Już od kilku dniu przeczuwałam, że wkrótce wydarzy się coś niezwykłego…

Nie rozumiałam, co się ze mną dzieje, ale miałam wrażenie, że nadchodzą zmiany. Dotychczas myślałam, że moje mieszkanko w brzuchu mamy jest najmilszym i najbezpieczniejszym miejscem na świecie. Ale ostatnio zaczęłam odczuwać niepokój…I narastało we mnie przekonanie, że coś się kończy, że muszę wyruszyć w jakąś podróż…

Owszem odbyłam już wiele wypraw będąc w brzuchu u mamy, w tym tę najdłuższą do Holandii. Ale czułam, że tym razem chodzi o coś zupełnie innego…

Moje mieszkanko przestało być dla mnie wygodne. Aż dziwne, że kiedyś nazywałam je przestronnym apartamentem, a później przytulnym gniazdkiem.

Przestało być ani jednym, ani drugim.

W mojej głowie coraz częściej snuły się myśli o przeprowadzce. Słuchałam głosu mamy dobiegającego do mnie jakby z innego świata i zaczęłam marzyć o spotkaniu z nią. Jakaś nowa tęsknota pojawiła się w całym moim ciele.

Oczy zapragnęły widzieć, uszy słyszeć, ręce dotykać, skóra – być przytulana, całowana, głaskana…

Aż w końcu cała zmieniłam się w tę tęsknotę i …wtedy to się stało.

Udałam się w podróż….A u jej celu spotkałam swoich rodziców i rodzeństwo: Iskierkę i Groszka.

Teraz odpoczywam w łóżeczku zmęczona, ale spokojna i szczęśliwa.

Mama zaznaczyła w kalendarzu, serduszkiem, dzień naszego pierwszego spotkania…

Witaj świecie! A teraz czas spać…