Nie chciałam zabierać głosu w sprawie strajku nauczycieli.
Strajk w Polsce, ja w Holandii, telewizji nie posiadam, toteż dostęp do informacji mam ograniczony. Zresztą rozsądniej jest słuchać niż mówić.
A jednak tak się składa, że znam pracę nauczyciela od kulis.
Przed wyjazdem do Holandii, przez dziesięć lat pracowałam w szkole.
Większość moich polskich przyjaciółek to nauczycielki.
Dlatego dziś, gdy one strajkują, nie mogę milczeć – sercem jestem z nimi.

Nauczyciele walczą nie tylko o większą pensję, ale o godność i szacunek.
O wyższy poziom edukacji, o przemyślane reformy, o lepsze warunki do nauki dla dzieci. Wiadomo, strajk bywa niewygodny, kłuje w oczy, denerwuje, bo „ile jeszcze potrwa ten bałagan?” Oby tyle, ile trzeba. Oby tyle, by dał owoc, by przyniósł satysfakcjonujące wszystkich (nauczycieli, rodziców, dzieci) rozwiązanie.
To nie tak, że nauczyciele nie chcą uczyć.
Chcą, bardzo chcą – ale w godziwych warunkach, w atmosferze szacunku.
Z racji tego, że mieszkam w Holandii i trójka moich dzieci uczy się w tutejszej szkole podstawowej, podpatruję holenderskich nauczycieli.
Pracują naprawdę wiele godzin (czterdzieści tygodniowo). Przychodzą do szkoły rano, wychodzą około szesnastej, czasem nawet później. Większość dnia spędzają przy tablicy z uczniami, a potem – już w pustej sali, w ciszy – przygotowują lekcje na kolejny dzień, sprawdzają uczniowskie zeszyty, pracują na komputerze. Do swojej dyspozycji mają kuchnię, więc w każdej chwili mogą wyjść i przygotować sobie posiłek. Nie przynoszą pracy do domu. W domu odpoczywają.
Nauczycielom w Polsce zarzuca się małą ilość godzin pracy.
To jest osąd złudny i niesprawiedliwy.
Wiecie, co mnie najbardziej denerwowało w pracy nauczyciela, gdy jeszcze mieszkałam w Polsce? Właśnie to, że codziennie przynosiłam pracę do domu.
Zeszyty do sprawdzenia, książki, pomoce do przygotowania, ćwiczenia do wydrukowania, dekoracje na okna i drzwi – wszystko w domu.
Wiecznie miałam przez to bałagan, na stole piętrzyły się książki, pod ręką leżały kolorowe papiery i nożyczki, bo wciąż coś musiałam wycinać, rysować, kleić.
I wierzcie mi – wolałabym robić to w szkole, ale nie było ku temu warunków.
Gdy moja klasa kończyła lekcje, do sali zaraz wchodziła kolejna gromadka uczniów.
Moje dzieci pakowały tornistry, a następne już czekały, by rozłożyć swoje rzeczy.
Powiecie: “Mogłaś iść do pokoju nauczycielskiego”.
Teoretycznie tak. W praktyce – pokój nauczycielski był mały, a nas, nauczycieli, wielu (istnieje coś takiego jak „okienka” i dyżury).
Nie było przestrzeni na to, by każda/y z nas rozkładał/a się ze swoimi książkami i “wycinankami”. Dlatego dzienniki wypełniało się w pokoju, a do zajęć przygotowywało się już w domu.

Mieszkając na emigracji nie przestałam być nauczycielem.
W soboty uczę języka polskiego w dwóch klasach ośmiolatków w polskiej szkole misyjnej. Za moją pracę nie dostaję pensji, to wolontariat. Mój wybór.
Przygotowanie się do jednej lekcji zajmuje mi około dwóch, trzech godzin.
Szukam pomysłów w książkach i w Internecie, przygotowuję pomoce dydaktyczne, zbieram ćwiczenia i zabawy pasujące do danego tematu, sprawdzam krótkie filmiki czy piosenki na Youtube – bo a nuż trafi się coś ciekawego, co będzie można wykorzystać; coś co przykuje uwagę dzieci, zainteresuje je.
Po każdej lekcji wysyłam e-maile do wszystkich rodziców z informacją, co robiliśmy na zajęciach, jaka jest praca domowa (zawsze ją różnicuję: określam minimum oraz zadania dodatkowe, tylko dla dzieci, które chcą i są w stanie zrobić więcej).
Kopiuję ćwiczenia we własnym zakresie.
Karton, papier, flamastry, naklejki, czasem słodkości dla dzieci kupuję za własne pieniądze. Tak wybrałam. Ale… mam to szczęście, że mogę wybierać.
Mój mąż pracuje i jest w stanie zapewnić byt naszej rodzinie.
Ale co, gdybym była osobą samotną? Albo miała niepracującego męża? Bo przecież tak się zdarza. Właśnie, co wtedy?
Każdy medal ma dwie strony, a kij  – dwa końce.
Nie walka, a współpraca przynosi efekty.
Rodzic i nauczyciel ma ten sam cel: jest nim dobro dziecka, jego wychowanie i edukacja.
Nie straćmy go z oczu w ferworze dyskusji.

Polecam wszystkim zainteresowanym tematem wpis na blogu Jotki.