W grudniu ścigamy się z czasem. Raz – idą święta, chcemy je poczuć.
Dwa – kończy się rok. Dni się kurczą, trzeba wycisnąć je do ostatka.
Więc śpieszymy się. A tu tyle do zrobienia: bo i wypisywanie kartek, i kupowanie upominków, sprzątanie mieszkania, ubieranie choinki, planowanie potraw, zakupy, gotowanie, pieczenie – też do szkół, bo dzieciaki mają swoje wigilie, swoje występy i wszystkie „musisz przyjść, przynieść, obejrzeć”.

Pierwszą świeczkę na adwentowym wieńcu zapaliłam z namaszczeniem, a zarazem ze zdziwieniem: JUŻ kolejny Adwent? A za chwilę znowu się dziwiłam – dopiero co paliła się jedna, teraz płoną wszystkie. Święta nie idą, one ku nam galopują!

I dopiero, gdy nadejdą (to znaczy przygalopują), możemy przycisnąć hamulec, zwolnić kroku, przystanąć, pomyśleć. Choć powiem Wam, że ja w tym roku robię wszystko właśnie BY NIE MYŚLEĆ. Bronię się jak potrafię przed osławionym zatrzymaniem się i zadumaniem. Koncentruję się na prostych zadaniach do wykonania. By nie dopuścić do głosu emocji. Nie płakać.
W przeddzień wigilii odbył się pogrzeb mojej bliskiej koleżanki z liceum. Osierociła dwie córeczki niewiele starsze od Okruszka. I męża.
A moja wigilia była dobra. Aż mam wyrzuty sumienia, że mogliśmy tak zwyczajnie świętować, tradycyjnie, przyjemnie, jakby wszystko na świecie takie było. Nie jest. Wcześniej pandemia, teraz wojna. Do tego prywatne smutki.

Na wieczerzy mieliśmy gościa – zaprzyjaźnioną panią, która kiedyś uczyła religii Iskierkę i Groszka w polskiej szkole. Potem dopadło ją stwardnienie rozsiane i krok po kroku brało w niewolę ciało. Mimo to pani E. nosi uśmiech na twarzy. Mówi, że musi, inaczej się nie da.

Dzieliliśmy się opłatkiem. Opłatek delikatnie trzeszczał przy łamaniu. I znów – odsuwałam od siebie natrętną myśl, że tyle osób nie poczuje w dłoni i w ustach tej kruchości.
Potraw na stole nie liczyłam; być może – włączając chleb, masło i ciasta –  uzbierałoby się ich dwanaście, ale nie wiem na pewno.

Długo śpiewaliśmy kolędy, bo nasz gość (gościni?) latami grała na organach w kościele, jest muzykalna, śpiewać lubi. Igotata z dziećmi też nie gorsi, jedynie mama nie dorównuje.

Nasz samochód (igowóz – jak go nazwa Igotata) wybrał się miesiąc temu na emeryturę, więc nie mamy czym dojechać do któregoś z polskich kościołów, bo to minimum ok. dwudziestu kilometrów. Poszliśmy na mszę do kościoła holenderskiego w naszym mieście. Nie zdążyliśmy na poranną po niderlandzku, na szczęście jest jeszcze druga o dwunastej, tyle że po angielsku. Nasze miasto liczy prawie 80 tysięcy mieszkańców, a na mszy (w jedynym kościele rzymskokatolickim) zaledwie garstka ludzi, większość Azjatów.

Jedynie ławkę przed nami zajęła rodzina o aparycji zbliżonej do nas.
Dwie kobiety, starsza i młodsza, starszy mężczyzna, dwóch chłopców – nastolatek i przedszkolak. Ależ rozrabiali ci chłopcy! Kuksańce – przepychańce, buzie wykrzywione nudą. Było widać, że nie znają języka i nic nie rozumieją.
Znak pokoju przekazałam po polsku, tak z automatu – młodszej kobiecie od razu rozpogodziła się twarz.
– O, wy Polaki! – uśmiechnęła się. – A my z Ukrainy.
Po mszy wymieniłyśmy parę zdań. Okazało się, że oni też zwykle jeżdżą do polskiego kościoła, tylko dziś spróbowali tutaj i nie bardzo się sprawdziło.
Tegoroczne Boże Narodzenie świętują bez męża/taty, który walczy za kraj.
Wiecie, w obliczu takich historii zawstydzają mnie pierogi na naszym stole, barszcz, ryba i nasz ciepły kąt, świeżo posłane łóżka.

Kochani Czytelnicy, święta jeszcze trwają, cieszcie się nimi, skoro możecie. Bądźcie dobrzy dla siebie i dla innych.
I niech to dobro zostanie w Was i z Wami już na stałe.