Obiecałam pokazać Wam trzy miejscówki w Holandii, które odwiedziłam z dziećmi podczas jesiennych ferii. Jedną z nich jest Volendam.
Ta nazwa obijała mi się o uszy, odkąd zamieszkaliśmy w wiatrakowym kraju: a
to ktoś ze znajomych tam pojechał, a to polecali Volendam na jakimś forum podróżniczym; ktoś dodał zdjęcia stamtąd i te zdjęcia wyglądały niczego sobie.

I tak słuchałam, oglądałam, a gdy po sprawdzeniu lokalizacji okazało się, że od Volendam dzieli nas zaledwie 48 km, stwierdziłam, że trzeba tam jechać!

Tylko jedna rzecz mnie zniechęcała – mój papierowy przewodnik po Holandii (2014 r., Pascal). Dotąd przeważnie dobrze się spisywał – służąc informacją konkretną, ciekawie zapodaną, w stosownej ilości. Na temat Volendam nie miał wiele do powiedzenia, w każdym razie niczego dobrego.

Nazwał je „pozbawionym duszy wczasowiskiem”, w „którym próżno szukać niepowtarzalnej atmosfery”. No i na koniec łaskawe: „W zasadzie jedyną atrakcją są metalowe budki rozsiane wzdłuż nabrzeża, w których można skosztować niedrogich przepysznych ryb.”  Oto i cała notatka.
Jakie szczęście, że nie dałam się zniechęcić do wyjazdu!

Ale pojechałam i teraz już wiem, że…. przewodnik się pomylił (każdemu wolno ): Volendam ma duszę i niepowtarzalną atmosferę. Niewątpliwie. Pokażę Wam to.

Dzięki usytuowaniu nad zatoką Morza Północnego, kiedyś miejscowość ta stanowiła znaczący port rybacki. W 1936 r. zatokę Zuiderzee zamknięto tamą (o długości 32 km!) i utworzono z niej jezioro IJselmeer, które w 1975 r. przepołowiono kolejną zaporą.
Obecnie Volendam leży nad jeziorem Markenmeer i jest turystyczną wioską rybacką.

Główny deptak Dijk (tł. wał, grobla) prowadzi wzdłuż niewielkiego portu, z którego promy odpływają jedynie na sąsiednią wyspę Marken.
I fakt, spacerując „Dijkiem”, oczywiście, zetkniecie się z komercją.

Na każdym kroku będziecie mijać sklepiki z pamiątkami oraz budki z lodami, goframi i smażonymi rybami (również naszą cukierenkę ze stroopwaflami, z ostatniego wpisu.
Najprawdopodobniej spotkacie „tubylców” w ludowych strojach, którzy będą zapraszać Was/namawiać do zrobienia sobie fotki w takowym przebraniu.

To wszystko prawda.
Ale jeśli nie chcecie zdjęć, pamiątek, ryb, wafli to wystarczy skręcić w dowolną uliczkę, biegnącą w głąb miasteczka.
I już znajdziecie się w spokojnej i zacisznej „dzielnicy” Doolhoof (tł. labirynt).

Nazwa bardzo adekwatnie oddaje malowniczą plątaninę wąskich ścieżek między ściśniętymi domkami i podwóreczkami.
W centrum  znajduje się Kościół Świętego Wincenta.
Przy okazji ciekawa rzecz: większość mieszkańców Volendam jest wyznania rzymskokatolickiego, co jest wyjątkiem w protestanckiej prowincji Holandii Północnej. Kult maryjny uwidacznia się w całym miasteczku choćby poprzez małe kapliczki w domach i na budynkach.

Koniecznie zajrzyjcie do Volendams Museum (bilet wstępu nie jest drogi: 5 euro dla dorosłych, dla dzieci i seniorów mniej). Przeniesiecie się w lata: 1850 – 1950 i gwarantuję, że poczujecie duszę miasteczka (tę, której podobno tu nie ma).
W muzeum można obejrzeć między innymi wnętrza domów, obrazy oraz stroje ludowe, eksponowane na manekinach.

