Dziś ciąg dalszy naszej wycieczki z przyjaciółmi do Cochem, w którym znajduje się monumentalne zamczysko, taka niemiecka wersja zamku nad Loarą.
Punkt pierwszy naszej wyprawy, czyli malownicze Beilstein, przedstawiłam w poprzednim poście, jeśli go przeoczyliście, możecie wrócić tu. Oczywiście nic się nie stanie, jeśli przeczytacie tylko bieżący wpis.
 

I tak, koło południa przybyliśmy do Cochem, kolejnej uroczej miejscowości, przytulonej do Mozeli. Jest to miasto powiatowe, niewielkie (5 tyś mieszkańców), z długą i burzliwą historią. Zasiedlone w czasach Celtów i Rzymian, sporo przeszło, bo i epidemię dżumy, i wojnę trzydziestoletnią, oblężenia, pożary, no a przede wszystkim liczne powodzie, na które jest narażone za sprawą położenia: nad rzeką i pośród wzgórz.

Zimą i wczesną wiosną poziom wody w Mozeli wzrasta, co nierzadko prowadzi do zalewania pobliskich obszarów.
Prosto z parkingu ruszyliśmy na spotkanie z przyjaciółmi, którzy przyjechali tu nieco wcześniej i teraz przechadzali się po starówce.
Odnaleźliśmy się przy Bramie Miejskiej, jednej z trzech zachowanych do dziś.

Chwilę tę uwieczniliśmy na zdjęciu, które w zamyśle miało być szybkie, a zważywszy na liczbę osób większą niż cztery i obecność dzieci – szybkie nie było.
Leniwie snuliśmy się urokliwymi uliczkami, podziwiając szachulcowe domostwa do momentu, gdy owionęły nas smakowite aromaty z miejscowych knajpek, a dzieci zaczęły jęczeć, że są głodne.
Postanowiliśmy zatem przysiąść gdzieś na mały obiadek.
Rzecz jasna, im więcej osób, tym trudniej wybrać lokal, z dziećmi sprawa jeszcze bardziej się komplikuje: jeden chce to, drugi tego nie je, tamtego nie spróbuje… – znacie to?
Nie chcąc tracić czasu na szukanie, weszliśmy do pierwszej z brzegu tawerny, przestrzennej, o swobodnym wystroju, z niewygórowanymi cenami.

Niestety, jak się później okazało, to nie był dobry wybór.
Choć lokal świecił pustkami (teraz wiemy dlaczego!), musieliśmy bardzo długo czekać, by ktokolwiek do nas podszedł;  potem znów czekaliśmy to na jedzenie, to na rachunek… Czekanie samo w sobie nie było najgorsze, przynajmniej sobie pogawędziliśmy, niestety potem dostaliśmy niewłaściwe dania, coś przeoczyli, coś pomylili, nie donieśli jednej pizzy.

W rezultacie każdy dostał jedzenie o innej porze, dzieciaki najpóźniej, więc ich cierpliwość była mocno nadszarpnięta. W dodatku porcje okazały się śmiesznie małe.
Mój obiad ograniczał się do jednego pieczonego ziemniaka z twarogiem, Andrea dostała zupę gulaszową w rondelku dosłownie jak z serwisu dla lalek.
Z knajpki wyszliśmy głodni, ale nie straciliśmy humoru, wręcz przeciwnie, robiliśmy sobie żarty z całej tej sytuacji:
„Och, zapomniałem zanotować, że zamawialiście margheritę. Czyli te frytki nie były dla Was? Cóż, spytam przy tamtym stoliku. I jeszcze tylko chciałem  dodać, że w naszej kuchni korzystamy z miniaturowego serwisu, to tak w ramach profilaktyki otyłości.”

W takich mniej więcej nastrojach wyruszyliśmy zdobyć twierdzę Reichsburg, największą perłą Cochem, turystyczne „must have”, czyli zamek, wybudowany na skalistym wzgórzu, „unoszący się” nad miastem, czego efektem jest pejzaż jak z obrazka.

Weszliśmy w ulicę Zamkową (Schlossstrasse), która pnie się na zamkowe wzgórze pomiędzy poletkami winorośli, równymi jak od linijki.
Zbiór winogron o tej porze roku był już zakończony, ale na niektórych krzewach jeszcze zdarzały się zbłąkane, przejrzałe owoce.
Im wyżej się przemieszczaliśmy, tym piękniał i nabierał perspektywy widok pozostawionej w dole rzeki.

Za to zamek stopniowo rósł w naszych oczach.
Położony przy ważnym szlaku rzecznym idealnie nadawał się do patrolowania terenu, kiedyś był również punktem poboru myta. Specjalny mechanizm łańcuchowy z kołowrotkiem blokował rzekę tak, by statek mógł płynąć dalej dopiero po uiszczeniu opłaty.
Początki zamku sięgają czasów cesarza Ottona.

Ta potężna warownia zniosła wiele i choć przetrwała wojnę trzydziestoletnią, to została doszczętnie zniszczona przez najeźdźców francuskich w 1689 roku.
Odbudowa ciągnęła się latami. W 1815 r. zamek z rąk Francuzów trafił do Królestwa Prus. W 1868 r. niemiecki kupiec odbudował go w stylu nowego gotyku.
Dziś zamek jest własnością miasta.
Wejścia strzeże zabawny strażnik, wypatrujący wroga.

Ni to żaba, ni krogulec, po sprawdzeniu w przewodniku okazuje się być… lwem!
No przecież, wystarczy ruszyć wyobraźnią!
Na rozległym dziedzińcu uwagę przyciąga okazała mozaika.
To święty Krzysztof z Dzieciątkiem Jezus.

Przemierzając krużganki, podziwialiśmy widoki, mijaliśmy czworoboczne baszty, strzeliste i wieże.
Wnętrze zamku jest również dostępne dla turystów: można zwiedzić salę rycerską, pokój myśliwski, jadalnię, altanę i inne komnaty.
Zamek jest cały czas użytkowany. Na okrągło pracuje kawiarnia, odbywają się też liczne cykliczne imprezy: śluby, rycerskie spotkania, uczty w średniowiecznym stylu, przyjęcia pracownicze, tańce pałacowe, prezentacje zwyczajów rycerskich, kar, manier.
Punktem kulminacyjnym takich rycerskich wieczorów są pojedynki na miecze.

W sierpniu zamek staje się gospodarzem wielkiego festynu w dawnym stylu.
Dziedziniec zmienia się wówczas w targowisko, rozkłada się na nim kramy z miodem pitnym, winem, smakołykami według dworskich receptur. Rzemieślnicy i artyści demonstrują i sprzedają swoje wyroby.
Muzyka wygrywana na starych instrumentach, odpowiednio wystylizowane stroje pozwalają odbyć podróż w czasie i wyobrazić sobie zamek w momencie największej świetności. Jakaż to musi być gratka dla miłośników epoki rycerskiej!

My niestety nie mieliśmy szczęścia do imprez okolicznościowych, zadowoliliśmy się więc tym, co dane było nam zobaczyć. W kierunku miasteczka zeszliśmy już inną drogą. Nasi przyjaciele udali się jeszcze do Muzeum Musztardy, a my ruszyliśmy prosto na parking, gdyż w trasie powrotnej planowaliśmy krótki postój w „kocim” miasteczku Zell.