Ostatnio mama przeglądała notatki na naszym blogu.
Zajrzała do kalendarza i zmarszczyła czoło.
– O rety, już od miesiąca nic nie napisałam! – stwierdziła, ze zdumieniem kręcąc głową.
– A ja, mamusiu, a ja? – spytałam niecierpliwie.
– Ty? – Mama zajrzała do „Pamiętnika Okruszka” i zmrużyła oczy, by lepiej przyjrzeć się datom: – Ty jesteś jeszcze lepsza! Nie pisałaś ponad dwa miesiące!
„Ponad dwa miesiące? Ojej, to przecież straaasznie długo” – pomyślałam i ze wstydu schowałam twarz w dłoniach.

Wtedy do pokoju wszedł tatuś. Dumnie wypiął pierś.
– Lejdis – chrząknął znacząco – nie martwcie się. Otóż ja… pisałem za trzech. Wy się obijałyście, ja nadrabiałem. Nie żebym się chwalił, ale – tu zrobił pauzę – w dwa miesiące nabiłem… cóż… dwanaście artykułów.
Oczy mamusi (moje pewnie też) zaokrągliły się jak monety. Z wrażenia odebrało nam mowę, mnie – na szczęście – tylko chwilowo.
– A napisałeś o moich urodzinach? – Musiałam się upewnić.

Tatuś zamyślił się, a potem przecząco pokiwał głową.
– A o moich występach na scenie?
– Też nie – mruknął.
– A o…? – Tym razem specjalnie nie dokończyłam zdania, tylko uśmiechnęłam się chytrze, ale tatuś domyślił się, co miałam na myśli, bo pogroził mi palcem: – Nie. I nawet o tym nie wspominaj!
– Dlaczego? – Zrobiłam przymilną minkę.
– Bo nie! – Padła najbardziej znienawidzona przez dzieci odpowiedź.
Wzruszyłam ramionami i zasiadłam do komputera. Pora nadgonić zaległości.
Kto powiedział, że cały czas trzeba słuchać dorosłych? Zresztą tata też nie zawsze pyta mnie o zgodę. A poza tym… czy jazda na rowerze o szóstej rano w piżamie jest czymś złym? No dobra, sensację zostawmy na deser.
Tymczasem zacznę od… zademonstrowania swoich skromnych sukcesów (skoro mój ojczulek tegoż nie uczynił). W maju świętowałam swoje piąte urodziny.

Trzykrotnie. Najpierw w szkole pani wychowawczyni przygotowała dla mnie papierową koronę z Elzą, dzieci zaśpiewały holenderskie „Sto lat”, a ja poczęstowałam wszystkich małymi przekąskami. Po południu, już w domu, odwiedziły mnie polskojęzyczne koleżanki. Iskierka miała zamiar przeprowadzić popularne w Polsce zabawy jak: „Chodzi lisek”, „Stary niedźwiedź” czy „Baloniku nasz malutki”, ale w praktyce – niestety – to się nie sprawdziło. Siostra stwierdziła, że dzieci jej nie słuchają, nic nie rozumieją, są za głośno i… odmaszerowała do swojego pokoju.
Z kolei w weekend odbyła się impreza dla gości holenderskich.
I była niespodzianka: przyszedł balonowy czarodziej.

Znacie go? To taki pan, który przemienia balony w zwierzątka i inne rzeczy (zależy co kto lubi – ja poprosiłam o fioletowego kota). Balonowy czarodziej spełnił życzenia wszystkich gości i w ten sposób każdy był zadowolony i na pewno będzie miło wspominał przyjęcie u Okruszka.
Dla porządku dodam, że po mnie urodziny obchodziła moja siostra, ale o tym już nie będę opowiadać, bo zabrakłoby czasu na wyliczenie moich ostatnich sukcesów, a jest ich sporo!