Manekiny nie stoją sztywno, jak na wystawach sklepowych, ale są uwiecznione w konkretnych scenach rodzajowych jak choćby przy stole obsypanym łupinami krewetek, które ratowały ludzi od śmierci głodowej, gdy brakowało żywności.
A stary “sklep” aż prosi się o zakupy.

Są też aranżacje życia rybaków, narodzin dziecka, miejscowej drużyny piłkarskiej.
Albo taka scenka: rodzina gromadzi się w pokoju, gdy w radiu właśnie podają informację o zakończeniu II wojny światowej, wujek podkręca dźwięk.

A jeśli wciąż czujecie niedosyt, to w volendamskim muzeum znajdziecie coś unikatowego w skali światowej: Sigarenbandjeshuisje (luźne tł. domek z opasek cygarowych).

Wyobraźcie sobie oddzielne pomieszczenie, którego ściany i sufit są wytapetowane wzorzystymi banderolami z cygar, na kształt mozaik. 
Mozaiki przedstawiają światowej sławy zabytki, budynki i dzieła sztuki (aby je zrobić wykorzystano ponad 11 milionów banderol). To robi wrażenie!

Muzeum posiada również kącik dla dzieci, w którym można pokolorować tematyczne obrazki oraz samemu popróbować tworzenia mozaik.
Nasz Okruszek przekonał się, że nie jest to łatwe i wymaga sporo cierpliwości: palce się kleją, a banderola nie chce.

Dorośli też znajdą swoją strefę relaksu: kącik kawowo – herbaciany w wyjątkowym anturażu – nie gdzieś przy wyjściu czy sklepie z pamiątkami, ale w centralnej sali muzealnej.

W filiżance herbatka, a przed oczami – obrazy i rzeźby; między innymi spod pędzla Paula Signaca – francuskiego malarza z nurtu neoimpresjonizmu.

Kustoszka muzeum opowiedziała nam, że kiedyś Volendam pełniło rolę mecenatu sztuki. W 1881 r. pan Spaander założył w porcie hotel, do którego zaprosił artystów z całego świata.

On zapewniał im „dach nad głową i ciepłą strawę”, natomiast tutejszy krajobraz z przyjemnym portem i całym lokalnym kolorytem miał dostarczać inspiracji.
I tak też się stało. Malarze, rzeźbiarze, muzycy zjeżdżali licznie do Volendam, a za udany pobyt dziękowali swoimi dziełami.
Ha, czy domyślacie się, dokąd udaliśmy się po zwiedzeniu muzeum?
Oczywiście do Hotelu Spaander.

Znaleźliśmy go bez problemu, gdyż miejscowość jest niewielka, a hotel znajduje się na głównym deptaku, w porcie.
Ośmieleni tym, że inni turyści bez wahania wchodzą do środka, i my postanowiliśmy „rzucić okiem” przy wejściu.

Wnętrze nas oczarowało!
Wzorzyste dywany, antyczne meble i ściany niemal uginające się od obrazów roztaczają nietuzinkową atmosferę cyganerii artystycznej.

Działa tu restauracja i kawiarnia, ale żeby popatrzeć na obrazy – nie trzeba niczego zamawiać. Grzecznie spytałam, czy mogę zrobić kilka zdjęć, a osoba z personelu wręcz zachęciła nas do zwiedzania i podprowadziła do pięknej sali z tarasem i oknami skierowanymi na jezioro. Co to był za widok!
Całkowicie zrozumiałam, dlaczego artyści znajdowali tu natchnienie.

I lśniła tam dusza miasta (ta która nie miała prawa nawet być )!
Widzicie, choć mój papierowy przewodnik nie znalazł w Volendam “niepowtarzalnej atmosfery”, to my ją znaleźliśmy. Ci wszyscy artyści – przecież też.
A może ja się nie znam? I się mylę?
Co myślicie? Tylko szczerze, proszę (nie obrażę się ).