Ja i moja mamusia musimy być bardzo ważne, bo choć tutaj (na blogu), nazywamy się Okruszkiem i Igomamą, to nasze prawdziwe imiona zaczynają się na literę E. A litera e jest teraz w modzie. Daję słowo!
Wciąż ją słyszę dookoła: e-życie, e–szkoła, e–maile, etecera.
Mama czytała mi kiedyś wierszyk o abecadle, które spadło z pieca. Hukło o ziemię i wnet wszystkie litery rozsypały się i połamały. Najwyraźniej e musiało przyczaić się gdzieś w kącie, a potem uciec (hopsasa!) i przyczepić się do innych wyrazów.

I tym sposobem nasz zwykły dom zmienił się w e–dom, zresztą nauka i zabawa też są teraz e. I jeszcze w jedzeniu e się panoszy! Wiem, bo rodzice mi mówili.
Literki e figurują na opakowaniach i nawet  są ponumerowane, by się nie myliły. Lecz i tak ciężko się w nich połapać – tak jest ich dużo, najwięcej ponoć w słodyczach. Widocznie wiedzą co dobre.
Ale z tym piecem (od abecadła), to żartowałam.
Przecież ja nawet nie wiem, jak wygląda piec! W domu mamy kaloryfery.
Zresztą nie trzeba być detektywem Pozytywką, by wiedzieć, że za wszędobylskim e stoi koronawirus. To on maczał palce w tym, że nie chodzimy do szkoły, jak dotychczas.

Nawet nie tylko palce maczał, lecz całe dłonie. I to koniecznie w wodzie z mydłem. Śpiewając „Wlazł kotek na płotek”, bo długość tej piosenki jest idealna, by zmyć głowę koronawirusowi.

I choć kocham swoje imię na literę E, to powiem Wam, że e-życie wcale mi się nie podoba. No dobrze, na początku nawet mi odpowiadało.
Nie musiałam zrywać się z łóżka skoro świt, pośpiesznie ubierać się i w locie łykać płatków z mlekiem.
Fakt, teraz śniadania celebruję jak królowa, pół dnia chodzę w piżamie i… unikam grzebienia.

Ale z drugiej strony jak coś trwa za długo, to nawet święty traci cierpliwość, a co dopiero dziecko! Tęsknię za lekcjami pływania, tymczasem nasz trener również stwierdził, że basen może być e i poprosił (e-poprosił), byśmy w wannie sprawdzili, jak długo wytrzymujemy z głową pod wodą, a następnie wysłali mu filmik z tego wydarzenia.
Ja podeszłam do tego zadania entuzjastycznie, ale rodzice wymienili między sobą dziwne spojrzenia i uznali to za żart (choć daję głowę, że to na pewno było już po Prima Aprilis).
I cóż robić, siedzimy w domu, jak misie.

W Holandii pluszowym misiom robi się zdjęcia i wrzuca do Internetu, żeby innym misiakom – dzieciakom było raźniej.
Zatem kucają misie na parapetach, rozpłaszczają czarne noski na szybach, rozciągają łapki próbując objąć świat. I patrzą, patrzą, napatrzeć się nie mogą.
W ich wielkich oczach odbija się wiosna.

Za przykładem misiów przytulam twarz do gładkiej szyby i patrzę na pióropusze drzew oraz żółte, jak promyki słońca, kwiaty.
Trochę się smucę.
Tak pięknie na dworze, tak ciepło i… wszystko się marnuje: wiosna, pogoda.
Jeszcze nie tak dawno codziennie rano mama sadzała mnie na foteliku z tyłu swojego roweru i zawoziła do szkoły. Czasem wiatr dmuchał w koła próbując nas przewrócić albo deszcz podlewał nas wielkimi kroplami. Wtedy mama mocniej naciskała pedały, a ja przytrzymywałam niesforny kaptur.
Po drodze mijałyśmy kilka placów zabaw.
„Mamusiu, kiedy będę mogła się na nich pobawić? – pytałam z nadzieją w głosie.”
„Już niedługo – Padała odpowiedź. – Jak tylko przyjdzie wiosna i zrobi się sucho, to będziemy chodzić na huśtawki.”

I guzik z pętelką! Nie pada. Jest sucho. Ba, jest ciepło! Tak ciepło, że nawet mama wyjęła torby z letnimi ubraniami.
I co z tego, gdy muszę siedzieć w domu?!
Place zabaw, bez dzieci, pewnie też czują się samotne…
To niesprawiedliwe.

Zamiast otwierać cukiernię w piaskownicy, otwieram komputer.
Zamiast lepić z koleżankami piaskowe babki, lody i ciasteczka, widzimy swoje twarze na ekranie podczas e-lekcji.
Musimy ciągle pamiętać o włączaniu i wyłączaniu mikrofonu w odpowiednich momentach, a jeszcze nie tak dawno wystarczyło podejść do pani, dotknąć jej ramienia i wyznać, że ten szlaczek wcale nie przypomina żabich skoków, tylko kangurze.
Mama już nie szykuje mi pojemnika z drugim śniadaniem do szkoły.
A ja tęsknię za jedzeniem z dziećmi!
W e-szkole nikt nie chrupie głośno marchewki, nie strzepuje okruszków, nie gubi liścia sałaty z kanapki.
Tęsknię za panią Fleur. W monitorze co prawda widzę jej twarz, ale nie czuję zapachu waty cukrowej, który roztacza.
Do kitu z tym e! Za dużo go.
Wdarło się nawet w Wielkanoc.

Msze oglądaliśmy na ekranie. Dziadków też.
A przecież mieli do nas przyjechać w tym roku, obiecywali!
Na szczęście chociaż pisanki i jajeczka czekoladowe były prawdziwe.
Mama upiekła czekoladowego mazurka i drugiego, zielonego jak leśny mech.

„O, jaki ładny kolor!” – pochwaliłam.
„Pewnie ma dużo tych wszystkich e” – dodała z przekąsem moja starsza siostra.
„Nieprawda! – zastrzegła mama, dumnie unosząc podbródek – barwiony naturalnie.”
„Naturalnie?” – skrzywił się brat, bo chyba nabrał dziwnych podejrzeń.
Ale mimo to ciasta spróbował i smakowało mu (nawet gdy wydało się, że za „naturalnie” krył się szpinak). 🙂
Trzymajcie się misiaki i cmok, łapcie e-buziaki!