Ostatnio wróciliśmy do naszych jesiennych wakacji – dziś przyjdzie nam rozdział ten domknąć opowieścią o atrakcjach, które choć znajdują się w Brukseli, to w praktyce są już jakby poza nią. Nieprzypadkowo wybraliśmy się tam już w drodze do domu z zamysłem, że po zwiedzeniu obu przewidzianych na niedzielę atrakcji wskoczymy do Igowozu i udamy się w podróż do domu.

Ambitnie planowaliśmy zerwać się w niedzielę bladym świtem i ruszyć jak najszybciej do obu zaplanowanych na ten dzień atrakcji. Najpierw jednak musieliśmy zdać klucze i tak jakoś nam się ciężko było za to zabrać, że ostatecznie odjechaliśmy bliżej południa niż owego bladego świtu. Trudy zwiedzania z dnia poprzedniego udzieliły się nam wszystkim, na szczęście część pamiątek dzielnie umilało nam czas przy leniwym śniadaniu, leniwym pakowaniu, leniwym żegnaniu się z gościnnym gniazdkiem, w którym przyszło nam spędzić dwie ostatnie noce.

Oprócz tego Igomama wciąż chciała jeszcze obejść okolicę i raz ostatni rzucić okiem na budynki okupowane przez instytucje Unii Europejskiej. W wycieczce tej towarzyszyła nam pamiątka ze sklepiku w Parlamentarium – flaga ojczysta, zaszczyt trzymania której Igomama powierzała chyba wszystkim po kolei.

Pośród ciekawych budynków, skwerków, parków i figur trafiliśmy też na wyjątkowy symbol Europy, która się jednoczy. Fragment Muru Berlińskiego dał nam świetną okazję, by Iskierce i Groszkowi (a może troszkę również Okruszkowi) wyjaśnić, jak wiele zmieniło się w świecie w czasach, które my pamiętamy wciąż bardzo dobrze, a które dla nich już na zawsze pozostaną jedynie historią.

Tym akcentem zakończyliśmy pobyt w sercu Brukseli, przyszła pora na to, by zwiedzić dwie spośród atrakcji, które znajdują się poza centrum miasta.

Atomium

Po kilkudziesięciu minutach błądzenia po mieście opanowanym przez biegaczy (w niedzielę odbywał się w Brukseli maraton miejski i wiele ulic było zamkniętych) dotarliśmy wreszcie w okolice obwodnicy miasta, gdzie znajdują się obie atrakcje, które były naszym głównym punktem zwiedzania: Atomium i Mini-Europa. I już na wstępie popełniliśmy błąd. Bilety na obie atrakcje można kupić w obu kasach. Nasz błąd polegał na tym, że obstawiliśmy niewłaściwego konia: kolejka do kasy w Mini-Europie, jak się później okazało, praktycznie nie istniała. Za to przed kasą Atomium stała kolejka, której nie powstydziliby się nasi rodzice i dziadkowie za starych, dobrych czasów w Polsce Ludowej. Szczęśliwie w kolejce stać musi jedynie gość z portfelem, Igomama mogła więc w tak zwanym międzyczasie uwieczniać maluchy.

Wreszcie dotarłem do końca kolejki – jak się okazało, nie ostatniej tego dnia. Po przekroczeniu progu Atomium humory od razu nam się poprawiły. Przy wejściu powitały nas smerfy – jak się okazało trafiliśmy akurat na okres, w którym błękitne ludziki opanowały cały budynek, oferując dzieciarni rozmaite zadania i oferując w zamian wspaniałe nagrody. Były smerfy małe, smerfy duże – do wyboru, do koloru.

Przyznać jednak trzeba, że oprócz elementu działającego na dziecięcą wyobraźnię, przemycano też elementy edukacyjne. Pytania dotyczyły w równym stopniu smerfów, jak i samej budowli: jej wielkości, historii, projektantów. Pytań o smerfy nie ułatwiały różnice w wersji polskiej i oryginale: jak bowiem wydumać, że Klakier w oryginale nosił imię Azrael? Bogom dziękować za cuda współczesnej technologii, dzięki którym mogłem stać się bohaterem dziecięcych poszukiwaczy. Ostatecznie jednak udało się zebrać dość punktów, by uzyskać upragnioną nagrodę. I choć nagroda nie była jakaś powalająca z nóg – to jednak efekt został osiągnięty: dzieci zainteresowały się budynkiem, który przyszło im zwiedzać.

Zanim jednak przyszła pora na nagrody należało się jeszcze udać na sam szczyt Atomium. I tu znów powitała nas gigantyczna kolejka – winda mknie co prawda w zatrważającym tempie, ale mieści jedynie garstkę chętnych. A że garstek chętnych na wycieczkę jest sporo – swoje trzeba odczekać. Wyjątek stanowią osoby, które wybierają się do mieszczącej się na szczycie restauracji. Ceny jednak w niej równie wysokie, co sam punkt widokowy. Za to widoki zachwycające.

