc nie, nie jest to samo! Co nie zmienia faktu, że odczuwałam zmęczenie.

A wiecie co się dzieje, jak jestem zmęczona? Zaczynam kombinować!
No i gdy któregoś dnia w szkole pani zapowiedziała, że przed nami sporo pracy, poznamy nową literę i będziemy dużo liczyć, wykombinowałam sobie COŚ.
A dokładnie to, że nie mam ochoty tak ciężko pracować. Nie interesują mnie nowe litery i liczby. Chcę do domu, do mamy i taty.
Toteż wpadłam na pomysł, by powiedzieć pani, że boli mnie brzuch. Sprytnie, co?

Wiadomo, gdy dziecko boli brzuch, dorośli się martwią.
Pani też się zmartwi i z tego zmartwienia zadzwoni do mamy.
A mama ze zmartwienia przyjedzie i zabierze mnie do domu. I o to chodzi!
Z moją byłą panią Fleur taki numer by nie przeszedł, za dobrze mnie znała.
Ale w tym roku mam przecież nowe panie, których imion jeszcze nie pamiętam.
One z kolei pamiętają moje imię, ale nie poznały się jeszcze na mych zdolnościach aktorskich. Ledwo weszłam do klasy, złapałam się za brzuch. Zrobiłam minę męczennicy. Pani spytała, co się stało, a potem kazała mi usiąść. Więc usiadłam z boku, smutna i zbolała, obejmując brzuch jak niespokojne niemowlę. Warto było się postarać!
Pani wnet zadzwoniła do mamy. Mama wnet przyjechała do szkoły.
Popatrzyła na mnie… długo i badawczo, toteż na wszelki wypadek spuściłam wzrok, by oczy mnie nie zdradziły. I, przytrzymałam sobie czubek nosa, żeby nie zdecydował się czasem urosnąć, jak Pinokiowi. Niby bajka, ale po co ryzykować. Udało się.
Mama zabrała mnie do domu.

Obserwowałam ją dyskretnie w czasie drogi, nie wyglądała na zadowoloną, w sumie nic dziwnego: martwiła się o mnie. Więc pocieszyłam ją, że już mnie przestało boleć.
Efekt był odwrotny od zamierzonego.
Mama się rozzłościła i powiedziała, że pewnie wcale mnie nie bolało, bo przecież rano wszystko było dobrze, wstałam, zjadłam śniadanie i zachowywałam się jak zawsze.
I że ona nie znosi oszukiwania i mam natychmiast powiedzieć, o co chodzi.
Zwiesiłam głowę i przyznałam się do wszystkiego: że tego dnia była w klasie ta pani, która się nie uśmiecha i w dodatku od razu wyskoczyła z pracą, z nowymi literami, liczeniem.
I tego było tak dużo, że się przestraszyłam. I wtedy poczułam się, jakby naprawdę rozbolał mnie brzuch, ale teraz wiem, że chyba tylko tak mi się wydawało.

Rodzice mi wybaczyli, ale i tak przez całe popołudnie hodowali na twarzach takie dwie złe bruzdy, ciągnące się od nosa do połowy czoła. I nie pozwolili mi na zabawę, dopóki nie nadrobię „zaległości”. To nie było łatwe, bo rodzice nie umieli mi tak dobrze wytłumaczyć holenderskiego jak pani, nawet ta nieuśmiechnięta.
Cóż, oszukiwanie nie przyniosło mi żadnych korzyści!
Musiałam nadal chodzić do szkoły,jesienne ferie przyszły  jak wybawienie.
W dodatku udało nam się wyjechać na cztery dni do Misia Bollo, do wioski Landal.
Mieszkaliśmy w drewnianym domku, krytym strzechą, niedaleko morza.

Plaża idealnie nadawała się do zabaw w pustynię, bo była dzika, szeroka i pusta.
Pełna ziarenek piasku i muszelek, nie tylko malutkich, ale też całkiem sporych, karbowanych jak frytki. W Landalu wypożyczyliśmy rowery i śmigaliśmy nimi po ścieżce rowerowej ciągnącej się wzdłuż morza. Pierwszy raz miałam możliwość jechania na tandemie. Siedziałam z przodu i pedałowałam, a za mną siedział tatuś i też pedałował.
Na początku trochę się bałam i aż piszczałam, gdyż wydawało mi się, że tato nie zdąży wyhamować i wjedziemy w krzaki. Oczywiście on, siedząc z tyłu, nawet by tego nie odczuł, za to ja – owszem. Na szczęście szybko się przyzwyczaiłam do nowego pojazdu i czerpałam przyjemność z przejażdżki.

A tato był z siebie dumny. Nawet głowę unosił: „Patrzcie, jak sobie świetnie dajemy radę. Jeżdżę na tandemie nie gorzej niż rodowity Holender.” Do czasu aż mama pokazała mu wehikuł innego taty, zdaje się właśnie takiego rodowitego Holendra, bo chyba nikt inny nie umiałby jeździć takim cudem: dwa siodełka dla dzieci z przodu, w środku siodełko dla dorosłego i jeszcze z tyłu fotelik dziecięcy. Tandem czteroosobowy. Fiu, fiu!

Duma zeszła z taty jak powietrze z przebitego balonika.
Jednak tandem czteroosobowy to ja mogę podziwiać… z bezpiecznej odległości, a jeździć zdecydowanie wolę z moim tatą.
Na przykład w odwiedziny do fok i lwów morskich. Widzieliśmy je w Delta Park.
To bardzo sympatyczne, towarzyskie i niezwykle inteligentne zwierzęta.
Kiedyś ludzie często na nie polowali z powodu ich tłuszczu, używanego jako olej.
Dziś lwy morskie są pod ochroną.

Mogą do woli pływać i baraszkować. Popisują się różnymi sztuczkami, bo mają łatwość uczenia się. Machają płetwami, nurkują, aportują piłkę.
Ja po feriach też mam większą łatwość uczenia się.
I niech tak zostanie, bym nie musiała znowu kombinować.
Zresztą na ból brzucha pani już się nie nabierze.
Chyba że podpowiecie mi coś innego?