Na zakończenie zajęć baletowych, występowaliśmy w prawdziwej filharmonii.
Była scena z desek, kurtyna, muzyka i taniec. Od braw aż huczało mi w głowie!
Cóż, skoro w przyszłości chcę zostać gwiazdą estrady, to będę musiała przyzwyczaić się do takiego hałasu.

W tym roku szkolnym brałam również udział w zajęciach dziecięcego chóru.
Nie uwierzycie, gdzie odbył się nasz koncert! Na farmie zwierząt. Wyobrażacie sobie?
My śpiewamy, a wokół nas kręcą się i gdaczą kury, kozy meczą, a świnki morskie – z zachwytu nad naszym występem – drapią pazurkami o klatkę.

Sami widzicie: „zdolna jestem niesłychanie…”
Poza śpiewem i tańcem, świetnie jeżdżę na rowerze. Sama!
Bez żadnych kijków trzymanych przez rodziców i dodatkowych kółeczek dobrych dla dzidziusiów. Śmigam szybciej niż moje starsze rodzeństwo.
Jestem królową kierownicy bądź „piratką drogową” (według mamy).

Moja kondycja fizyczna może wzbudzać wyłącznie podziw lub zazdrość.
Tydzień temu, w Holandii, odbywały się tradycyjne czerwcowe marsze zwane „avondvierdagse”, do których w tym roku dołączyłam (po raz pierwszy!) jako pełnoprawny uczestnik. Przez cztery dni musiałam przejść po pięć kilometrów.

Myślicie, że spuchłam? Gdzie tam! To mama miała dość i trzeciego dnia skapitulowała:
– Okruszku, dziś zrobimy sobie przerwę. Pani nauczycielka powiedziała, że jeden dzień możemy ominąć, bo ty jesteś w pierwszej klasie.
– Nie! – wrzasnęłam w odpowiedzi. – Idziemy!
Nie było dyskusji. Mama musiała iść. Ale na koniec imprezy tylko ja dostałam medal i dyplom z wynikiem „Dwadzieścia kilometrów”, bo mama nie zasłużyła, wszak próbowała się wymigać.
No dobra, w tym miejscu oddam też sprawiedliwość mojej siostrze.
Iskierka przeszła czterdzieści kilometrów, ale – nie zachwycajcie się – ona jest sporo starsza ode mnie. Gdy ja będę w jej wieku, to… sami zobaczycie. Kiedyś.

A teraz pora na obiecany „deser”.
Czy pamiętacie, jak opowiadałam, że w kwietniu w naszym oczku wodnym zadomowiły się kaczki? Pamiętacie. To dobrze.
Niestety, gdy wróciliśmy z majowych wakacji, okazało się, że kaczki zniknęły.
Poczuliśmy żal i smutek. Jednak samotność nie zdążyła nam dokuczyć.
Owszem, kaczki się wyprowadziły, ale na ich miejsce przywędrowały… myszy!

Myszki są słodkie i śliczne, więc na początku bardzo się ucieszyłam – do czasu aż… odkryliśmy, że lokatorki zjadły całą paczkę ciastek, przywiezionych z Włoch.
I nie tylko: myszy zaczęły podjadać wszystko.
Pewnego ranka, mój brat, który zawsze wstaje pierwszy, poszedł do kuchni i… znieruchomiał z wrażenia, bo zobaczył, że chlebak podskakuje, a w środku rozlega się nerwowe chrobotanie. Gdy Groszek odzyskał zdolność ruchu, popędził obudzić tatę. Zaspany tatuś wbiegł do kuchni, chwycił chlebak pod pachę, wyszedł z domu i wsiadł na rower, oczywiście jeszcze w piżamie. Pojechał na pole, by tam wypuścić mysz.
Akcja była na tyle szybka, że tata nawet się nie zastanawiał, czemu sąsiedzi jakoś baczniej mu się przyglądają niż zazwyczaj.
Ha, tylko nie wygadajcie się przed moim ojczulkiem, że zdradziłam jego sekret!