I pomyśleć, że sam budynek (podobnie jak Wieża Eiffla w Paryżu) powstał jako tymczasowa konstrukcja z okazji Wystawy Światowej. Atomium powstało jako demonstracja rozwoju nauki z okazji Expo w Brukseli w 1958 r. Podobnie jak starsza siostra stoi do dziś i zaprasza gości do spacerów po sześciu spośród swoich dziewięciu kul, które razem tworzą model kryształu żelaza. Nam szczególnie przypadła do gustu sala taneczna – Okruszek był w swoim żywiole!

Mini Europa

Po wędrówkach po kulistych wnętrzach przyszła pora na spacer na świeżym powietrzu, po Europie w wersji mini. Pogoda nas nie rozpieszczała: podmuchy lodowatego wiatru odbierały sporo przyjemności z tej wędrówki po krajach zjednoczonej Europy. Ale takich podróżników jak my nie zniechęci taki drobiazg jak kiepska pogoda – w najgorszym wypadku zawsze można po zwiedzaniu rozgrzać dłonie trzymając gorącą herbatę/ kawę/ pitną czekoladę. Wiadomo jednak – najpierw obowiązek, a potem przyjemność.

Przed wejściem odbieramy przewodnik (po raz kolejny – w języku ojczystym – choć tym razem ma on postać małej książeczki). Spacerując wzdłuż wyznaczonej trasy odwiedzamy poszczególne kraje, w których wyróżniono na ogół kilka miejsc. Nie zawsze dobór miejsc ma sens – ale do tego jeszcze wrócimy.

Oprócz miniatur jest też kilka figur, w których brakuje małego drobiazgu: twarzy przedstawionej postaci. Tę niedoskonałość usuwa się dość prosto: stając na podwyższeniu i wkładając swój łepek (niekoniecznie dostatecznie duży) w odpowiedni otwór…

Przyznam, że najwięcej uwagi w trakcie naszych wędrówek po miniaturowej Europe poświeciliśmy krajom, które odwiedzaliśmy sami (głównie Holandia, ale też Belgia, Francja, Portugalia i oczywiście Polska). Trafiliśmy więc do Dinant, które „na żywo” widzieliśmy ledwie kilka dni wcześniej.

Również Wielki Plac, który tak zachwycał Igomamę przez ostatnie dwa dni, znajduje się wśród eksponatów. Różnica polega na tym, że autorzy miniatury uwiecznili ten piękny plac ozdobiony dywanem kwiatowym, którego nam zobaczyć nie było dane.

W Holandii mogliśmy ponownie odwiedzić targ serowy w Alkmaar. Tu dla odmiany nasze wrażenia zbiegały się z tym, co przedstawiono na makiecie. Te same archipelagi serowych słońc, przenoszonych z miejsca na miejsce przez mężczyzn w tradycyjnych strojach tragarzy.

Nie brakuje też miejsc wybitnie holenderskich, jak Kinderdijk, gdzie wiatrak na wiatraku wiatrak pogania – trudno sobie wyobrazić bardziej holenderski krajobraz.

Mieliśmy też okazję zobaczyć miejsca, które wciąż figurują na naszej liście „do zaliczenia”, takich jak apetycznie prezentujący się w miniaturze zamek w Hoensbroek.

W Londynie wszyscy byliśmy po raz pierwszy. Niesamowite wrażenie – w tak krótkim czasie odwiedzić i Londyn, i Paryż…

Groszek tak bardzo poczuł atmosferę stolicy Zjednoczonego Królestwa, że postanowił wstąpić w szeregi Brytyjskiej Gwardii Królewskiej.

Niestety, w przeciwieństwie do innych krajów dobór eksponatów z Polski jest delikatnie rzecz ujmując… dyskusyjny. Mamy tu jedynie reprezentację Gdańska. O Krakowie, Wrocławiu, Poznaniu, Lublinie, Warszawie i wielu, wielu innych nikt w tym parku nie słyszał…

Sam park miniatur moim zdaniem odstaje poziomem od Madurodamu w Hadze: makiety nie są wykonane z taką dbałością o szczegóły a interaktywnych elementów jest stosunkowo niewiele.

Nie wiem – może przy lepszej pogodzie ocena byłaby wyższa (przemarznięte dłonie nie wpływają korzystnie na postrzeganie świata). Nie da się jednak ukryć, że przez swą bliskość do Atomium i możliwość kupienia biletów na obie atrakcje w „promocyjnej” cenie warto tu zajrzeć i w kilkanaście minut zwiedzić całą Europę. My w każdym razie nie żałowaliśmy. Po zwiedzaniu pozostało jedynie zadbać o krążenie rozgrzewając dłonie od wspomnianych na wstępie ciepłych napojów, zapakować się w auto (uprzednio znów odstawszy swoje w kolejce do automatu wydającego bilety parkingowe) i ruszyć w drogę powrotną do domu, kończąc tym samym nasze pierwsze (choć pewnie nie ostatnie) wspólne wakacje w Belgii.