W przeciwieństwie do Vinci, o którym pisałem wczoraj, Piza była od początku na naszej liście miejsc, które koniecznie chcieliśmy odwiedzić. Nocowaliśmy tak blisko tego miasta, że grzechem byłoby do niego nie zawędrować. Gdy więc nasi przyjaciele spacerowali ulicami wiecznego miasta – my próbowaliśmy „przepchnąć” krzywą wieżę i nacieszyć oczy całą resztą atrakcji, które znaleźć można na Polu Cudów.

Początek wizyty jednak był nieco stresujący: nawigacja, po tym jak nie znaleźliśmy wolnych miejsc parkingowych bliżej centrum, poprowadziła mnie uliczkami tak wąskimi, że tylko czekałem na dźwięk blachy trącej o kamienne mury. Szczęśliwie, obyło się bez takich atrakcji. Zaparkowaliśmy poza otoczonym wodami rzeki Arno centrum na obszernym i dość tanim parkingu – polecam wszystkim tym, którzy przemieszczają się czymś większym niż smart.

Z parkingu kroki skierowaliśmy w stronę krzywej wieży, po drodze jeszcze zatrzymując się na… obiadek. Jak już bowiem wspominałem: na wakacjach staraliśmy się nigdzie nie spieszyć, a tego dnia ustanowiliśmy chyba swoisty rekord porannego rozleniwienia. Winą za to możemy obarczyć ogród wokół miejsca, gdzie nocowaliśmy – pełen urodziwych zakątków, skłaniających do chwili relaksu. Co ciekawe, miejsce do którego trafiliśmy (bar bistro) nie posiadało nawet oficjalnego menu. Sympatyczna pani kelnerka streściła nam wszystko to, co lokal miał tego dnia do zaoferowania i w oparciu o opis jedynie (nie znając nawet cen) musieliśmy podjąć decyzję. Nie powiem, było smacznie, rodzinnie, zdecydowanie nie czuliśmy się tam jak turyści.

Po sutym posiłku spacerowało się zdecydowanie przyjemniej. Po drodze do wieży trafiliśmy na jeden z najpiękniejszych placów Pizy: Piazza dei Cavallieri.

Ze wszystkich stron otaczały nas tam piękne, średniowieczne budynki, w tym moim zdaniem najpiękniejszy – Palazzo della Carovana. Podziwiając plac warto pilnować pociech: mimo, że ruch na tym placu nie jest wielki, to jednak przemieszczają się po nim samochody i skutery.

Od tego placu było już bardzo blisko do wieży i reszty budynków, które zdobią Piazza del Duomo. Budynki stopniowo odsłaniały swe oblicze. Mamy więc kampanilę, znaną lepiej jako Krzywa Wieża. Oczywiście, ze wszystkich stron otaczają ją turyści, którzy albo próbują ją podtrzymywać, albo pchać, czy wreszcie – trzymać ją na dłoni. My również ulegliśmy magii tego miejsca i próbowaliśmy, wykorzystując niedoskonałość ludzkiego oka, stworzyć złudzenie, że wieża opiera się na naszych dłoniach.

Równie wielkie wrażenie robią pozostałe budynki, znajdujące się na tym rozległym placu. Trzeba oddać, że mimo licznych turystów rozmiary Pola Cudów sprawiają, że nie można się tu poczuć jak sardynka w puszce. Ludzie spacerują, relaksują się na trawniku, naturalnie – pstrykają masę zdjęć, snują się po licznych chodniczkach i chłoną atmosferę tego miejsca.

Zwiedzanie ograniczyliśmy do tego co darmowe – katedry. A że bilet darmowy wykorzystać można tylko o konkretnej godzinie zyskaliśmy niewielkie „okienko”, które dziatwa skrzętnie wykorzystała na to, na co we Włoszech pozwalaliśmy im bez marudzenia (być może dlatego, że sami na lody mieliśmy ochotę, a niezręcznie byłoby jeść lody jednocześnie odmawiając ich pociechom ). O tym, że lody były wyśmienite, wspominam jedynie z kronikarskiego obowiązku.

Wnętrze katedry – zachwycające. Masa rzeźb, obrazów, przepiękna ambona, która nawet tak zatwardziałego „fizola” jak ja wprawiła w zachwyt.

Niestety, zmęczenie zaczęło dawać o sobie. Igomama spacerowała, podziwiała i podsłuchiwała informacji od polskiej przewodniczki oprowadzającej jakąś wycieczkę. Mnie bardziej kusiła ławeczka na wprost wspomnianej ambony, gdzie łączyć mogłem odpoczynek z podziwianiem sztuki sakralnej – optymalizacja.

Zarówno katedra jak i stojące niedaleko baptysterium prezentuję się równie okazale z zewnątrz, tworząc piękną kompozycję ze znaną na całym świecie Krzywą Wieżą. Cały plac, wraz ze znajdującymi się nań budynkami, został wpisany w 1987 na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Z placu odchodziliśmy dość niechętnie, ale chcieliśmy zobaczyć jeszcze jedno miejsce: kościół Santa Maria della Spina. Szliśmy tam przekonani, że znajduje się w nim relikwia: cierń z korony jezusowej. Na miejscu dopiero dowiedzieliśmy się, że relikwia została przeniesiona. Sam kościółek jest malutki i pusty – nie ma w nim żadnych ławek. Za to z zewnątrz cieszy oko, choć jest poniekąd wciśnięty w nadbrzeże rzeki Arno.

Po tej wizycie zaczęliśmy powoli kierować się w stronę parkingu, starając się trasę poprowadzić tak, by coś ciekawego po drodze zobaczyć. Zamiast jednak architektonicznych perełek, trafiliśmy na perełkę kulinarną. Niespodziewanie zatrzymał nas sympatyczny Włoch i zaczął dopytywać, czy nie jesteśmy przypadkiem z Polski. Jak się okazało – lokal, który prowadził, znany jest wśród naszych rodaków a na ścianie za główną ladą wypisano w naszym ojczystym języku „najlepsze lody w Pizie”.

Właściciel chwalił się nie tylko ich smakiem, ale ekologicznością produkcji. Nawet łopatki do lodów wykonane były z materiałów biodegradowalnych. Przyznam, że dla mnie była to kwestia drugorzędna. O wiele większe zainteresowanie wzbudził we mnie jeden ze smaków oferowanych w tej gelaterii. Lody o smaku… piwa! Więc choć lody tego dnia już jedliśmy, to decyzję podjęliśmy bez wahania. Lody faktycznie były przepyszne, ale mnie najbardziej przypadła do gustu osobowość właściciela. Naprawdę, warto zajrzeć do Gelaterii Tuffo 13 – będzie to z pewnością szczęśliwa trzynastka. Po lodach i krótkim spacerze wróciliśmy tam, gdzie zaczęła się nasza wędrówka. Lodowo i zabytkowo syci ruszyliśmy w krótką drogę powrotną na nasz nocleg.