Okruszek przygotowuje się do Pierwszej Komunii Świętej, co poniekąd całą naszą rodzinę przyciąga do Boga, żywiej niż zazwyczaj. Od Wielkiego Czwartku codziennie jesteśmy w kościele, podchodzimy do ołtarza, wpatrujemy się w krzyż próbując w nim szukać źródła i odpowiedzi na nasze pytania, bolączki.

Co oczywiście nie znaczy, że moja wiara jest niezachwiana.
Przeciwnie – zdarzają się dni, gdy przychodzi słabość, a wątpliwości już nie podszeptują w mej głowie, lecz krzyczą.

Nie wiem, czy też tak macie, ale mnie w nastrój zadumy wprowadza cisza.
Na co dzień jestem przebodźcowana, za dużo czytam, za dużo słucham, za dużo mówię – mam tego świadomość, czuję się zmęczona, a mimo to wciąż dokarmiam się informacjami. To bardziej nawyk niż potrzeba. Jakbym bała się, że coś mnie ominie i świat zrobi sobie wielką imprezę, beze mnie.

Toteż chociaż na czas Triduum Paschalnego sprezentowałam sobie przerwę od audiobooków, podcastów, seriali, ba, nawet od książek.
Przed komputerem też było mnie mało, co nie znaczy, że chcę się odciąć od ludzi. Przeciwnie: mam więcej przestrzeni na myślenie o bliskich, również o Was drodzy Czytelnicy – tych z Was, których znam z imienia czy komentarza i tych, którzy zaglądają tu  bezszelestnie.

Dziś rano chciałam, by wyrosły mi dodatkowe ręce, jakiż to byłby genialny wynalazek w obliczu przedświątecznej krzątaniny! Przygotowanie wielkanocnych potraw przeszłoby dużo łagodniej. A tak, niestety trzeba się naganiać po kuchni, nastać przy miskach i garnkach. Zabrzmi trywialnie, ale powiem Wam, że się narobiłam.

Sernik, babka cytrynowa, mazurki, dwie miski sałatek, barszcz biały, farsz do jajek, a jeszcze sprzątanie, dekorowanie.

Dopiero teraz powiedziałam sobie i domownikom: stop!, mamy nie ma, potrzebuję być chwilę sama.
Igotata przejął pałeczkę, a ja zaszyłam się przed komputerem.
Jaka to ulga dla nóg i pleców!
Ale nie dlatego usiadłam, nie dla nóg i pleców, lecz by napisać do Was choć parę słów. Byście opacznie nie zrozumieli mojej nieobecności.

Dziś pojedziemy na nocną liturgię paschalną. Pierwszy raz w komplecie.
Okruszek sam chciał. Twierdzi, że wytrzyma i nawet w to wierzę zważywszy, że od urodzenia ma na bakier ze snem.
Nie uwierzycie, jak to dziecko późno zasypia, nic nie pomaga, lawendy, czytanki, rytuały… ale to już temat na inną opowieść.
Gdyby jednak teraz zasnęło, nasze dziecko przewrotne, to na wszelki wypadek wezmę kocyk i jaśka.

Kochani Czytelnicy, gdy wrócimy do domu,  będzie już Wielkanoc.
Nowy początek.
Życzę każdemu z Was tego, czego właśnie do szczęścia najbardziej teraz potrzebuje: czy to będzie wiosenny nastrój, spotkania z bliskimi, rodzinna atmosfera, tradycja w każdej postaci czy po prostu pogoda ducha, nadzieja, ufność. A może umocnienie duchowe? Wiara? Może odrobina spokoju i wytchnienia (no wreszcie!) lub odwrotnie, by działo się więcej i by było ciekawiej. Sami wybierzcie!

Ps. Z góry przepraszam, że Wasze blogi odwiedzę dopiero po świętach, ale naprawdę o Was pamiętam i niezmiennie dziękuję za Waszą obecność (czy to wirtualną, czy fizyczną).

Radosnych Świąt Wielkanocnych!