Wiosna przyszła z całym swoim dobrodziejstwem. Jeszcze subtelna, dziewczęco nieśmiała. Delikatnie rozświegotana, z zapowiedzią ciepłych, bujnych dni. Ziemia paruje od pracy. Dzieje się i będzie się działo.
Pierwszy dzień wiosny mnie zaskoczył.
– To już? – zdziwiłam się, gdy 21 marca z rana najpierw jedna koleżanka przesłała mi jakieś pierwszowiosenne powitanie, potem druga. Ano już.

Promienie słońca wkradły się do naszego mieszkania i wnet obnażyły wszystkie braki. Kiedy te ściany zdążyły się tak zabrudzić?
I domowe sprzęty jakby się skrzyknęły i hurtem odmówiły współpracy.
Jeśli chodzi o naprawy, nie wiemy za co się najpierw zabrać.
Samochodu nadal nie mamy.

A teraz jeszcze odkurzacz się przepalił i zmywarka popsuła na amen.
Jeśli chodzi o tę drugą, liczyliśmy się z tym, żywot współczesnych sprzętów nie imponuje długością – gdy sprowadziliśmy się do obecnego mieszkania, zmywarka już w nim stała, jak długo ? – nie wiemy. Widocznie na tyle, by zażądać emerytury.
Póki co zmywamy ręcznie, a że przy pięcioosobowej rodzinie trochę naczyń się uzbiera, to ręce mamy pełne mydlin. A zmywarka zmieniła się w suszarkę.

I jeszcze kot nie chce wydobrzeć.

Niby jest zdrowy, ale nie do końca, bo wciąż ma gołe place sierści. Weterynarz twierdzi, że to alergia, niestety nie wiadomo na co.
Najpierw biedny Guzik przez półtora miesiąca był leczony dietą i spożywał tylko jeden rodzaj karmy hypoalergicznej. Nie mógł już na nią patrzeć, ale jadł, skoro nie było wyboru.
Poprawiło się, jednak nie do końca.
Potem weterynarz zlecił codziennie dodawać mu do posiłku jedną tabletkę przeciwalergiczną. Łatwo powiedzieć! Kot szybko się zorientował, że zawartość miski jest nie do końca taka, jak by sobie życzył: „Miau! Przecież ta biała pastylka tu nie pasuje! Trzeba ją ominąć. Miau”. I spryciarz wyjada swoje kocie chrupki, a pastylkę zostawia.

Oczko wodne w naszym miniogródku zmieniło się w kałużę.
Ale jak ma być inaczej bez filtra i bez gniazdka elektrycznego w ogrodzie, w dodatku gdy nad taflą wody wierzba nieustannie macha gałązkami?
Wybieranie liści metodą ręczną nie zdaje egzaminu i w obecnym stanie widok oczka nie relaksuje, a jego zawartość budzi niepokój: co też w nim pływa i kwitnie?

Ale żeby nie było do reszty pesymistycznie – dzieją się też dobre rzeczy.
W piątek młodzież z naszej polskiej parafii przygotowała piękną drogę krzyżową.

Iskierka i Groszek też się włączyli w pantomimę o ukrzyżowaniu Jezusa.
Nowa odsłona starej historii potrząsnęła naszymi sercami w całkiem inny sposób.

Po co wciąż się zamartwiam tym, na co nie mam wpływu albo co nie jest tego warte?
Czemu codziennie karmię się lękiem?

Zbiera się ten lęk w komórkach ciała, sączy się, blokuje mnie, a przecież wystarczy zaufać (Bogu, życiu, uniwersum – zależnie od woli czytelnika).

Mamy dobrych księży u nas na parafii, jeden jest moim przełożonym w polskiej szkole misyjnej. W Dniu Kobiet przesłał nam, swoim nauczycielkom, tak piękne życzenia, że aż chcę się nimi tutaj podzielić.
(Jeśli kiedykolwiek zdarzyłoby się, że ksiądz jakimś cudem trafiłby na tę stronę, mam nadzieję, że nie będzie miał mi za złe braku dyskrecji.)

„Drogie Pani… W Biblii mamy dokładnie 205 kobiet, które znamy z imienia, a łącznie ponad 800 bohaterek. Kobiety biblijne mają różne historie. Są wojownicze, są bohaterkami, są też bardzo skromne, są takie, które mogą być dla nas wzorem modlitwy, ale i są – niekonwencjonalne…
Drogie Panie, każda z Was jest wyjątkowa w oczach Boga i obdarzona przez niego szczególnym powołaniem, każda z Was jest wielkim darem dla mnie i naszej parafii. Powierzam dzisiaj Was dobroci i miłości Bożej, odprawiając Eucharystię w Waszej intencji.
Przytulam Was do swojego serca, dziękując Bogu za Wasze piękno. Niech dobry Bóg Wam błogosławi. Z darem pamięci i modlitwy”.

Gdy przychodzą dni napięte od stresu i pośpiechu, gdy ciążą mi niewygodne emocje – powyższe słowa ciągną mnie ku słońcu, ku niebu, ku jasności.

I jeszcze dostałam kwiaty. Kwiaty przeważnie są dobre.

W Dzień Kobiet od Igotaty, ale też od znajomego pana Rafała.
Wieczorem jemy kolację i widzimy przez oświetlone okno, że ktoś stoi przed drzwiami domu. Czemu nie dzwoni?
Nawet się trochę przestraszyłam, ale poszłam otworzyć.
To był pan Rafał, z trzema różami. Pomyślał też o Iskierce i Okruszku. Miło!
– Do trzech razy sztuka – powiedział. – To moje trzecie podejście. Ciągle was nie ma w domu.
Byliśmy. Okazało się, że dzwonek się zepsuł i nie dzwonił.
Mówiłam, wszystko się psuje!

A wczoraj dostałam jeszcze piękny bukiet tulipanów od ucznia.
Z okazji nadejścia wiosny, tak powiedział i to samo powtórzyła jego mama, gdy podziękowałam jej po lekcjach.
Pachniały nam te tulipany w samochodzie, gdy prosto ze szkoły jechaliśmy na basen.
Bo Okruszek zdawał drugi egzamin z pływania i otrzymał dyplom B.
Atmosfera na basenie była bliższa imprezie niż egzaminowi.

Gwarno, wesoło. Ale takie jest podejście w Holandii – minimalizować dzieciom stres w każdej sytuacji.
Na egzaminie B dzieci wskakują do wody w ubraniach (spodniach, butach i bluzkach z długimi rękawami), potem w ten sposób pływają, a następnie w wodzie, nie dotykając dna, muszą się rozebrać do kostiumów kąpielowych, które już mają na sobie.
Szło im to naprawdę sprawnie! Siedzący na ławkach wzdłuż basenu rodzice i dziadkowie tylko wodzili wzrokiem za wyłaniającymi się z wody częściami garderoby lądującymi na brzegu.

Później, już w strojach kąpielowych, dzieci popisywały się swoimi umiejętnościami: skakały na główkę, pływały na plecach, brzuchu, nurkowały przez koło zamieszczone w wodzie. Wszyscy zdali. Otrzymali oklaski, dyplomy i medale.

Teraz grupa przechodzi na wyższy poziom, będzie pływać dłużej, dalej i… już nie tylko w bluzkach, ale też w kurtkach.
Taka to tradycja nauczania pływania w kraju położonym poniżej poziomu morza, przepasanym kanałami – wzdłuż, wszerz i na opak.

Miłego tygodnia, Kochani Czytelnicy! Niech wiosna się w Was rozgości.